สวัสดีค่ะ เพื่อนชาวพันทิป ถ้าตั้งกรัทู้ผิดหรือใช้ถ้อยคำผิดประกานใดขอประทานโทษด้วยนะคะ เรื่องคือ ดิฉันมีความฝันที่อยากทำธุรกิจเล็กๆเป็นของตัวเอง เนืองจากฐานะครอบครัวค่อนข้างลำบาก ตลาดมาทำงานเป็นพนักงานบริษัทมาตลอด เริ่มจากการเป็นพนักงานเสิร์ฟหมูกะทะ วันละ 100 บาท และส่งตัวเองเรียนไปด้วยจนจบ กศน หลังจากนั้นก็มาสมัครงานเป็นพนักงานโรงงานเล็กๆ ทำสินค้าส่งออก ก็ส่งตัวเองด้วยทำงานมาด้วยจนเรียนจบ ปวส ก็เปลี่ยนงานมาเลื่อยๆค่ะ  ในหัวคิดแต่ว่าอยากทำอะไรสักอย่าเป็นของตัวเอง อยากส่งเงินให้แม่ เดือนหลายๆบาท  ช่วงเป็นพนักงาน เงินเดือน 12,000 -14,000 บาท หักค่าบ้าน ค่านั้นโน้นนี้ เหลือไม่เคยชนเดือนเลยค่ะ  อุปนิสัยคือ เป็นคนนิ่งๆ เฉย ไม่ชอบยุ่งเรื่องของใคร ไม่มีเพื่อน ไม่ค่อยรู้จักใคร จริงๆและก็รู้จักแต่ไม่เคยสนิทกับใคร ไม่เคยขอความช่วยเหลือจากใคร เพราะ เคยมีปมขอความช่วยเหลือจากเพือนที่คิดว่าเราสนิดและ ไว้ใจได้แต่สุดท้ายมีปัญหากันจนถึงขั้นขึ้นโรงพัก (เพราะเขาคิดเองทุกอย่างและเอาเรื่องไปพูดในทางที่ไม่ดี เรื่องของผู้ๆ) หลังจากนั้นก็ไม่เคยไปรบกวนใครอีกเลยเพราะเราไม่รู้ว่าเขาเต็มใจจะช่วยเราหรือปล่าว  ** สรุปคือที่กล่าวมาทั้งหมดคือ เราไม่มี คอนเนคชั่น นั้นเอง** และถ้าไม่สนิดก็จะไม่กล้าพูดคุยด้วยเพราะ เราคิดเองว่าถ้าเราพูดอะไรไม่ถูกใจเขาก็จะไม่พอใจเรา เลยเลือกที่จะเหงียบดีกว่า  เรามีความฝันจะออกจากชีวิตการเป็นลูกจ้างบริษัทและมาเป็นลูกจ้างตัวเอง  ใช้เวลาตลอดอายุค้นหาตัวเองว่าถนัดอะไร ชอบอะไร  ก็พบว่าเราชอบทำอาหารค้าขาย ซึ่งเป็นอาชีพที่ทำกับแม่มาตั้งแตเล็กจนโต  แต่ด้วยความที่พ่อมีอาชีพขับรถ สิบล้อ แม่เป็นแม่ค้า ทำให้ย้าย ถิ่นฐานไปเลื่อยๆ ไม่เคยลงหลักปักฐานที่ไหนเลยทำให้อาชีพแม่ขายอะไรไม่เป็นชิ้นเป็นอัน  แต่สิ่งที่เห็นมาตลอด แม่ขายของกิน และขายได้ทุกที่ สิ่งที่ แม่ทำขายบ่อยที่สุดคือ สาคู - ปากหม้อ จำได้ว่าตอนพ่อเป็นอัมพาด แม่ก็ทำเรื่องคนทั้งครอบครัว  ขนมของแม่ขายดีจนลูกค้าต้องต่อคิว เพราะไส้ขนมสาคูของแม่มีรสชาติไม่เหมือนใคร เพราะเป็นขนมที่ไม่ได้เน้นรสชาตืหวาน  เด็กที่ไม่ชอบทานขนมไทยทานแลัวยังติดใจ ก่อนไปเรียนต้องคอยเตียมหั่นของต้องไว้เพื่อช่วยแม่ก่อนไปเรียน วันไหนแม่ขายดีมากๆก็ต้องกลับมาทำไส้เพิ่มหลังเลิกเรียน  ตอนยืนเคี่ยวไส้มีคำถามกับตัวเองทุกวันว่า เมื่อไรจะโต เมื่อไรจะเลิกทำขนมพวกนี้แม่จะได้ไม่เหนื่อย ถ้าได้ทำงานคงดีจะได้มีเงินให้แม่ใช้ แม่จะได้ไม่ต้องตื่นแต่ ตี 2 ตี 3 