สำหรับเราธรรมะ เป็นการปลอบใจที่ดีสุดและสั่งสอนเราได้มาก จนสามารถเป็นคนคนหนึ่งให้เป็นอีกคนได้ (ทางดี)
แต่!สงสัยค่ะ คนเราต้องผิดหวังเรื่องๆหนึ่งมากขนาดไหน สุดขนาดไหน? จนถึงขั้นสามารถตัดสินใจบวช หรือถือศีลแบบยาวๆ ตัดขาดจากภายนอก ละทุกอย่างได้ สภาพจิตใจต้องพังขนาดไหนคะ? สำหรับเรา เราเจอสถานการณ์แบบนี้มาแล้ว 1 ครั้ง และตอนนี้เหมือนกำลังจะเกิดครั้งที่ 2 จึงเกิดความสงสัยในตัวเราเอง และอยากทราบในสถานการณ์ของคนอื่นบ้าง เพื่อเทียบและพิจารณาถึงตัวเราค่ะ รบกวนทุกท่านช่วยขจัดข้อสงสัยนี้ด้วยค่ะ ขอให้ทุกท่านได้บุญจากการเมตตาต่อเรานะคะ สาธุ