กระทู้นี้เป็นที่ระบายของเราและเป็นทั้งคพถามด้วย
ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีใครที่ผ่านเข้ามาอ่านก็สามารถแสดงความคิดเห็นได้นะคะ เราเชื่อว่ามันจะเป็นประโยชน์ต่อใครไม่มากก็น้อนในอนาคต




เราเพิ่งอายุ14ปี เพื่อนที่พอสนิทคุยด้วยแล้วสบายใจมีแค่คนเดียวคือคนที่ทำให้เราอยากกล้าแสดงออก

นิสัยเราคือเป็นคนที่ไม่สู้คน ยิ่งเป็นคนที่เรารู้สึกว่าเค้าดูมีenergyเยอะ เพื่อนเยอะ คุยเก่ง เรายิ่งไม่สู้เลยค่ะ (ขี้แพ้เต็มรูปแบบ) เราสนใจเรื่องนิยาย วาดรูป ฯลฯ

เราอยุ๋ห้องเดียวกับนางมา7ปีได้ เริ่มมาสนิทกันปี2021ช่วงเรียนออนไลน์เพราะนางเริ่มสนใจด้านเดียวกับเราคือวาดรูป อนิเมะฯลฯ
นางเป็นเลสซึ่งเราก็รับได้ ไม่มีปัญหา ยิ่งคุยกันนานเข้าเราเริ่มเข้าใจนางขึ้นมา( อาจไม่ใช่ทั้งหมด)  เวลาทะเลาะกันหรือเถียงกัน นางจะเป็นคนยอมรับว่าตัวเองผิดตลอด ทั้งๆที่ผิดกันทั้งคู่หรือจริงๆมันไม่ใช่ความผิดใครเลย นางจะโทษตัวเองก่อนเสมอ เราพยายามอธิบายความเห็นของเราว่า เอ้อ จริงๆนางไม่ได้ผิด เราแค่บอกว่า.... ประมาณนี้ ซึ่งสุดท้ายก็จะจบที่การตัดบททุกครั้ง เราเลือกที่จะเว้นช่วงคุย เปลี่ยนเรื่อง มันไม่ควรยืดยาว เป็นแบบนี้มา5 ได้ ตั้งแต่เรียนออนไลน์จนถึงปจบ.



ซึ่งจากเหตุการณ์นั้นทำให้เราแคร์นางมากขึ้น หลีกเลี่ยงการทะเลาะถกเถียง พอช่วงนึงที่กลับเมารียนออนไลน์นางไม่ค่อยเข้าเรียน เราก็ส่งลิ้งส่งอะไรไปให้นางทุกคาบ ขึ้นอยู่กับนางเลยว่าจะเข้าไม่เข้าเพราะก็ไม่อยากบังคับ

มีคาบนึงที่นางไม่ได้เข้า แล้วครูถามว่าใครเป็นเพื่อนสนิทนาง...
เราไม่กล้าเปิดไมค์พูดออกไป ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจริงๆแล้วสนิทกันขนาดนั้นรึป่าว เรารู้จักนิสัยนางจริงๆมั้ย แล้วนางล่ะ?  คิดไม่ตกจริงๆค่ะ

คุยกันแค่ช่วงปิดเทอม ถ้าเปิดเทอมไปรร.ขึ้นมาล่ะ เราจะกล้าเดินไปไหนมาไหนกับนางมั้ย งานกลุ่มจะทำยังไง เพราะเราก็มีกลุ่มเพื่อนที่ไม่ค่อยได้เข้าไปตอบแชทกลุ่ม กลับไปคุยแค่ตอนงานกลุ่ม(ซึ่งเราไม่ได้เอาเพื่อนคนนั้นเข้ากลุ่ม เราทำเป็นลืมและไม่ใส่ใจ ไม่กล้าปรึกษาใครทั้งนั้น มันเริ่มทำให้เราคิดแล้วว่าตัวเองไม่ใช่เพื่อนที่ดีเลย

มันไม่ง่ายที่จะเปลี่ยนนิสัยตัวเอง เราเป็นคนโลกส่วนตัวสูง เข้าสังคมไม่เก่ง กังวลว่าคนอื่นจะคิดกับเรายังไงมากเกินไป

