ทำไมเวลาเราอยู่โรงเรียนหนูเป็นคนดีขยันชอบอ่านหนังสืออยากทำความฝันให้สำเร็จ อยากหาเงินช่วยพ่อแม่ มีความคิดบวก มองโลกในแง่ดี
แต่พออยู่ที่บ้านรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนที่ไม่ดีไม่ขยันไม่ชอบอ่านหนังสือขี้เกลียด ไม่อยากทำความฝันให้สำเร็จ
ไม่อยากหาเงินช่วยพ่อแม่ มีความคิดลบ มองโลกในแง่ร้าย ชอบพูดทำร้ายจิตใจตัวเองและคนอื่น ชอบใช้น้องทำนั้นนี้แทนตัวเอง
แต่พอหนูจะลุกขึ้นมาทำให้ตัวเองขยันเป็นคนดี ทำอะไรด้วยตัวเอง มันกลับทำไม่ได้ เพราะมันทำให้หนูรู้สึกหงุดหงิดหัวร้อน ขาหนูมันก็ดิ้น เหมือนเด็กเวลาอยากได้อะไรแล้วไม่ได้ก็จะนอนดิ้น
ทุกๆวันที่อยู่บ้านก็จะไม่ทำไร สุขภาพก็แย่อยากออกกำลังกายให้แข็งแรงแต่ก็ทำไม่ได้ อยากทำนูนนี้แต่ก็ได้แค่คิดเพราะร่างกายมันไม่ไปตามความคิด
ล่าสุดตอนที่กำลังล้างจานอยู่ ก็โทษตัวเองว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้จนร้องไห้ พอแม่มาก็ทำเหมือนน้ำล้างจานมันเข้าตา
แต่จะให้หยุดโทษตัวเองก็ไม่ได้ จะทำอะไรร่างกายก็ขัด พอไม่ทำแม่ก็มาบ่นวันๆไม่ทำไร
พอไปโรงเรียนหรือไปไหนก็ได้ที่ไม่ใช่ที่บ้าน ความคิดลบหายไป อยากทำนูนนี้เต็มไปหมด
คือกายเป็นคนละคนหรือว่าหนูต้องการพื้นที่ส่วนตัวหรือป่าวเพราะห้องนอนหนูแม่ก็ยึดเอาไปนอนส่วนห้องของแม่ที่เป็นห้องแรกก็เป็นห้องเก็บเสื้อผ้าไปแล้ว และหนูก็ต้องมานอนกับนอน
หนูรู้สึกว่าอยากจะย้ายไปอยู่คนเดียว อยากใช้ชีวิตอยู่คนเดียว อยากอยู่คนเดียว หรืออยากตายแล้วเกิดให่มไปอยู่คนเดียว
หนูคิดว่าการที่หนูไม่ได้อยู่ที่บ้านมันทำให้สบายใจกว่าความคิดดีเยอะกว่า แต่หนูก็ไม่มีเงินที่จะย้ายไปอยู่คนเดียว
ทังที่แม่ก็ไม่ได้บ่นหนูอะไรขนาดนั้นแต่ทำไมหนูถึงเป็นแบบนี้แล้วทำไมหนูต้องรู้สึกว่าเกลียดน้องทังที่น้องไม่ได้ทำอะไรผิด ตอนที่อยู่โรงเรียนเราก็รักน้องดี
ทำไมหนูถึงเป็นแบบนี้? แล้วจะทำไงดี?
ทำไมหนูถึงเป็นแบบนี้???
แต่พออยู่ที่บ้านรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนที่ไม่ดีไม่ขยันไม่ชอบอ่านหนังสือขี้เกลียด ไม่อยากทำความฝันให้สำเร็จ
ไม่อยากหาเงินช่วยพ่อแม่ มีความคิดลบ มองโลกในแง่ร้าย ชอบพูดทำร้ายจิตใจตัวเองและคนอื่น ชอบใช้น้องทำนั้นนี้แทนตัวเอง
แต่พอหนูจะลุกขึ้นมาทำให้ตัวเองขยันเป็นคนดี ทำอะไรด้วยตัวเอง มันกลับทำไม่ได้ เพราะมันทำให้หนูรู้สึกหงุดหงิดหัวร้อน ขาหนูมันก็ดิ้น เหมือนเด็กเวลาอยากได้อะไรแล้วไม่ได้ก็จะนอนดิ้น
ทุกๆวันที่อยู่บ้านก็จะไม่ทำไร สุขภาพก็แย่อยากออกกำลังกายให้แข็งแรงแต่ก็ทำไม่ได้ อยากทำนูนนี้แต่ก็ได้แค่คิดเพราะร่างกายมันไม่ไปตามความคิด
ล่าสุดตอนที่กำลังล้างจานอยู่ ก็โทษตัวเองว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้จนร้องไห้ พอแม่มาก็ทำเหมือนน้ำล้างจานมันเข้าตา
แต่จะให้หยุดโทษตัวเองก็ไม่ได้ จะทำอะไรร่างกายก็ขัด พอไม่ทำแม่ก็มาบ่นวันๆไม่ทำไร
พอไปโรงเรียนหรือไปไหนก็ได้ที่ไม่ใช่ที่บ้าน ความคิดลบหายไป อยากทำนูนนี้เต็มไปหมด
คือกายเป็นคนละคนหรือว่าหนูต้องการพื้นที่ส่วนตัวหรือป่าวเพราะห้องนอนหนูแม่ก็ยึดเอาไปนอนส่วนห้องของแม่ที่เป็นห้องแรกก็เป็นห้องเก็บเสื้อผ้าไปแล้ว และหนูก็ต้องมานอนกับนอน
หนูรู้สึกว่าอยากจะย้ายไปอยู่คนเดียว อยากใช้ชีวิตอยู่คนเดียว อยากอยู่คนเดียว หรืออยากตายแล้วเกิดให่มไปอยู่คนเดียว
หนูคิดว่าการที่หนูไม่ได้อยู่ที่บ้านมันทำให้สบายใจกว่าความคิดดีเยอะกว่า แต่หนูก็ไม่มีเงินที่จะย้ายไปอยู่คนเดียว
ทังที่แม่ก็ไม่ได้บ่นหนูอะไรขนาดนั้นแต่ทำไมหนูถึงเป็นแบบนี้แล้วทำไมหนูต้องรู้สึกว่าเกลียดน้องทังที่น้องไม่ได้ทำอะไรผิด ตอนที่อยู่โรงเรียนเราก็รักน้องดี
ทำไมหนูถึงเป็นแบบนี้? แล้วจะทำไงดี?