เราจะเริ่มเล่าตั้งแต่ต้นเลย ตั้งแต่ประถมเลยเราซวย เราอ่ะข.กไปร.รเพราะโดนแกล้ง โดนคนในห้องด่าตลอดแล้วเราก็ถูกคนแถวบ้านเขาดูถูกเราว่า...เราอ่ะขี้เกียจเรียน แล้วที่เราจบป.6ได้ก็เพราะแม่พยายามให้เราเรียนจนจบ แล้วพอเราขึ้นม.1เราก็ไปต่อเรียนที่ร.รเเห่งหนึ่งแล้วเรารู้สึกไม่ชอบไม่โอเค เราเลยออกดร็อปเรียน1ปี เราก็ไปเรียนที่ร.รใหม่
แล้วเราก็ไม่โอเคอีก ดร็อปไปอีก1ปี เฮ้อ... ถ้าย้อนเวลาได้ก็อยากจะย้อน อยากไปแก้ไขสิ่งที่เคยทำผิดพลาด เราแบบตามใจตัวเองมากเกินไปจนทำอะไรก็ไม่เคยจะสำเร็จ แล้วเราไปสมัครเรียนอีกร.ร ม.1แต่ครั้งนี้ดีกว่าทุกครั้ง เราจบม.3 แต่มันก็ไปซวยตอนม.4ต่อ เราคิดว่า...เราคงจะจบม.6จากร.รนี้เเหละ เราไปสมัครต่อม.4 เราหวังมากกก แต่เราทำไม่ได้ตามที่เราหวัง เราล้มเหลว ติด ร เกือบทุกวิชาเราไม่ได้ไปร.ร เพียงเพราะขี้เกียจไม่รู้จักบังคับใจตัวเองและประชดแม่ สุดท้ายเราก็อออกจากร.ร หยุดเรียนอีก1ปีอยู่บ้าน รวมทั้งหมด3ปี ที่ดร็อป แล้วครั้งที่4 เราคิดอยู่ว่าต่อก.ศ.นดีไหมกลัวเรียนไม่จบอีก พี่เราก็บอกว่า...ถ้าเรียนก.ศ.นจะไปต่อมหาลัยยังไงเดี๋ยวตามคนอื่นไม่ทัน เรียนไม่ได้อีก เราก็ตัดสินไปเรียนร.รปกติในระบบ....แล้วก็รู้สึกไม่โอเค อีก แต่คงออกไม่ได้แล้ว เราต้องทน รู้สึกเสียดายมากที่ออกจากร.รเดิม กำลังไปด้วยดีเลย ทำตัวเองทั้งนั้น เราซวยมาทั้งชีวิตแล้ว น้อยใจมากกก ทำไม่เราไม่จบแบบง่ายๆเหมือนคนอื่น ทำไมของเราถึงยากเย็นแบบนี้ เราคิดว่าเราโง่
ที่เอาแต่ใจตัวเอง ที่ไม่ถึงนึกอนาคตข้างหน้า ที่ไม่มีความอดทนเลย ตอนนี้ก็เรียนไม่ทันเพื่อน😭ดร็อปมาตั้ง3ปี ไม่ใช่แค่เรื่องนี้เรื่องเดียวที่เราซวย ซวยเกือบทุกเรื่อง เราไม่รู้ว่าเราไปทำบาปอะไรไว้ถึงได้เป็นแบบนี้ ท้อมากกกๆๆ นคนเเถวบ้านนินทาเราว่าเรียนที่ไหนก็ไม่จบ เราโง่มากกเลยยยยยย ห่วยแตกมากหใช่มั้ยล่ะชีวิตเรา😭😭😭😭 หาทางออกไม่เจอเลย ไม่ทีหรอกเนอะคนที่เป็นแบบเรา