สวัสดีค่ะ เราอายุ15ปี
ในชีวิตประจำวันเราเวลาอยู่กับคนสนิทจะพูดเยอะ และเฮฮา แต่เราค่อนข้างโรคส่วนตัวสูง เวลาใส่หูฟังเราจะเข้าไปอยู่ในโลกของตัวเองทันที เวลากลับจากรร.เราจะค่อนข้างเก็บตัว ไม่พูดกับใคร เป็นเพราะเราไม่สนิทกับพ่อแม่ด้วย เวลาที่เราเศร้าเราอยากระบาย อยากพูดให้ใครสักคนฟัง แต่เราไม่กล้า แม้เพื่อน พี่ พ่อแม่ เราก็ไม่กล้า เราระบายแค่เรื่องเรียนกับเพื่อน เหนื่อย เครียดกับงาน มีแต่คำพวกนี้ คำซ้ำๆที่เราได้พูดออกมา ส่วนสิ่งที่เหลือ เราทำได้แค่ถอนหายใจ ฟังเพลงที่ทำให้สบายใจ ไปนั่งมองท้องฟ้าบ้าง ดูคลิปตลกบ้าง เราทำแค่นี้จริงๆแค่นี้แหละ เราเคยอัปทวีตระบายนะ แต่ไม่สบายใจขึ้นเลย เพราะมันไม่มีใครรับรู้เลย มันเงียบจนเราเหมือนอยู่ตัวคนเดียว เคยฝันว่าตัวเองได้ระบายความในใจให้ปู่ฟัง ตื่นมาก็น้ำตาเต็มหมอนแถมไข้ขึ้นอีก เวลารู้สึกแย่ไม่เคยคิดจะฆ่าตัวตายเลย มีแต่ปลอบตัวเอง ว่าเดี๋ยวมันก็ผ่านไป เหมือนทุกๆวัน เราไม่กล้าทำร้ายตัวเอง มากที่สุดก็ดึงผมตัวเองเวลานึกถึงเรื่องแย่ๆ เราสั่งให้ตัวเองลืมมันซะ เราไม่ต้องการนึกถึงมัน แต่เราอยากหายไปจากโลกนี้นะ ไปอยู่ในที่ๆมีแต่ความสบายใจ อยากอยู่ในที่ๆมีแต่สิ่งที่ชอบสิ่งที่รัก เรารักแมวของเรามันชื่อฝาโอ่ง แต่มันตายไปแล้ว เราคิดถึงมันมากเลย ถ้าได้เล่นกับมันเราคงมีความสุข