เราอายุ15ย่าง16 แม่เราเลิกกับพ่อเราตอน เราอายุ2ขวบ หลังจากนั้น แม่เราก็เปลี่ยนไปแม่เราไม่ปล่อยให้เราได้เจอสังคมภายนอกเลย เราเป็นคนนึงถ้าไปรร.จะร่าเริง ดูเหมือนไม่มีปัญหาในชีวิต แต่จริงๆแล้วเรามีปัญหาเยอะมาก แม่ไม่ยอมให้เราออกไปไหนเลยถ้าไม่จำเป็น วันเกิดเพื่อนงานต่างๆ ไม่ให้เราไปเลย แม้เราจะบอกว่าให้ไปรับ-ส่ง ก็ได้ แต่เขาก็ไม่ยอม เราเรียนดีนะ แต่เขาแถบไม่ยินดีกับเราเลยเวลาเกรดออก เราเป็นพี่คนโต มีน้องชาย1คน แม่เราประเคนน้องชายเราทุกอย่าง ต่างจากเรา ที่ต้องดิ้นรนเอาเอง แม่อวยน้องเรามาก เราที่ทำทุกอย่างแถบจะเป็นแม่บ้านคนนึงแล้ว ครั้งนึงเคยไปอยู่กับพ่อ แม่ก็อ้อนวอนให้เรากลับมา แต่พอกลับมาอยู่ก็เหมือนเดิม เรารู้สึกเหมือนเราไม่ได้เกิดจากความรัก เหมือนเราเกิดมาจากความผิดพลาด เขาไม่สนใจไม่ใส่ใจเราเลย เราออกบ้านไปไหนไม่ได้เลย พอเราออกก็จะไลน์มาด่า ใช้ถ้อยคำที่รุนแรงมาก ไล่ไปอยู่กับพ่อบ้าง ด่าเราสารพัด ว่าเราเป็นลูกไม่ดีบ้าง เด็กใจแตกบ้าง คือเราโดนแบบนี้มาหลายปีมาก มีปัญหาอะไรก็ไม่กล้าบอกหรือปรึกษาแม่ เพราะกลัวโดนว่า แม่เราเป็นคนหัวโบราณ เราจะมีแฟนหรือมีเพื่อนเป็นผู้ชายไม่ได้ แม่กลัวว่าเราจะท้อง ซึ่งเราก็โตพอที่จะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร เราไม่ใช่เด็กน้อยแล้ว ที่จะคิดไม่เป็น โลกจะเปลี่ยนไปแค่ไหนแต่แม่เราก็ยังเป็นเหมือนเดิม แม่เข้ากับเพื่อนเราไม่ได้เลย แม่จะมานินทาเพื่อนเราและบอกให้เลิกคบเพื่อนคนนั้น แม่ทำเหมือนเรายัง7ขวบตลอดเวลา เราควรคุยกับแม่ยังไงให้แม่เข้าใจเรามากขึ้นว่าเราก็เข้าช่วงวัยรุ่นแล้ว อยากให้แม่ปล่อยเรามากกว่านี้ ขอคำปรึกษาหน่อยค่ะ