ใคร...กันหนอ ?

เพื่อนๆ ... เชื่อว่า ผีมีจริงไหม ?
ผมคนหนึ่งหละ ที่ไม่เชื่อ...จนกระทั่ง
วันหนึ่ง ราวๆ ปี พ.ศ. 2531...

เครื่องบินลำเลียงหลักของ ทอ.ไทย
C - 130 Hercules หมายเลข 60104
เพิ่งกลับจากภารกิจ FMS (Foreign Military Sales) จากอเมริกา
ภารกิจนี้ หลักๆ แล้ว ก็เหมือนเอารถสิบล้อไปขนของที่สั่งซื้อไว้น่ะ
ของที่ว่าก็ได้แก่ อาวุธ ยุทโธปกรณ์ ชิ้นส่วน อะไหล่ต่างๆ
ที่ทางกองทัพไทยสั่งซื้อหรือส่งซ่อมไว้กับทางกองทัพอเมริกา
โดยมีเจ้า C - 130 นี่แหละ เป็นสิบล้อในการขนส่ง

ผมยืนโบกรับเครื่องให้มุดหัวเข้ามาในโรงเก็บฝูงบิน 601
เข้าเวรโรงเก็บก็อย่างนี้แหละนะ นอกจากเฝ้าโรงเก็บแล้ว
ก็ยังต้องคอยรับ - ส่งเครื่อง นอกเวลาราชการด้วย
นี่ก็...ใกล้ค่ำมืดแล้ว

พอประตูเครื่องเปิดออก พวกผู้คนที่มารอรับของฝาก
ต่างก็เดินมาออรายรอบเครื่อง
ก็พวกช่างเรากับนักบินนั่นแหละ
ฝากซื้อของที่อเมริกา...แว่นตา AO บุหรี่นอก เบียร์ โค้กกระป๋อง
ในฐานะที่เป็นคนรับเครื่อง...
ผมก็เลยพลอยได้รับอานิสงฆ์ตรงนี้ไปด้วย
ได้จิ๋มกระป๋อง...มาอัน

กลับกันหมดแล้วสินะ 
โรงเก็บก็กลับมาสู่โหมดเงียบสงบตามเดิม
มองไป...C - 130 จอดเรียงกันอยู่เป็นตับ
แต่ไม่คุยกันเลยสักแอะ
กระป๋องเปล่าของเบียร์และโค้กให้เกลื่อนตามพื้นไปหมด

จู่ๆ ไฟโรงเก็บก็ดับ...พรึ่บ

ไม่ได้มีความรู้สึกตื่นเต้นเกิดขึ้น แต่ประการใด
ผมชินแระ...
โรงเก็บข้างๆ กัน มันก็ดับด้วย เป็นอย่างนี้ประจำ
พอมองเห็นลางๆ อยู่บ้าง จากไฟรันเวย์

เดินไปกดน้ำบุ๋งกินดีกว่า...
เอ้า...น้ำหมด !!
น้ำประปาก็ได้วะ...
น้ำก็ดันไม่ไหลอีก !!
ลองยกหูโทรศัพท์ที่โต๊ะจ่าเวรดูเล่น...
ไม่มีสัญญาณอะไรเลย !!

หมดกันชีวิตนี้...
น้ำก็ไม่ไหล ไฟก็ดันดับ โทรศัพท์ก็กลับเสีย
ชักไม่ค่อยชินแล้ว...แฮะ

เข้าเวรเนี่ย...แน่นอนอยู่แล้ว เค้าห้ามหลับ
ผมเดินว้าวุ่น กลับไปกลับมา จากหัวโรงเก็บยันท้ายโรงเก็บ
กระหายน้ำอย่างมาก อย่าบอกใครเชียว
ก็เมื่อเย็นตอนรับเครื่อง...ดันตะกละ
ล่อเบียร์ที่พี่ๆ เค้ายื่นให้ไปซะหลายกระป๋อง
Dehydration (ภาวะขาดน้ำ) รับประทานผมอยู่เป็นแน่

มันน่าจะมีซักกระป๋อง ? "
ผมหงุดหงิดอย่างที่สุด
หวดเท้าซัดไปยังกระป๋องโค้กใบหนึ่งที่อยู่เกลื่อนพื้น

เสียงดัง...ปึ้ก !!

เจ้ากระป๋องใบนั้นกลิ้งหลุนๆ เสียงออกหนักๆ
" ห่ะ...อย่าบอกว่ามีนะ !!? "
ผมเดินตามไปหยิบดู...

