.


              ฉันเป็นออมเริ่มเนียนขึ้นทุกวัน สิ่งที่ขัดแย้งก็ยังมีอยู่บ้าง เช่น ออมถนัดซ้ายส่วนฉันถนัดขวา เพื่อน ๆ เริ่มสงสัยในตัวฉัน แต่ ฉันก็แก้ตัวและผ่านมาได้แบบเนียน ๆ โดยมีออกัสช่วยเสมอ ทุกคนเชื่อฉัน ก็มีคนไม่เชื่อบ้าง คือ กลุ่มของณิชา

               จะบอกว่านอกจากนิสัยและความถนัดแล้วเนี่ย ฉันกับออมเหมือนกันมาก ๆ เลยล่ะ ฉันคุยดีกับออกัสทุกวัน จากที่เพื่อน ๆ ยังไม่ชินหูชินตาก็เริ่มชินเข้าแล้ว

               ออกัสเองก็เริ่มชินกับออมคนนี้ แต่ก็ยังทำตัวแปลกแยก กวน ๆ บ้า ๆ เหมือนเดิม ฉันยังนึกตลกไม่หายเลย ออมมีใจให้คนแบบนี้ได้อย่างไร แต่ช่างเถอะ ความรักนี่นา มันออกแบบเลือกได้ที่ไหนล่ะ ดูอย่างมนัสสิ คอยตามออมทุกวันตั้งแต่เด็ก ๆ ออมยังไม่ชอบเลย แต่ดันไปชอบนายออกัสกวนประสาทคนนั้นได้

               ณ ห้องเรียนของคณะ

               “ออมแกเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลยน้อ” กลุ่มของพวกณิชาชอบหาเรื่องจับผิดฉันอยู่เรื่อย ฉันสงสัยว่ากลุ่มนี้คงไม่ชอบออมแน่ ๆ “แกความจำเสื่อมเองหรือว่าแกเสแสร้งให้ออกัสสนใจแกมากขึ้นวะ”

               “อือ เราความจำเสื่อมจริง ๆ หมอนัดเราไปเช็กสมองทุก ๆ เดือน ไม่เชื่ออยากดูใบนัดมั้ย หมอบอกว่าเราเริ่มจะจำอะไรขึ้นมาได้บ้างแล้วล่ะ ถ้าเราจำอะไรได้มากขึ้น เราคงจะรู้อะไรมากขึ้นอ่ะว่ามั้ย” ฉันพูดไปแบบนี้ ทว่าฉันสังเกตเห็นมัดหมี่กับเมย์ดูเลิ่กลั่กชอบกล ทำไมต้องดูลนลาน แค่ฉันบอกว่าฉันเริ่มจะจำอะไรได้บ้างแล้วเท่านั้นเอง ทำให้ฉันเริ่มจับตาดูกลุ่มนี้เป็นอันดับแรก เท่าที่เอวากับเมญ่าเล่าให้ฟัง กลุ่มของณิชาไม่ถูกกับออมเลย

               “แกความจำเสื่อมมันไม่แปลกหรอกนะออม แต่ฉันสงสัยอยู่อย่างว่ะ ความจำเสื่อมเนี่ยมันเปลี่ยนข้างถนัดได้ด้วยเหรอวะ ออมคนก่อนถนัดซ้าย แต่ออมคนนี้ถนัดขวา ออมคนก่อนเรียนเก่งเป็นบ้าเลย แต่ออมคนนี้สอบเก็บคะแนนก็เกือบจะไม่ผ่าน และมีหลาย ๆ อย่างด้วยนะที่ดูไม่เหมือนออมเลย ออม! แกเป็นใครกันแน่” ณิชาเดินเข้ามาพูดใกล้ ๆ ฉัน ขู่ฉันไปอีก

               “ณิชา เราก็คือเรา ออม นีรนันท์ ปัญญาพงษ์ เธอจะคิดว่าเราเป็นใครก็ช่าง แต่เราก็เป็นเรา เราก็คือออม ที่มีคนคิดร้ายจะเอาถึงชีวิต” ฉันแกล้งพูดไป ฉันสังเกตเห็นณิชาสะอึก และ พวกมัดหมี่กับเมย์เลิ่กลั่ก ฉันกำลังจะพูดต่อทว่าออกัสดันเข้ามาเสียก่อน

