เกมส์ PG เป็นเหตุ
เขาบอก รู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง
เหนื่อยๆที่ทำงาน 
เครียด เบื่อๆ รำคาญ = เรา
บอกกับเราอยากหายไป2-3วันไม่คุยไม่ติดต่อได้ไหม =
จะได้อยู่กับอีกคน
อยากจะเลิกเล่นเฟส = กลัวอีกคนรู้
เขาบอกเป็นเพราะโควิดนี่แหละ
เลยทำให้เขาได้ไปเจอไปมีคนอื่น
เราเคยบอกเรากลัว7ปีอาถรรพ์จัง เขาบอกว่าเขาไม่กลัวเลย
ตราบใดที่เรารักกันจริงๆ เขาบอกมีเราคนเดียวก็ปวดหัวจะตายแล้วเขาไม่หาคนอื่นหรอก น่าอย่างเขาใครจะมาคุย
จะไปมีปัญญามีใคร ตลกร้ายเนอะ
เขาอยากจะเจอคนใหม่ๆบ้างอยากรู้จักคนใหม่ๆบ้างไม่ใช่คนเดิมๆ = ก็คือทั้งหมดมีคนอื่นนั่นแหละ ฟังดู เนอะ
ละเราก็ต้องแบกรับความรู้สึกนี้มา โทษตัวเองหรือว่าเรางี่เง่า
เอาแต่ใจรึป่าววะ ทำยังไงให้เขากลับมารู้สึกดีเหมือนเดิม 
พยามจะทำให้เขายิ้ม ให้เขาหัวเราะ คิดมาตลอดแต่ก็คิดไม่ถึงว่าจริงๆแล้วเป็นแบบนี้นี่เอง เขาทำให้เราดูโง่ในสายตาคนอื่นก็แย่พอแล้ว ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะเจอเรื่องแบบนี้เลยจริงๆ หมดรักกันแล้วหรือหมดpassion
 พูดออกมาเลยยังเจ็บน้อยกว่า
โควิดฆ่าคนได้จริงๆนะไม่อยากให้มาหาที่บ้าน บอกครอบครัวไม่อยากให้มา เราก็โอเคไม่มาต้องรอเป็น1-2เดือนให้ได้ฉีดวัคซีนถึงจะมาได้ ทำให้มีระยะห่างกันไม่ได้เจอกัน วันๆแทบไม่ได้คุย แต่เขาเอาเวลาพวกนี้ไปหาอีกคน พาอีกคนไปเที่ยวไปนู้นไปนี่กัน พามาถึงที่บ้านไม่ควรจะทำเลย นั่งเบาะที่ๆเราควรจะนั่งได้แค่คนเดียว ขนาดเคอฟิว2ทุ่มนะตอนนั้น  เศร้าปะละ ไปดูรถวันที่ไปรับรถเราก็ไปด้วยกันเคียงข้างกันมาตลอด ตัวเรายังไม่เคยได้นั่งรถไปเที่ยวไหนด้วยกันเลยด้วยซ้ำ แต่พอมีรถเขาเปลื่ยนไปเยอะ  เขาทำงานพอมีตังแล้ว  มีรถขับ ดูคนให้ดูตอนเริ่มมีจริงๆนะถึงจะรู้ว่าคนๆนั้นดีจริงๆหรือป่าว โคตรเจ็บนะ ไม่มีวันไหนที่นอนละน้ำตาไม่ไหล ไม่มีวันไหนที่กินข้าวลง มันเจ็บจนเกินรับไหว เกือบ8ปี ที่เรารักและซื่อสัตย์รักโดยที่ไม่เคยหวังสิ่งตอบแทน รักเขามากจนยอมให้เขาเอาเปรียบเรา รักเขามากจนยอมให้เขาทำแย่ๆพูดแย่ๆใส่เรารักเขามากจนยอมให้เขาลดคุณค่าในตัวเรา  