คือเมื่อก่อนเราเป็นคนที่ ร่าเริง ชอบคิดแต่สิ่งที่ไม่ทำให้ตัวเองหนักใจถึงจะรู้ว่าบางคนอะไรใส่เราก็เถอะแต่เราไม่ไม่สะทกสะท้าน,ไม่เก็บมาคิดแล้วก็ไม่เก็บคำพูดพวกนั้นมาใส่ใจด้วย...แต่เดีวยนี้เรากับฝังใจกับคำพูดของคนในครอบครัว...บางที่พวกเค้าก็ว่าเราไม่มีอนาคต,ไม่สามารถเลี้ยงพวกท่านได้,ไม่เห็นทำได้เหมือนลูกคนอื่นเลย,โง่,นะทำอะไรไม่สำเร็จหรอก(คือเราเป็นคนเรียนก็ไม่ได้เก่งอะไรมาก)...ทำไหมเวลาได้ยินทีไรมันจุกแถมรู้สึกเหมือนหายใจไม่ออกเลยเราเก็บเอาคำพวกนี้มาคิดเป็นตั้งแต่ตอน ม.ต้น แล้วอยากลืมคำพูดพวกนี้แต่ยิ่งพยายามลืมมันกับลืมไม่ลง...เหมือนมันฝังลึกไปในใจแล้วคำพวกนี้ทำให้เราคิดมากคิดว่าถ้า
รวยหรือไม่รวยพ่อแม่จะยอมรับไหม ,ถ้าเราทำงานได้เงินน้อยละจะเป็นยังไง,จะต้องทำยังไงถึงจะได้คำว่าดี,ต้องเรียนให้เก่งต้องเป็นคนที่ Prefectไหม,ต้องให้ได้เหมือนลูกคนอื่นไหมหรือต้องทำยังไง..ต้องทำยังไงให้ถึงทำพ่อแม่พูมิใจ...เราคิดแค่เรื่องพวกนี้จนไม่สนอะไรเลยไม่สนที่จะเที่ยวเล่นหาความสุขเหมือนคนอื่นหรืออยากทำอะไรเลย.ในความคิดมีแค่ว่าจะต้องเรียนจะต้องเก่งให้ได้.ช่วงนี้ก็โควิดเราก็เรียนออนไลน์ไปดูครูคนนั้นคนนี้สอนผ่านอินเทอร์เน็ตบ้าง,เราพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้พ่อแม่ยอมรับบ้างแต่ยิ่งทำมันกับทำให้พวกท่านพูด ใส่เราเดีวยก็เลิกทำได้ไม่นานหรอก,ได้แค่นี้แหละ,เดียวก็ขี้เกียจคือเราต้องทำยังไงดีหรือเราควรออกจากชีวิตพวกเค้าดีหรือจบชิวิตตัวเองเลยดีไหมเราคิดไม่ออกมันจริงๆตันมาก...เราคือความผิดพาดใช้ไหม....ไม่หน้าเกิดมาเลยใช่ไหม..😢 ผมควรแก้ปัญหานี้ยังไงดีครับ..