               “ออม! พูดไรกันเหรอ” ออกัสเดินเข้ามาภายในห้องเรียนถามฉันกับณิชา ทำให้ต้องหยุดการพูดคุยเพียงเท่านี้

               “กัสมาเร็วจัง” ฉันเลิกสนใจณิชา หันมาให้ความสนใจออกัส เดินไปนั่งด้วย “ห้ามโดดเรียนนะเข้าใจมั้ย ต้องเข้าเรียนทุกวัน ถึงพ่อนายจะเป็นอธิการบดี ใช่ว่านายจะโดดเรียนได้ตามสบายนะ”

               “โถ่แม่คุณ! เธออย่ามาสนใจเรื่องของเราเลย เมื่อก่อนนะ เธอไม่มานั่งคุยกับเราแบบนี้หรอก เราโดดเรียนก็ไม่มีใครสนใจด้วย” ออกัสพูด ฉันแอบเห็นสายตาของณิชามองมาแบบไม่ชอบใจ ณิชาหึงออกัสหรือไง

               “แล้วออมล่ะ เมื่อก่อนออมสนใจนายมั้ย” ฉันถาม ออกกัสจ้องใบหน้าของฉัน มองเข้าไปในดวงตาของฉัน “นายจ้องเราทำไมอ่ะกัส เรามีอะไรผิดปกติเหรอ”

               “ก็เมื่อก่อนน่ะ ออมไม่มานั่งพูดดี ๆ กับเราแบบนี้หรอก วันไหนที่เราโดดเรียนนะ ออมตามไปเตะเราถึงบ้านเลย” ออกัสพูดกลั้วหัวเราะ ทว่ามีคนไม่ชอบใจคือกลุ่มของณิชา ณิชาน่าจะชอบออกัสจริง ๆ “และออมคนก่อนนะ ไม่มีทางคุยกับยัยณิชาหรอกจะบอกให้ คุยกันทีไรนะจะตบกันทุกทีเลย ออมนะจะตบณิชา”

               “จริงอ่ะ ” ฉันพูดปนยิ้มเช่นกัน หันไปมองพวกของณิชาที่กำลังมองตาขวางเชียว

               “ไม่จริง! เราโกหก” ออกัสพูดกลั้วหัวเราะกับฉันอีก กวนประสาทจริง ๆ แฮะ “ออมคนเดิมอ่ะนะ ไม่ยอมให้ใครมาเอาเปรียบหรอก และ ชอบแกล้งเรา จนเราต้องโดดเรียนหนีออมประจำไง” ฉันนึกภาพของออมไม่ออกจริง ๆ รู้ว่าพี่สาวเป็นคนแก่น ๆ ห้าว ๆ ไม่กลัวใคร ปกป้องฉันตลอดตอนเด็ก ไม่คิดว่าจะแกล้งใครเขาไปทั่วแบบนี้

               “กัสออมคนเดิมเราแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ” ฉันถาม ฉันรู้สึกผิดแทนออมจริง ๆ นะเนี่ย ดู ๆ ไปออกัสก็ออกจะน่ารัก ถึงว่าออมถึงได้ชอบออกัสแทนที่จะเป็นมนัส รายนั้นนะทื่อมาก

               “ไม่จริง! เราโกหก” ออกัสก็ยังกวนประสาทฉันอยู่เรื่อย จนต้องเผลอเหวี่ยงค้อนให้ทีหนึ่ง “เธอเนี่ยน๊ายัยออม! ไม่คุ้นเลยจริง ๆ ตอนนี้ก็ยังไม่คุ้นอ่ะ เรียบร้อยเกินไปมั้ย เราเหงานะ ไม่มีใครให้แกล้งให้กวนประสาทเลย”

               “ออกัส… แล้วกัสชอบออมแบบไหนอ่ะ” ฉันถาม จ้องตาออกัสตั้งใจฟังคำตอบ ตอนนี้เอวากับเมญ่ากับมนัสก็ยังมาไม่ถึงห้องเรียนเลย จะสายอะไรนักหนา