เรื่องพวกนี้มันทำให้เราไม่สบายใจเลย แต่ก็ไม่เคยเครียดถึงขั้นเป็นโรคซึมเศร้าหรืออะไรนะคะ เราไม่ได้พยายามปรับตัวเข้าหาแบบจริงๆจังๆ แค่ห่วงเรื่องอนาคตของตัวเองเท่านั้นล่ะ
จึงอยากเปลี่ยนนิสัย แค่คำว่าเพื่อนสนิทยังพูดได้ไม่เต็มปากเลยค่ะ





เราเคยมีเพื่อนสนิทคนนึง ตอนแรกก็ยังไม่ได้สนิทกันมาก แค่เป็นเด็กเรียนเหมือนกัน ซึ่งเหตุที่ทำให้สนิทกันเพราะ ครั้งนึงเราเคยกล้าพูดกล้าลุกยืนขึ้นเพื่อช่วยเขา รู้สึกว่าตอนนั้นเพื่อนคนนี้จะโดนเพื่อน(ในกลุ่มเดียวกัน)แกล้งทิ้งไว้คนเดียวที่ห้องธุรการเงิน แล้วคนอื่นก็วิ่งหนีมาฟุบหน้ากับโต๊ะข้างๆที่เรานั่งอยู่  (ซึ่งเราเดินล่วงหน้าออกมาก่อนเพราะตอนนั้นชอบอยู่คนเดียวและหยิ่ง)

เราถามเพื่อนคนอื่นว่าทำไมวิ่งหน้าตั้งกันมาและหัวเราะคิกคัก พวกมันบอกจะแอบเขา(เอ่อมันเนียนมั้ยคะคุณ)

สักพักเพื่อนคนนั้นเดินมาพร้อมน้ำตาและมาฟุบโต๊ะตรงข้ามเรา
เราเข้าใจความรู้สึกเลยทันทีค่ะ มันไม่สนุกนะ ะวกคุณสนุกกันแล้วคนที่โดนทิ้งไว้ล่ะ เราเลยเหน็บแนมเพื่อนพวกนั้นนิดหน่อย ประมาณว่าใจเขาใจเรา

ตั้งแต่นั้นมาเราก็สนิทกับเพื่อนคนนั้นเลยค่ะ เขาพูดออกมาเองเลยเลยว่าอยากให้โลกนี้มีคนแบบเราอยู่เยอะๆ มันเป็นอะไรที่ปริ่มมาก


ผ่านไปหลายปี เขาเริ่มเป็นวัยรุ่นมากขึ้นแต่เรายังคงเป็นแบบเดิมอยู่แค่เริ่มมีทัศนคติมากขึ้นกว่าตอนเด็ก วันนึงเขาได้ลองออกไปใช้ชีวิตแบบเพื่อนคนอื่นดู เขาเริ่มไปสนิทกลับคนอื่น เริ่มมั่นใจในตัวเอง เราที่ยังมองเพื่อนคนนั้นในจุดเดิม ตอนแรกไม่ค่อยรู้สึกอะไร แต่พอเวลาผ่านไป เริ่มรู้คัวแล้วว่าการเสียเพื่อนสนิทคนนั้นไปมันทำให้เราเห็นค่าของเพื่อนมากขึ้น ถึงจะไม่สนิทกันแล้วเขาก็ยังคงเคยมาช่วยเราหลายๆครั้ง


ทำให้เราอยากย้อนเวลากลับไปมากเลยค่ะ อยากยื้อจนสุดหัวใจหรือไม่ก็ตามเขาไปสนุกกับชีวิตวัยรุ่นอย่างเต็มที่

เขียนไปน้ำตาไหลไปโอยยย

สรุปคือเราต้องการวิธีกล้าแสดงออก วิธีแก้นิสัยเรา
ใครพอมีประสบการณ์การและวิธีจัดการยังไง ช่วยบอกเราทีนะคะ เราไม่อยากกลับไปอยู่ที่จุดเดิมอีกแล้ว...