หลังจากที่เราสูญเสียแฟนเราไป (เขาไปอยู่บนฟ้าแล้ว)​ เราก็เคว้งออกมหาสมุทรไปเลย ต้องขายบ้านที่ซื้อด้วยกัน รถที่ออกก็ต้องคืน มีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้น เราต้องจัดการทุกอย่าง เพราะเราจดทะเบียนสมรส
และมีเรื่องครอบครัวของเขาเข้ามาเกี่ยวข้อง
เข้าประเด็นค่ะ****
หลังจากนั้น เราก็มีอาการที่ว่า อยู่ก็ได้ ตายก็ดี หมอว่างั้นนะคะ
เรากินยา ทำบำบัด อยู่พักใหญ่ ที่บ้านเราเลยให้ออกจากงาน กลับมาอยู่บ้าน เราใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อย ตื่นตอนกลางคืน นอนตอนกลางวัน เพื่อจะได้ไม่ต้องเจอใคร ไม่ไปเจอเพื่อนหรือใครๆเลย เราไม่ค่อยสนใจอะไร ไม่แคร์อะไร ปล่อยไปหมดทุกอย่าง มันพูดไม่ถูกค่ะ แบบ หมดใจกับทุกสิ่งทุกอย่าง
ตอนนี้ผ่านมาปีนึงแล้วค่ะ 1ปีแล้วจริงๆ เรายังเดินออกมาไม่ได้
ยังร้องไห้เวลาเดินผ่านรูปเขา หรือเวลาคิดถึงเขา😭
ล่าสุด เราไปสมัครงานมา เราเริ่มงานไปได้แค่2วัน เราไม่มีใจอยากไปทำงานเลย ใจมันห่อเหี่ยว เหมือนใจมันไม่เอาอะไรเลยอ่า เราแค่อยากอยู่เงียบๆคนเดียว บางทีเราก็คิดไม่อยากอยู่เลยบ้าง แต่เราไม่ได้คิดจะทำร้ายตัวเองหรืออะไรนะคะ แค่แบบ ขับๆรถอยู่ก็มีบ้างที่แบบ เห้อ เมื่อกี้ชนๆกูให้ตายไปเลยก็ดี แต่ก็ขับรถต่อ ไม่ได้อะไรประมาณนั้นค่ะ
เรารู้สึกว่า เราอยู่ตรงนี้ เราปลอดภัย มันเงียบและสงบที่สุด มันเหมือนเขายังอยู่กับเรา พอเราไปข้างนอก มันเหมือนเขาไม่ได้มากับเรา มันวุ่นวายน่ารำคาญ เราไม่อยากให้ใครมาพูดถึงเขา
เราสับสน
วันนี้เราคิดนะ แบบ เอาว่ะ เริ่มต้นใหม่ อะไรใหม่ๆสู้เขา
พอตกกลางคืน เราก็จะเก็บตัวเองเข้าที่เดิม
เราไม่มีใจกับอะไรเลย ไม่ได้อยากทำอะไร ไม่ได้อยากไปไหน ไม่ได้อยากคุยหรือพบเจอกับใคร เรารู้สึกว่าตรงนี้ มันโอเคแล้วจริงๆ😢
มีใครเคยพบเจอเรื่องแบบนี้ หรือมีคำแนะนำอะไรเราไหมคะ