เนื่องจากหลายวันนี้ เดินผ่านตลาด เห็นสะเดาทุกวัน
อยากเล่าเรื่องราวผ่านการคิดถึงคนสำคัญ2คนค่ะ

คนแรก หญิงชราที่ยิ้มสวยที่สุดในโลก
ถึงวันนี้จะไม่ได้มีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้แล้ว แต่เธอก็อยู่ที่ใหม่คือในหัวใจของผู้หญิงอีกคน นั่นก็คือเราเอง: )

ตอนเด็กๆเห็นยายกินทุกวัน ตอนนั้นคงเป็นหน้าของสะเดา กับข้าวทุกมื้อ จะมีเจ้านี่อยู่ในกะลามัง
เราก็ได้แต่มอง มอง และก็มอง เอ๊ะ! ยายกินอะไร
ไม่น่ากินเลย ไม่คิดจะลองกินด้วยซ้ำ จนเวลาผ่านไปเป็นสิบปี

ต้องขอบคุณยาย เพราะบ้านหลังน้อยๆของยาย ที่เราได้อยู่ตั้งแต่เด็กจนโต ทำให้มีโอกาสได้สนิทกับผู้หญิงคนที่สอง



คนที่สอง หญิงแกร่งแห่งหมู่บ้าน
ผู้หญิงคนนี้ก็ยิ้มสวยเช่นกัน อายุมากกว่าเรา8ปี ใครจะไปคิด เวลาผ่านมามากกว่าครึ่งชีวิตของเรา ผู้หญิงคนนี้คือเพื่อนแท้ เพื่อนที่มากกว่าเพื่อน เพราะเธอคือพี่คนหนึ่งไปแล้ว เธอผู้ทำให้เรากินสะเดาเป็น และตกหลุมรักสะเดาในครั้งแรกที่เข้าปาก และนั้นก็เป็นภาระของเธอที่ต้องคอยหาสะเดาให้เรากินทุกปี

และต้องขอบคุณผู้หญิงคนนี้ที่เป็นคนที่ทำให้เราได้เห็นธรรมชาติอีกมุมหนึ่งของโลกใบนี้ มุมที่มีต้นสะเดาห้อมล้อมอยู่มากมาย แม้ในรูปจะมองไม่เห็นสะเดาก็ตาม 😅










ถึงตอนนี้ด้วยภาระหน้าที่ ของทั้งสองคนนี้จะต่างไป
อีกคนที่ไม่มีโอกาสได้พบเจอและสัมผัสกันอีกต่อไปแล้ว กับอีกคนที่เราไม่ค่อยได้เจอกัน แต่มีช่องทางสื่อสาร เราต่างรู้ว่าเราจะมีกันเสมอ
ตลอดไป

ความคิดถึงเป็นแบบนี้นี่เอง🤍

ปอลอ.”สะเดา”น่าจะเป็นภาคกลางที่เรียกสะส่วนใหญ่หรือเปล่าไม่แน่ใจนะคะ เคยได้ยิน บางคนเรียก”กระเดา”