หลังจากเราเรียนจบ ได้มีโอกาสทำงานที่ บ.เอกชนแห่งหนึ่ง ซึ่งการทำงาน ก็จะเน้นความคล่องตัว ฉับไว ยกตัวอย่างเช่น ประชุมแต่ละครั้ง เปิดด้วยเนื้อหา สิ่งที่จะทำ ถามความคิดเห็น และสรุปลงมือทำ พร้อมทั้งนัดหมายที่จะมา follow up ซึ่งใช้เวลาในประชุม 10-15 นาที ไม่มียืดยาว หรือน้ำเยอะ และทุกคน ก็ยอมรับ เวลาคนอื่นมีไอเดียที่ทำให้บริษัทได้เงินมากกว่า หรือลดเวลา และความยุ่งยากในการทำงานได้ (เรียกง่ายๆว่า ตัดอะไรที่ไม่ได้เงิน และทำให้การทำงานช้าออกให้มากที่สุด)

หลังจากทำงาน บ.เอกชน ได้สักระยะ เราก็มีโอกาส ได้ย้ายเข้ามาทำงานที่ บ.รัฐวิสาหกิจที่มีผลประกอบการอันดับต้นๆของไทย ที่เราฝันไว้ตั้งแต่ตอนเรียนว่าอยากมาทำงานที่นี่

ผ่านมากว่า 5 ปี เรายังคงตั้งคำถามกับตัวเองทุกวันว่า ทำไมระบบภายใน มันยุ่งยากขนาดนี้ เอกสารหลายอย่าง พยายามเอาเข้า online เพื่อให้ดูเป็นระบบ มีการ approve ผ่านระบบ online แต่หลังบ้าน ต้องมีการร่างคำสั่ง ลงนามหนังสือ ทำแบบเก่าทั้งหมดควบคู่กับการทำแบบ online ด้วยเหตุผลที่ว่า ผู้บริหารเค้าไม่มีเวลามาดูระบบตลอดหรอก ต้อง Print ไปวางเลย

Project ต่างๆใน บ. บางอัน หยิบอันเก่า มาเรียบเรียงใหม่ เปลี่ยนชื่อ ลงทุนตั้งมากมาย แต่สุดท้าย เอาไปใช้งานไม่ได้จริงเหมือนที่พูดไว้ตอนตัดริ้บบิ้นเปิดงาน

พนักงานหลายคน ซึ่งเป็นคนรุ่นใหม่ พยายามคิดหาวิธีลด cost ลดเวลา และเพิ่มผลผลิต แต่ก็ไม่ผ่านการอนุมัติ ส่วนใหญ่โครงการที่อนุมัติ จะเป็นโครงการที่เน้นสร้างอะไรใหม่ๆ ภายนอกดูสวยงาม แต่ใช้ไม่ได้จริง(ที่ตอนตัดริ้บบิ้นเปิดงานดูดีมาก แต่ผ่านไปปีกว่าๆ ก็ค่อยๆหายไป)

คำถามที่ผมคิดมานาน คือ ทำไม บ.รัฐวิสาหกิจ ถึงปรับเปลี่ยนอะไรภายใน ยากกว่า บ.เอกชนมาก ทั้งๆที่เอกชน ก็มีคนวัยพ่อแม่ผมทำงาน แต่เค้าก็ปรับได้

*หมายเหตุ ที่ บ.รัฐวิสาหกิจนี้อยู่ได้ อาจจะเพราะธุรกิจที่กึ่งผูกขาด และสาเหตุที่ผมยังอยู่ คือ เงินมันดีกว่าที่เก่า