ทุกคนมีวิธีดูแลจิตใจตัวเองยังไงกันบ้างคะ เวลาที่เราต้องดูแลผู้ป่วยกึ่งติดเตียงเป็นเวลามานาน
มันเป็นความรู้สึกที่เหนื่อยมาก ทั้งทางกายและจิตใจ  ณ ตอนนี้ สุขภาพเราเองก็เสียเพราะจากการอดนอน การไม่มีเวลาได้ดูแลตัวเอง  
แถมสุขภาพจิตก็เสียเพราะการดูแลผู้ป่วยไม่ใช่เรื่องสนุก   บางครั้งก็มีอารมณ์รู้สึกเหมือนไม่อยากอยู่บนโลกนี้แล้ว แล้วหันหลังให้ทุกอย่าง
มันเป็นความรู้สึกที่แย่มากๆ ไม่รู้ว่าเมื่อไรเราเองจะได้ใช้ชีวิตแบบคนปกติเมื่อไร
คนรอบข้างมองว่าเราไหว แต่จริงๆข้างในเราแย่มากๆ 
เราไม่แน่ใจว่าการที่เราอดนอนติดต่อกันมานานรึเปล่า มันคงจะกลายเป็นความเครียดสะสม
เลยพาลให้ทุกๆอย่างในสมองเราตอนนี้มองอะไรก็ดูไม่น่าอยู่ไปหมด
จนบางครั้งเราจินตนาการถึงการไม่มีชีวิตอยู่เลยคงจะดีกว่ารึเปล่า
เราเคยเป็นคนที่ให้ความสำคัญกับการพักผ่อนให้เพียงพอ แต่ ณ วันนี้ เราไม่เคยนอนติดต่อกันเกิน 2 ชั่วโมงมาหลายเดือนแล้ว 
เกือบจะทุกๆ 1.5 ชั่วโมง ที่เราต้องตื่นมาทำนู้นทำนี่ระหว่างกลางดึก 4-5 ครั้งจนถึงสว่าง
เรื่องได้พักตอนกลางวันไม่ต้องพูดถึง  เพราะเรารับบท full time แบบตัวคนเดียว 
ในหนึ่งเดือนเราจะได้ออกไปข้างนอก 2 ครั้ง ครั้งนึงประมาณ 1 ชั่วโมงเพื่อจัดการธุระส่วนตัว 
ซึ่งต้องทำทุกๆอย่างให้เรียบร้อย แล้วค่อยสลับคนแค่มาเฝ้า เพราะทุกๆอย่างรึเปล่ามันชวนพาให้เรารู้สึกแย่ ทั้งกายและใจเลย 
บางทีกระทู้นี้อาจจะฟังเหมือนเรามาระบาย แต่เราก็ระบายจริงๆค่ะ
เราไม่กล้าเอาเรื่องนี้ไประบายหรือผลักภาระให้คนในครอบครัวรู้สึกแย่ไปด้วย 
แล้วเราเองก็คิดว่าน่าจะมีคนที่เคยประสบปัญหาแบบเดียวกับเราหรืออาจจะหนักกว่าเรา 
วันนี้เราเลยมาขอทั้งกำลังใจ และคำปรึกษา ปล.ขอบคุณล่วงหน้านะคะ ถ้ามีเวลาจะมาตอบกลับค่ะ