คือตอนสมัยผมเด็กๆซักประมาณ ชั้นอนุบาล ผมบอกเลยว่าตอนนั้นคือผมรักการเรียนมากๆ สอบได้อันดับต้นๆของห้อง มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกชอบที่จะอ่านหนังสือมากๆเลยเวลานั้น และผมก็ได้สอบติดห้องgiftedประถม ของโรงเรียนผมในตอนนั้น ผมดีใจมากๆๆๆๆ แม่ผมก็ภูมิใจในตัวผม
แต่พอผมเข้ามาเรียนมันรู้สึกว่ามันอาจจะเป็นสิ่งที่ผิดพลาดครั้งใหญ่สุดของผมเลยก็ได้
     พอผมขึ้นป.1ผมก็เข้าไปเรียนในห้องของผมทุกๆอย่างเหมือนปกติ แต่พอผมสิบกลางภาค กลับได้แค่ลำดับที่6 ซึ่งมันเป็นครั้งแรกของผมเลยที่ได้ต่ำกว่า5 ผมก็มีไฟที่จะสู้ขึ้นมา ผมก็รู้ว่าเพื่อนๆไปเรียนพิเศษกัน ผมก็ขอแม่ไปเรียน เรียนแล้วเรียนอีก อ่านแล้วอ่านอีก ผ่านไปได้สองปี สิ่งที่ผมเจอก็คือ ยิ่งขยันลำดับที่ยิ่งตก ยิ่งขยันยิ่งถูกถีบไปข้างหน้า ซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนผมเริ่มรู้สึกไม่โอเคกับการเรียนแล้ว แต่ผมก็ยังอ่านต่อไปเรื่อยๆ ขยันขึ้น พอผมอยู่ ป.4 ผมก็เริ่มรู้สึกว่า ผมเรียนผมอ่านอะไรไม่เข้าใจเลย พยายามทำสมาธิก็ไม่อยู่ จนขึ้นเทอม2 ผมสอบตกครั้งแรกในชีวิต อันดับร่วงไปอยู่20กว่าจาก30 ทั้งที่พยายามอ่านแทบตาย หลังจากนั้นทุกอย่างจบในตอนนั้นเลย อ่านไม่เข้าใจ หมดไฟ ทอแท้กับชีวิต แล้วผมก็คิดว่า ทำไมวะ พยายามมา4ปี แต่มันเหมือนถ่อยหลัง แล้วไอของขวัญสำหรับคนพยายามมันคือไรวะ หลังจากนั้นทุกอย่างก็ดิ่งไปหมด จนผมขึ้นมัธยมผมก็เกลียดการอ่านหนังสือไปเลย คือการนั่งอ่านหนังสือแค่ครึ่งชั่วโมง อย่างกับนั่งอ่านมาสี่ชั่วโมง ผมก็ทิ้งทุกอย่างไปเลย ไม่คาดหวังอะไรกับการเรียนแล้ว แต่ตอนนี้ผมจะต้องเตรียมเข้าทั้งสอบม.4 ทั้งมหาลัย ผมเลยอยากจะถามว่ามันมีวิธีที่ทำให้กลับมาชอบการเรียนมั้ยอะครับ เพราะเดี๋ยวนี้พอผมโดนสั่งให้จับหนังสือทีไร มันก็รู้สึกสะอิดสะเอียนไปหมดแล้วอะครับตอนนี้

ขอบคุณที่สละเวลานั่งอ่านผมบ่นนะครับ