               “เอาจริง ๆ เราชอบออมคนเดิมมากกว่านะ ขี้แกล้ง ขี้เหวี่ยง ขี้หงุดหงิด ชอบชวนเราหาเรื่องอ่ะ ออมคนนี้เรียบร้อยไป ไม่ค่อยคุ้นเลย จนป่านนี้เราก็ยังไม่คุ้น แต่ถึงจะเป็นออมเวอร์ชั่นไหนเราก็”

               “เฮ้ยออมมาถึงนานยัง” ออกัสกำลังจะพูด ทว่ามนัสดันเรียกฉันก่อน ฉันหันไปตามเสียงเรียกดีใจที่เพื่อน ๆ มาสักที รอตั้งนาน “เราโทรหาออมก็ไม่ยอมรับสายนะ” มนัสเดินมาหาฉันกับออกัส ไม่พอยังยกมือขึ้นมายีผมของฉันต่อหน้าออกัสอีก ฉันแอบยิ้ม จะเล่นสงครามประสาทกันหรือไงสองคนนี้ “ปะเราไปโต๊ะเรากันดีกว่าออม อยู่ตรงนี้มลพิษเยอะ” มนัสพูดพร้อมดึงแขนของฉันไปด้วย จากนั้นฉันก็ลุกจากออกัสตามมนัสไปที่โต๊ะของตนเอง

               “มนัสก็ว่าไป! ออกัสไม่ใช่มลพิษสักหน่อย” ฉันพูด ทำเอาเพื่อน ๆ ที่ได้ยินโห่แซวกันขึ้นทั้งห้อง ส่วนเจ้าตัวเลิกสนใจ หันหลังให้เพื่อน ๆ แล้วนอนหมอบไปกับโต๊ะเรียนเช่นเคย

               “มาเรียนเร็วจังเลย ปกตินะออมมาสายจะตาย ที่ชอบมาเร็วอ่ะอยากมาคุยกับไอ้กัสเหรอ” มนัสถามฉันตรง ๆ ทว่าแววตาดูเศร้าลงถนัดตา ประชดประชันเก่งจังเลยเนอะพ่อคุณ ยัยออมนะยัยออมเนื้อหอมชะมัด ถ้าออมเลือกออกัสไม่อยากจะคิดเลยว่ามนัสจะเป็นอย่างไร

               “เปล่า! เราก็เป็นของเราแบบนี้นะ ตั้งแต่เด็กแล้ว ไม่เคยเข้าเรียนสายเลย” ฉันเผลอพูดออกไป

               “ฮะ! เป็นมาตั้งแต่เด็ก ๆ แล้วเหรอ ปกติก่อนเธอความจำเสื่อม เธอสายตลอดนะออม ตั้งแต่เด็ก ๆ แล้ว ประถมมัธยมก็เข้าเรียนสายตลอด เธอมั่วแล้ว” ฉันสะอึกที่มนัสพูด เกือบพลาดแล้วไหมละ จากนั้นก็พยักหน้ายอมรับว่าบ้า ลืม จำไม่ได้ ยิ้มแหย ๆ ให้กับมนัส ถึงจะขี้ประชดประชันเก่ง แต่มนัสนุ่มนวนละมุนที่สุดเลย “เลิกเรียนเราไปกินไอติมกันมั้ยออม” ฉันพยักหน้าเป็นคำตอบ แอบชำเลืองมองออกัสจะคิดมากไหมนะ

               “นัสนายชอบออมแบบไหนเหรอ” ฉันถามท่ามกลางหมู่เพื่อน ๆ ในห้องเรียน

               “เอาจริง ๆ นะ ออมคนเดิมก็ดีแล้ว จริงใจจริงจังดีเราก็ชอบ แต่ถ้าเราเลือกได้ บอกเอาไว้ก่อนว่าเราไม่ได้อยากให้ออมความจำเสื่อมไปตลอดนะ เราชอบที่ออมเป็นออมตอนนี้มากกว่า เรียบร้อยดี น่ารักออก “ มนัสพูดจบเพื่อน ๆ โห่แซวกันขึ้นมาอีก มีเพียงคนเดียวที่ไม่ยอมสนใจคือออกัส ฉันอดปรายตามองไม่ได้เลยจริง ๆ ทำไมฉันถึงรู้สึกดีแถมยังดีใจและตื่นเต้นก็ไม่รู้ ที่ได้ยินมนัสพูดแบบนั้น ฉันคืออาร์มนะไม่ใช่ออมสักหน่อย “แต่ถึงเป็นออมเวอร์ชั่นไหน เราก็ชอบออมทั้งนั้นแหละ เพราะออมกับเราเป็นเพื่อนสนิทกัน”…..