ฝายังไม่ได้เปิด !! 
มันหลุดรอดมาได้อย่างไรกันวะเนี่ย ? "
ผมไล่เดินเตะกระป๋องที่เหลืออยู่ แต่ก็ไม่พบอีกเลย

นั่งเรอ สะอึก...อึ๊ก อึ๊ก อยู่เป็นนาน
ก็เล่นเทโค้กเข้าปากอั้กๆ จนเกลี้ยงกระป๋อง
อาการขาดน้ำ หายไปเป็นปลิดทิ้ง

เดินไปที่บอร์ด
เอาไฟฉายส่องดูชื่อนายทหารเวรวันนี้
โอ้...เจ้าหมอนี่ ซะด้วย !!
พวกจ่าๆ อย่างผมโดนรายงานไปหลายคนแล้ว
ชอบแด๊กเวรโรงเก็บยังกับเป็นข้าวต้มรอบดึก

โคมไฟโรงเก็บ หลอดเริ่มพากันติดนวลๆ
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น...
อ้าาาาา ใช้ได้แล้วสินะ รับหูแพร้บ
เสียงคุ้นๆ กรอกเข้ามาในสาย
" ทำอะไรอยู่จ้ะ เข้าเวรอยู่หรือ ? "

สาวข้างนอกมักชอบโทรมาคุย
ยายคนนี้ เคยทำสถิติคุยกับผม
ตั้งแต่ 6 โมงเย็น ยัน 6 โมงเช้ามาแล้วนะ
จะว่าไปแล้ว คุยกับนางที
ต้องเอาหม้อดับเพลิงมาวางใกล้ๆ
เผื่อสายไหม้....

คืนนี้ เลิกเร็วหน่อย ตีสองกว่าๆ
พอวางหูโทรศัพท์เสร็จ ผมก็รอดูว่า
เมื่อไหร่นายทหารเวรจะมา
นั่งรอ นอนรอ เดินรอ รอ...ร้อ...รอ
มันก็ยังไม่มาตรวจเวรซักที
ชักง่วงแล้วสิ...
ข้างหลังโต๊ะจ่าเวร เป็นห้องทำงานของหมวดตรวจซ่อม
ผมเปิดแอร์เสร็จ ก็หลบเข้าไปนอน ยุงไม่กัดดี

พอกำลังจะเคลิ้มๆ หลับ...
เสียงทุบประตูห้องดัง ปึ้ง ๆ ๆ

ผวาลุกขึ้นทันทีสิครับ จะรอไร ?
กูโดนเล่นงานแน่ๆ แล้ว....
นายทหารเวรคงตามหาตัวอยู่เป็นแน่
เปิดประตู...แพร้บ

ไม่เจอผู้ใดเลย !!

เหลียวซ้ายแลขวาไปตามความยาวของโรงเก็บ
ก็ไม่เจอใครอีก...!!

โรงเก็บเครื่องบินก็ออกจะโล่งและกว้างขวาง
ไม่เห็นใครซักกะคน
ถามตัวเอง " แล้วใครทุบประตูวะ ? "
เกาหัวแกรกๆ มานั่งที่โต๊ะเวร

ซักแป๊บ ก็เห็นจะมีไฟหน้ารถส่องมา
รถจี๊บของนายทหารเวร
โผล่มาจากมุมโรงเก็บไกลๆ โน้น

" ดีมาก...รักษาหน้าที่ได้ดี
ผมผ่านมาหลายโรงเก็บแล้ว หลับกันหมด
พรุ่งนี้จะทำโทษโดยให้เขียนรายงานมา "

ทำความเคารพนายทหารเวรเสร็จ
เค้าก็ขับรถจากไป ตรวจเวรที่ฝูงบินอื่นต่อ
ผมนั่งทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

เริ่มจาก เมื่อตอนหัวค่ำผมหิวน้ำแทบตาย...
แล้วก็ดันไปเตะเจอเข้ากับกระป๋องโค้กที่ยังไม่มีคนดื่ม

ที่ผ่านมาตะกี้ ผมหลับเวร...
แล้วก็มีเสียงทุบประตูซะจนตื่น แต่ไม่เจอคนทุบ
จนนายทหารเวรออกปากชม นึกว่าผมไม่ได้หลับยาม

มันคืออะไรกันแน่...ความบังเอิญรึ ?

บังเอิญ...ที่โค้กกระป๋องนั้นดันถูกทิ้ง โดยยังไม่ทันได้ถูกดื่ม

แล้วบังเอิญ...ที่ผมดันไปเตะโดนเข้าพอดี กระป๋องแรกด้วย

บังเอิญอีก...ที่ดันมีเสียงทุบประตู โดยหาผู้ทุบไม่ได้

แล้วก็คงบังเอิญอีกสินะ...ที่นายทหารเวรดันมาตรวจเข้าให้พอดี

บังเอิญอีกเปล่า...ที่ผมไม่ถูกลงโทษ ทั้งๆ ที่ก็หลับเวร

แล้วถ้า...มันไม่ใช่ความบังเอิญล่ะ
จะเรียกว่าอะไรดี ?

ผู้ที่คอยคุ้มครองเหรอ หรือผู้ที่คอยพิทักษ์ปกป้อง
ผมหาคำตอบไม่ได้จริงๆ

ตอนนี้ เสียงทุบประตูดังขึ้นอีกแล้ว !!
ตามมาด้วย...
โค้กกลิ้งหลุนๆ เข้ามาอีก 1 กระป๋อง

เปิดหนังสงครามทิ้งไว้ให้ดูทีไร
เป็นอย่างนี้ทุกที อีแก่ผม...
บอกส่งโค้กจากตู้เย็นมาให้หน่อย
นางก็โยนเข้ามาซะอย่างกับโยนระเบิดมือ

ไปละ...นางคงเตือนผมน่ะ

" อย่าอยู่หน้าคอมพ์นานๆ นะ
แช่ผ้าทิ้งไว้ ยังไม่ได้ซัก..."
แก้ไขข้อความเมื่อ
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่