มานั่งทำขนม แต่พอมาทำงานงานกลับไม่เป็นอย่างที่คิด ด้วยต้องส่งตัวเองค่าเช่าห้อง ค่าเดินทาง ค่าเทอม  ให้เงินแม่ 1,000 บาท นี้ถือว่ามากและ แต่ที่จริงอยากให้แม่ได้มากกว่านี้  ซึ่งงานล่าสุดเงินเยอะพอสมควรค่ะ แต่ติดปัญหาคือ ระบบบริษัทที่เราทำ ไม่ค่อยสนใจพนักงานอย่างเรารับฟังงานรายงานจากหัวหน้าอย่างเดียว เราเป็นผู้หญิงคนเดียว เหมือนจะดีนะค่ะ เราทำงานทุกอย่างค่ะ ทุกอย่างจริง ตั้งแต่เปิดร้านจนปิดร้านทำแทนหัวหน้า ทำงาน 8 โมงเช้าถึง 2 ทุ่มค่ะ ทำงานจน เป็น กระเพาะปัสวะอักเสบ เพราไม่สามารถไปเขาห้องน้ำได้ก็อั้นกันไปไม่สุดจริงไม่เข้า เลิกงานไม่ต้องกลับในขณะที่คนอื่นกลับบ้านเรายังคงนั้นเคลียเอกสารและยอด เราทำงานจนประเมิน A + เราเป็นคนทำงานรุ่นแรก ในขณะที่อะไรๆเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นแต่เรายังคงใช้ชีวิตการทำงานแบบเดิมๆ เราลองรายงานผู้ใหญ่ระดับสูงเพื่อแก้ปัญหาแต่สิ่งที่ได้แค่รับปากแต่ไม่ได้รับการแก้ไข เลยตัดสินใจลาออก เพื่อมาทำอะไรเป็นของตัวเอง คิดอยู่นานเลยตัดสินใจลงทุนทำขนมที่แม่เคยทำขายนี้แหละสาคู - ปากหม้อ ทำขายโดยฝากร้านแถวบ้าน ช่วงแรกๆ ขายได้ 20 กล่องต่อวัน ร้านเขาหยุดวันอาทิตย์  ตอนหลังมา 15 กล่องยังไม่หมดเลยค่ะ เราก็ไปรับกลับมา มีความคิดว่า ถ้าทำยังไงให้ขายได้ดีกว่านี้ก็ทำการตลาดหลายอย่างรวมถึง ช่องทางออนไลน์ ขายเฉพาะไส้ด้วยทำส่งด้วย ผลตอบรับคือ ขายออนไลน์ไม่ได้เลยค่ะ ขายฝากได้อย่างเดียวไปที่ไหนเขาก็มีเจ้าประจำ บ้างที่ก็สั่งไปเลี้ยงประชุม แต่เขาไม่ได้ประชุมบ่อย ซึ่งส่งประชุมขายไม่ได้กำไรสักเท่าไร เลยคิดอยากทำส่งออกค่ะ ประตลาดในประเทศไทยตอนนี้คอนข้างเงียบมาก เริ่มหาข้อมูลตอนนี้สินค้าพร้อมขาย เตรียมทุกอย่างส่งอีเมลหาร้านอาหารต่างประทศสรุปคือ ตุ๊บ!ค่ะ ขายออนไลน์ไม่ได้ ขายส่งไม่มีใครตอบรับ ลงทุนจนเงินเก็บหมดเกลี้ยงจริงๆ ถามตัวและสามีทุกวันเรามาถูกทางหรือปล่าว เราควรหยุดไม กลับไปทำงาน อายุมากคงไม่มีใครรับแล้ว ถึงกลับไปได้ก็ไม่มีคนเลี้ยงลูกให้  ตอนนี้ท้อมากกที่สุดค่ะ  คิดทุกวันว่าจะไปต่อดีไม กำลังใจคือลูกอย่างเดียวเลยค่ะ  จะไปติดต่อกรมการค้าคือไม่ไหว เพราะของก็ยังไม่มี  อย. กว่าจะขอ อย.ได้คงต้องมีเงินไปจ่ายเขาอีก  ต้องทำยังไงต่อไปดีค่ะ ? คนรอบข้างญาติพี่น้องเขาก็คิดดูถูก "ขนมแบบนี้ไม่มีใครเขาสั่งกินหลอก" มันจริงใช่ไมค่ะ  ทุกวันนี้คุยกับใครไม่ได้เลย   ขายมา 3-4 เดือนแล้ว ยังไม่มีออเดอร์เลยสักแพ็ก 
***ขอบโทษจริงๆนะคะ ที่พิมพ์เยอะ เคลียดจริงๆค่ะ**