ผมอยู่ไปวันไปไม่มีฝันไม่มีเพื่อนไม่มีสังคมอยู่ตัวคนเดียวเก็บตัวอยู่ในห้อง4เหลี่ยมไม่กล้าแม้จะออกไปเจอสังคมตอนนี้ผมกลัวที่จะสังคมมากแม้แต่การจะคุยกับคนอื่นกลัวคำถามที่เขาจะถามโลกของทุกคนมันคือรูปทรงกลมขนาดใหญ่มีผู้คนมากมายแต่โลกของผมมันเป็น4เหลี่ยมเล็กๆที่มันมีแต่ความผิดหวังความล้มเหลียวของผมความขาดหวังของพ่อแม่ที่มีให้ผมทำได้แค่ดูคนอื่นใช้ชีวิตแล้วจินตนาการถึงชีวิตของคนที่มีคนรักมีชีวิตเพื่อใคาสักคนมีเพื่อนรู้ใจผมกลัวเหลือเกินที่จะเป็นตัวหน้าลังเกียจกับคนที่มอกผมกลัวแววตาที่มองมาที่ตัวผมมันคงจะเต็มไปด้วยความน่าสมเพสความหรือเห็นเป็นแค่ไอ่กระจอกไอ่ขี้แพ้บางที่การนอนหลับมันอาจเป็นช่วงเวลาดีที่สุดอยากจะนอนแบบนี้แล้วไม่ตื่น มีเรื่องในหัวอีกมากมายที่อยากจะเล่าให้ใครสักคนฟังตอนผมเก็บมันเอาไว้ไม่ไหวแล้วผมท้อที่จะอยู่กลับความเหงาความผิดหวังของพ่อแม่ ตอนผมเหมือนคนบ้าสับสนหาทางออกไม่ได้