ขอระบายกับถามความเห็นหน่อยค่ะ 😣คือเราฝันที่เราไม่เคยไปอ่ะ เป็นเรื่องเป็นราวมากอยู่ที่รร. แห่งนึ่ง ก็เรียนปกตินะ แต่ตอนเลิกเรียนก็จะคิดว่าลืมของทั้งที่ไม่มีอะไรให้ลืม คือเถียงตัวเองอยู่ว่าไม่ได้ลืมไม่มีของที่ลืมรีบกลับบ้าน แต่ขามันก็เดินเข้าตึกไปเองแถมรีบด้วย เป็นตลอดทุกครั้งที่ฝันเรื่องโรงเรียน และจะเป็นช่วงที่คนไม่ค่อยมีด้วย พอกลับเข้าตึกคนก็ออกตึกเป็นว่าเล่นเลย อาจารย์ก็จะเหลืออยู่แค่สองสามคน มีนักเรียนอยู่คนสองคนงี้ เข้าตึกไปก็เดินหาห้องอีก บางทีก็ใช้ลิฟต์ บางทีก็เดิน นี่ล่าสุก ตึกเรียนคงมีเป็นร้อยชั้นมั่ง ทุก 1 เลขจะมีอยู่ 10 ชั้น แบบชั้น 9 มีอยู่สิบชั้น ชั้นเก้าชั้นที่หนึ่ง ชั้นเก้าชั้นที่สอง ไปจนถึงสิบอ่ะ ละคือขึ้นลิฟต์กดไปแค่ชั้นสี่ชั้นสูงสุดแล้ว แต่ลิฟต์ขึ้นไปเหมือนตึกสูงหลายสิบชั้นมากๆ ละต้องเดินหาห้องไปอีกจากชั้นเก้านั้นน่ะ ลงมาชั้นหก ลิฟต์มีฝั่งเดียวอีก เพราะเข้าห้องไม่ได้ ชั้นที่รู้แน่ๆว่าห้องอยู่ชั้นนี้ เพราะมันเข้าได้ทางเดียวเป็นลูกกรงเหล็กกั้นไว้เลยห้ามเดินผ่าน ก็ต้องเดินลงจากชั้นเก้าอ้อมชั้นหก อ้อมทีสามสิบชั้นอ่ะ แต่ตอนเดินขึ้น ขึ้นไปแค่สองชั้นก็ถึงดาดฟ้า คือไรอ่ะกลัวนะ 😟 ไปถึงก็เห็นระเบียงมีผ้าเหมือนพวกผ้าบางๆ พาดไปพาดมา เปิดผ้าดูแล้วก็คือโล่งนะ ราวระเบียงสูงแค่หัวเข่า ละมีผนังกันตกห่างออกไปวานึงอ่ะ คือถ้าตกอ่ะ ร่องช่องว่างนั้นก็ตกได้ป่าว เราก็เปิดผ้าหาประตูนะทั้งเปิดผ้าทั้งควานมือหาประตูว่าประตูอยู่ไหนแต่ก็ไม่มี เอ้ะ! ตรงนี้เอ้ะในใจแล้วอ่ะ คนปกติเดินขึ้นมาไม่มีประตูเดินลงไปใช่ป่าว แต่เรายังหา ก้มลงดูไต้ราวระเบียงช่องน้อยๆไม่ถึงศอกนึงอ่ะเปิดๆผ้าหาอีก ทั้งหาทั้งกลัวอ่ะ กลัวไรไม่รู้ เหมือนอะไรจะโผล่ออกมา แต่ยังหาอยู่ พอไม่เจอจริงๆก็โอเคกลับ ตอนจะเดินลงบันไดหันไปดูมีประตูขึ้นมาเฉยเลย เราก็อ่าวนี่ไงทำไมเมื่อกี้หาไม่เจอโถ่ //โถ่อะไรขนาดนี้ต้องวิ่งแล้วไหมม// ซึ่งอาจารย์กับรุ่นพี่ที่มาด้วยกันนี่หน้าซีดละนะ หน้าประตูกับหน้าต่างเหมือนหอพักเลย มีผ้าแขวนพะรุงพะรังมากเราก็หยิบออกแล้วกระแทกให้ประตูออกมา เออเว้ย กระแทกเข้าแล้วประตูเปิดออกมาว่ะ พอเปิดประตูได้ก็เข้าไปหาของนะ แต่ไม่รู้ว่าหาอะไร ก็หาแบบ งานที่ทำตอนเรียนแต่ในห้องนั่นมันเหมือนเป็นห้องเก็บของ ของนักเรียนอ่ะ ตอนหาก็ทั้งกรอบทั้งฝุ่น พี่คนนึงเดินเข้ามาถามหาไร เราก็หางานไง แถมชี้ให้ดูด้วยว่าเนี่ย สวยป้ะ ทำเองเลยนะ ประมาณภูมิใจอ่ะ ช่วยกันทำเป็นผลงานนักเรียนงี้ เขาถามอีกว่าทำตอนเด็กหรอ เราบอกว่าตอนโตนี่แหละเด็กอะไร แล้วไล่พี่คนนั้นไปจับผ้าม่านหน้าประตู ไม่ไปไหน คือกลัวแหละไม่อยากถูกปิดประตูขังอ่ะ ในหัวมันคิดงี้ พอมองของที่อยู่ในห้องเหมือนงานฝีมืออ่ะ และงานวาดรูปต่างๆ มันคุ้นแต่ก็นึกไม่ออก ยืนมองก็เออ ทำตอนไหนวะ แล้วอยู่ๆอ่ะ รู้สึกเสียวสันหลังมีคนเดินผ่านเลยหันไปดู ก็เห็นคนนึงใส่ชุดนักเรียนเดินไ