              ณ ห้างสรรพสินค้า

             มนัสพาฉันไปร้านไอติมที่ห้างสรรพสินค้า เอาจริง ๆ ฉันไม่ค่อยมีบรรยากาศแบบนี้เลย เพราะฉันไม่เคยมีแฟนนี่นา เคยมีคุยกันได้ไม่นานก็เลิกไป ไม่เคยมีบรรยากาศมาเดินห้างแบบนี้กับผู้ชายเลย ออมคงมาบ่อย ๆ ล่ะสิท่า แล้วให้เดานะ ฉันว่าออมน่าจะมากับมนัสบ่อยที่สุด

              มนัสจูงมือของฉันไปยังชั้นตุ๊กตา ซึ่งฉันไม่ชอบมาก ฉันแพ้ฝุ่น ห้องนอนที่บ้านของฉันไม่มีตุ๊กตาเลยสักตัว ฉันแพ้ฝุ่นจริง ๆ และ มากด้วย ฉันจึงกลายเป็นผู้หญิงที่ไม่ชอบตุ๊กตาหมี หรือ ตุ๊กตามีขนเอาเสียเลย

               “มนัสจะพาเราไปไหนอ่ะ” ฉันถาม เพราะมองเห็นแล้วล่ะ ว่ามนัสกำลังจะพาฉันไปโซนตุ๊กตาหมี

               “เดี๋ยวก็รู้! ปะไปกันเถอะ วันนี้เราขอซื้อตุ๊กตาให้เธอหนึ่งตัวนะยัยบ๊อง อือ ถือซะว่าเป็นของขวัญที่เธอกลับมา ที่เธอหายดี ที่เธอไม่เป็นอะไรก็แล้วกันเนอะ “ มนัสพูดพร้อมลากตัวของฉันเข้าไปยังร้านขายตุ๊กตาด้วยรอยยิ้ม

               “ไม่เอาอ่ะนัสเราไม่ไป! เราแพ้ฝุ่นจริง ๆ “ ฉันพูดพร้อมจามและไอทันทีที่เข้าไปในอาณาจักรของร้านขายตุ๊กตาหมี “เราไม่อยากได้ตุ๊กตาหมี ไปร้านไอศกรีมกันเถอะ” ฉันปฏิเสธ

               “อะไรของเธอเนี่ยออม ปกตินะถ้าเราไม่ซื้อให้เธอนะ เธองอนเราไปนานแล้ว และ ตุ๊กตาหมีเนี่ยเธอโปรดปรานมากที่สุดเลยจะบอกให้” มนัสก็ยังไม่เข้าใจ

               “ก็ตอนนี้เราไม่ชอบแล้วไง เราแพ้ฝุ่น” ฉันตอบพร้อมไอจามไม่หยุด

               “ใช่เธอจริง ๆ ปะเนี่ยไอ้ออม” มนัสเดินมาจ้องหน้าของฉัน ทำเอียงคอซ้ายขวามองใบหน้าของฉัน “เธอชอบตุ๊กตาหมีจะตาย”

               “ใช่! ออม ฉันคือออม แต่ตอนนี้ฉันแพ้ฝุ่น ไม่ไหวแล้ว” ฉันพูดไปพลางไอไป ฉันแพ้ฝุ่นจะตายอยู่แล้ว หายใจไม่ออก ทันใดนั้นมีมือของใครบางคนมาฉุดฉันออกไปจากตรงนี้ คนนั้นคือออกัสเอง

              “เฮ้ยไอ้กัสแกจะพาออมไปไหนวะ” เมื่อมนัสเห็นออกัสฉุดฉันออกจากตรงนี้ก็วิ่งตามมา พร้อมฉุดมือของฉันเอาไว้เช่นกัน “ออมมากับฉัน ออมก็ต้องกลับกับฉันเว้ย”