ยอมรับข้อเสียยอมรับทุกอย่างที่มันเป็นตัวตนของเขาทั้งเรื่องดีและไม่ดี อยู่ข้างๆในวันที่เขาทุกข์อยู่ข้างๆในวันที่เขาร้องไห้  อยู่ข้างๆในวันที่เขาไม่มีเงินสักบาท เราเลี้ยงนู้นนี่เขาตลอด ซื้อของให้ ของขวัญวันเกิด ซัพพอตเขาตลอดเท่าที่ทำให้ได้  ตั้งแต่เขาไม่มีอะไรมีแค่ตัวเดินด้วยกัน ซ้อนปั่นแค่จักยาน ด้วยกันมา แบบไม่เคยอายเลย ไม่ว่าใครจะมองจะพูดยังไง เราปรับทุกอย่างเพื่อที่จะได้ใช้ชีวิตร่วมกับเขาได้ถึงบางอย่างจะทำได้ไม่ดีบ้างแต่เราก็พยามทำ
ในวันที่ชีวิตเขาตกต่ำที่สุดโดนจับ เราคือคนที่ไปเดี๋ยวนั้นหยุดงาน นอนไม่หลับ รอไปโรงพัก อยู่ข้างๆพ่อแม่เขา นั่งมองเขาจากห้องขังน้ำตาไหล นั่งเฝ้าเขาหน้าห้องขังทั้งวัน ซื้อข้าวแอบซื้อบุหรี่เข้าไปให้  ช่วยพ่อแม่เขา ทำทุกอย่างให้เขาได้ออกมา 
คุมประพฤติลำบากแค่ไหนเราไปด้วยทุกครั้ง
ดูแลย่าเขาเช็ดขี้เช็ดเยี่ยวป้อนข้าว เราคิดแค่ว่าเราทำแทนให้เขาได้ นี่คือรักในรักเลย อย่างน้อยเราก็คือคนที่มีความรักที่แท้จริง ในวันที่ชีวิตเขาเริ่มเปลื่ยนเขาอยู่ข้างคนอื่น มีความสุขกับคนอื่น แต่เราก็ต้องขอบคุณเขานะที่ครั้งนึงเขาทำให้เราได้มีความรักที่ยาวนานขนาดนี้
 อย่างว่าความรักไม่ใช่รางวัลตอบแทนความดี
 เขาคือรักครั้งแรกจริงๆ และจะเป็นแบบนั้นตลอดไป
จริงๆเราคิดอยากจะตายตั้งแต่วันที่เรารู้ความจริงว่าเขานอกใจเราแล้วและก็ยังคิดมาตลอด แค่คิดอยากจะตายแต่ไม่ถึงขั้น
จะฆ่าตัวตายนะ อยากหลับแล้วไม่ตื่นอีกเลย มีชีวิตอยู่กับความจริงมันทรมานนะ บางทีการตายไปอาจไม่เจ็บปวดอีกต่อไปแล้ว
ตอนนี้ทั้งสภาพร่างกายและจิตใจมันแย่มากจริงๆ
จริงๆโดนนอกใจมันรับไม่ได้หรอกไม่มีใครรับได้
แต่เรารักเขามากเขาคือโลกทั้งใบของเราคือเราไม่มีใครจริงๆเขาคือเพื่อนแท้ที่เป็นแฟนเรา แต่เราก็ยังยอมเจ็บไปต่อกับเขา
ณ วันนั้นเราเหมือนคนที่ตายทั้งเป็น มันแตกสลายไปหมดแล้ว แต่ที่ยังรู้สึกเจ็บอยู่คือการไปต่อกับเขาที่ต้องคอยระแวงเขาตลอด  ภาพมันหลอนอยู่ในหัวเราตลอด หลายๆอย่างมันไม่เหมือนเดิม อยู่ด้วยกันนอนอยู่ข้างกัน
แต่เขาเหมือนไม่ได้รักเราแล้ว
นั่นคือที่โคตรเจ็บยิ่งกว่า😂