ประเทศไทยมีคนมากมายเข้ามาในใช้ชีวิต
แต่คนเมือง คนที่อยู่กรุงเทพฯตั้งแต่เกิดจะเข้าใจบทบาทการสู้ชีวิตกับการปกครองได้น้อยมาก

คนเมือง เลี้ยงในบ้าน
คนต่างจังหวัดระดับหัวเมือง  เลี้ยงในบ้าน / เลี้ยงส่งออกไปจังหวัดอื่น
คนต่างจังหวัดในชนบท ห่างเขตเมือง   เลี้ยงด้วยคนในหมู่บ้าน (น้อยมาก ที่จะเลี้ยงแค่อยู่ในบ้าน)

รัฐศาสตร์และการปกครอง
กฎหมาย
จะเสียงดังและได้ยินกันไปทั่ว
เหมือนเป็นเรื่องเล่าของคนในชุมชนเขตนั้น

การขาดกฎหมายการปกครอง
การขาดคนทำงานที่ทำหน้าที่เพื่อประชาชน เพื่อประเทศชาติ
ยิ่งต่างจังหวัดที่ขาดการศึกษา ขาดกฎหมาย ขาดผู้นำที่บริหารงานในจังหวัดได้ดี เห็นผลได้ทันที
เติบโตช้า ไม่มีการเปลี่ยนแปลง อยู่แบบเดิมๆตายไปแล้วรุ่นแล้วรุ่นเล่า ก็เหมือนเดิม คงสภาพความเป็นผืนป่า ผืนน้ำ (น้ำไฟไม่เข้า)

สุดท้าย คนที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย แม้ว่าจะได้มีโอกาสอยู่ในเมือง 
แต่ก็เป็นกลุ่มที่เหมือนห่างไกล เพราะไม่เข้าใจการปกครอง แม้แต่มองคนยังมองคนไม่ออก แม้แต่การบริหารงานยังไม่รู้ว่าบริหารอะไร

บริหารงานระบบของประเทศ ไม่เท่ากับ บริหารงานเงินเข้ากระเป๋าสตางค์ผู้ไม่บริหารงาน