เราก็คนปกติธรรมดาที่พึ่งอายุ20ค่ะ เราเริ่มเกลียดตัวเองตั้งแต่ช่วงมัธยม จุดเปลี่ยนคือป.6เราได้ที่12 เป็นเกรดที่แย่ที่สุดที่ได้จากปกติtop1-3ตลอด แล้วแม่ก็ให้เรียนรร.ใกล้บ้านระดับตำบล เราจบมาด้วยno.1ของที่นั่น ช่วงหามหาลัยต่อเป็นช่วงที่เกลียดตัวเองหนักมากทั้งทุนที่ถูกตัดสิทธิ์เพราะรร.ทำเกรดผิด ติดโควต้าม.ใกล้บ้านภาคอินเตอร์แต่ที่บ้านไม่มีเงินทั้งๆที่ตอนแรกจะยื่นลงภาคปกติก็คงไม่เป็นแบบนี้  สุดท้ายก็ติดรอบ3 มหาลัยมอดังไหมไม่รู้แต่เป็นช้าง&สีส้ม ปี1ก็ติดF cal ค่าหน่วยกิตก็เกือบหมื่นที่บ้านก็ต่อว่า เราเกลียดที่แม่ชอบพูดเรื่องที่ใใกห้เราเรียนใกล้บ้าน รร.กากๆว่าดีแล้วทำให้ได้ที่1 ทั้งๆที่เราอยากเข้ารร.ระดับอำเภอหรือจังหวัด ไม่มีแม้แต่โอกาสได้ลองมัวแต่ลุ่มหลงกับเกรดและอันดับอยู่นั่น เราสะอิดสะเอียนมากเพราะในมอเรากระจอก จะบอกว่าตอนติดเอฟช่วงนั้นโควิดเรียนที่บ้านไม่มีสมาธิเพราะต้องใช้ห้องร่วมกับน้อง เราอยากอยู่คนเดียว เราเคยคิดด้วยว่าตัวเองไม่น่าพูดว่าอยากมีน้องเลย แล้วก็กลับมาเกลียดตัวเองว่าทำไมคิดแบบนั้น บ่อยมากที่คิดว่าปัญหาทุกอย่างที่ทำให้เราร้องไห้เกือบทุกวันจะหมดไปถ้าเราตาย แต่ก็ไม่ตายสักทีเพราะทุกครั้งงที่ตื่นมาจะกลับมาเป็นปกติ แต่พอจะนอนก็อยากตาย วนลูปไปซ้ำแล้วซ้ำเล่า 

หลังจากได้ไปอยู่หอคนเดียวก็รู้สึกมีความสุขมาก จะไม่มีก็ตอนแม่โทรมาเล่าปัญหาที่บ้านให้ฟัง ช่วง.ปลายเราทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย ก็สนุกดี เพราะตอนนี้เรียนอย่างเดียวบวกไม่มีรายได้และพอได้ยินแบบนั้นก็เกลียดตัวเองที่กลายเป็นภาระ แล้วก็ได้รู้ว่าความรู้สึกที่มีต่อบ้านต่อครอบครัวไม่เหมือนเดิมหลังจากกลับมาเยี่ยมช่วงปิดเทอม อยู่ได้วันเดียวก็ร้อไห้อยากตาย อยากกลับหอ อยากหายไป ทำยังไงก็ได้ให้ได้ออกไป เราก็รักพวกเขาเหมือนเดิมแต่ไม่อยู่ด้วยคงดีกว่า ที่นอนโซฟาแคบๆที่ยังต้องเบียดน้องนอนมันอึดอัด การละเล่นการทะเลาะการแกล้งจากน้องที่แสนน่าเบื่อ จิ้งจกที่เรากลัว ในห้องคือเยอะมากจนอยากตาย แล้วน้องก็ชอบแกล้งทั้งๆที่มันก็รู้ว่าเรากลัวเกลียดขยะแขยง ตั้งแต่กลับมาร้องไห้ทุกคืนเลยงับ ตั้งใจมาเที่ยวทะเลแต่พ่อก็ไปทำงาน แม่ขับรถไม่เป็น ติดอยู่ในบ้านไม่ได้ออกไปไหน (ทะเลอยู่ไกลมีแค่พ่อที่พาไปเที่ยว) คิดอยู่ว่าขอกลับเลยดีไหม แต่บัตรสวนน้ำที่เราซื้อ(กล่อมที่บ้านจนยอมซื้อ) มันเป็นบัตรใบเดียวเข้าได้สี่คน เราเลยยังต้องอยู่ แต่ตอนนี้บอกเลยช่างหัวสวนน้ำ ช่างหัวทริปคอบครัวบ้าบอ ขอแค่ได้ออกไปจากบ้านหลังนี้ก็พอแล้ว ขอพื้นที่ที่ให้เราได้อยู่คนเดียวหมดจากปัญหาทุกอย่าง พอคิดได้แบบนั้นก็รู้สึกเกลียดตัวเองเพราะทุกวันนี้ก็ยังต้องพึ่งพวกเขา พึ่งเงินพวกเขา ถ้าไม่มีพวกเขาเราจะทำไรได้ เรามันก็แค่สัตว์เลี้ยงตัวนึงเท่านั้นเอง