               “แต่แกไม่เห็นเหรอไง ว่าออมมันแพ้ฝุ่นน่ะ แกยังจะพาออมเข้าไปอีก แกรักออมภาษาอะไรวะ” ออกัสพูด ขณะนี้ทั้งสองคนยังฉุดรั้งมือของฉันเอาไว้ทั้งสองข้าง ฉันไม่รู้เลยว่าออกัสตามฉันกับมนัสมาตั้งแต่ตอนไหน

               “ทุกคนปล่อยเราก่อน! มนัส ออกัสปล่อยเราก่อน เราดีขึ้นแล้ว” ฉันต้องห้ามสงครามที่กำลังจะเกิดขึ้นเอาไว้ก่อน

              “เราขอโทษนะออม เราไม่ได้จะแกล้งออม เพราะเมื่อก่อนออมชอบตุ๊กตามาก ๆ เราแค่อยากจะซื้อให้ ตอนนี้ออมแพ้ฝุ่นเหรอ ไม่เป็นไรเราไม่คะยั้นคะยอออมแล้วก็ได้ เราขอโทษนะ” มนัสกล่าวขอโทษกับฉัน “ส่วนแกไอ้กัสกลับไปได้แล้ว ออมมากับฉัน ออมก็ต้องไปกับฉัน”

            “โอเค! ฉันก็แค่ผ่านมาแถวนี้ พวกนายไปเที่ยวกันต่อเถอะ ฉันจะกลับแล้ว” จากนั้นออกัสก็เดินจากไป ฉันมองตามออกัสไปอย่างรู้สึกผิดมาก ๆ ออกัสจะคิดอย่างไรกับออมเรื่องนี้ ทว่าภายในใจของฉันมันก็อยากอยู่กับมนัสมากกว่า

             ฉันเกือบพลาดอีกแล้ว ฉันยังไม่ทันได้รู้ความจริงอะไรเลย ฉันจะพลาดให้ทุกคนจับได้ไม่ได้หรอก ฉันจะต้องรู้ให้ได้ว่าใครทำออม หรือ มันเป็นอุบัติเหตุจริง ๆ ฉันจะต้องรู้ให้ได้

             มีหลายอย่างเช่นกันที่มนัสแปลกใจในตัวของฉัน แล้วฉันก็ผ่านมันมาได้ แก้ตัวน้ำขุ่น ๆ รอดมาจนได้ ฉันไม่รู้เลยว่าฉันจะโกหกเพื่อน ๆ และ ทุกคนไปได้นานแค่ไหน กลุ่มของณิชาก็กำลังจับผิดฉันอยู่ ไม่หรอก! ฉันไม่กลัวคนพวกนี้หรอก ฉันต่างหากที่กำลังจับผิดกลุ่มของณิชา พวกนี้ต้องรู้อะไรเกี่ยวกับอุบัติเหตุของออมแน่ ๆ

               วันนี้มนัสพาฉันไปเดินห้าง ไปกินไอศกรีมตามที่ได้พูดเอาไว้เมื่อตอนเช้า มันมีความสุขมาก ๆ เลย ออมก็คงรู้สึกแบบนี้เช่นกันสินะ เสน่ห์แรงจริง ๆ เลยพี่สาวของฉัน นี่พี่ออมพี่มีอะไรที่แปลกพิศดารอีกไหมเนี่ย อาร์มจะโดนจับได้เข้าทุกทีแล้วนะ ฉันพูดกับรูปของพี่สาวที่เราถ่ายรูปคู่กันเอาไว้ ดูแล้วก็แยกไม่ออกจริง ๆ นั่นแหละ นอกจากนิสัยของกันและกัน

               ณ ที่บ้านของฉัน

              “ออมออกมาหาเราที่หน้าบ้านหน่อยได้มั้ย” ออกัสส่งข้อความมาหาฉัน มาทำไมเนี่ย! อย่าบอกนะว่าจะมาเคลียร์กับออมเรื่องเมื่อตอนกลางวันที่ห้าง ไม่รอช้าฉันรีบลงไปหาออกัสทันทีเลย