แปลกอีกละห้องนั้นเหมือนหอพักที่มีประตูหลังเลย เขาหยุดที่ตรงประตูแล้วหันมามองเรา เหมือนเราไปกวนรึป่าวหรือยังไงไม่รู้เห็นหน้าไม่ชัดเลย แต่คือคุ้นอีกแล้วจำไม่ได้อีกแล้ว พอถามคนที่มาด้วยว่าเดินเข้ามาไหน ไม่มีใครเดินเข้าไปเลย เราเลยเดินออกมาแทน ตอนนั้นรู้แหละว่าไม่ใช่คนเลยรีบเดินออกมา ปิดประตูให้เสร็จสับ แต่ก็ไม่รู้อยู่ดีว่าเขาเป็นใคร พอเดินลงรุ่นพี่ที่มาด้วยเหมือนรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเขาพูดว่า ขอโทษที่มากวนนะ อัง ขอโทษนะ เราเลยพูดตาม ว่าขอโทษนะที่กวนนะอัง และบอกว่าจะทำบุญไปให้พน. แต่เราไม่รู้จักชื่อเขา หรือจะชื่อ อัง เหมือนคนนั้นพูด
มันแปลก แปลกทั้งหมด เราคุ้นเคยที่นั้นแบบไม่มีใครรู้ว่ามีที่ตรงนั้นคือตรงนั้นมันระเบียงดาดฟ้าอ่ะ ทั้งที่เป็นตึกเดียวกันแต่มีแค่ห้องเดียว ไม่มีใครขึ้นมา พอเข้าไปก็เป็นห้องอีกแบบที่คุ้นมากๆ ของทุกชิ้นในห้องเรารู้จักแน่ๆอ่ะ นึกยังไงก็เหมือนของที่เคยทำเคยเรียน แต่ก็เหมือนจะไม่ใช่อีก แล้วคนที่เดินผ่านก็หน้าคุ้นมากเหมือนเคยเห็นที่ไหนนึกไม่ออก หน้าก็เห็นไม่ชัดอีก ทำหน้าบึ้งแต่ไม่ใช่หน้าโกรธอีก เหมือนมองว่ามาทำไมทำอะไรหาอะไร
ตอนนั้นน่าจะเดินตามไปข้างหลังนะอยากรู้จัง แต่กลัวอีก 😫 ตอนนี้แค่นึกถึงตอนเดินผ่านกับหันหน้ามาก็รู้สึกเสียวสันหลังแปลกเห้อออ ต้องทำบุญให้จริงๆ แต่ไม่รู้ชื่ออะไรอีก
ความฝันที่ไม่เคยเห็น
ขอระบายกับถามความเห็นหน่อยค่ะ 😣คือเราฝันที่เราไม่เคยไปอ่ะ เป็นเรื่องเป็นราวมากอยู่ที่รร. แห่งนึ่ง ก็เรียนปกตินะ แต่ตอนเลิกเรียนก็จะคิดว่าลืมของทั้งที่ไม่มีอะไรให้ลืม คือเถียงตัวเองอยู่ว่าไม่ได้ลืมไม่มีของที่ลืมรีบกลับบ้าน แต่ขามันก็เดินเข้าตึกไปเองแถมรีบด้วย เป็นตลอดทุกครั้งที่ฝันเรื่องโรงเรียน และจะเป็นช่วงที่คนไม่ค่อยมีด้วย พอกลับเข้าตึกคนก็ออกตึกเป็นว่าเล่นเลย อาจารย์ก็จะเหลืออยู่แค่สองสามคน มีนักเรียนอยู่คนสองคนงี้ เข้าตึกไปก็เดินหาห้องอีก บางทีก็ใช้ลิฟต์ บางทีก็เดิน นี่ล่าสุก ตึกเรียนคงมีเป็นร้อยชั้นมั่ง ทุก 1 เลขจะมีอยู่ 10 ชั้น แบบชั้น 9 มีอยู่สิบชั้น ชั้นเก้าชั้นที่หนึ่ง ชั้นเก้าชั้นที่สอง ไปจนถึงสิบอ่ะ ละคือขึ้นลิฟต์กดไปแค่ชั้นสี่ชั้นสูงสุดแล้ว แต่ลิฟต์ขึ้นไปเหมือนตึกสูงหลายสิบชั้นมากๆ ละต้องเดินหาห้องไปอีกจากชั้นเก้านั้นน่ะ ลงมาชั้นหก ลิฟต์มีฝั่งเดียวอีก เพราะเข้าห้องไม่ได้ ชั้นที่รู้แน่ๆว่าห้องอยู่ชั้นนี้ เพราะมันเข้าได้ทางเดียวเป็นลูกกรงเหล็กกั้นไว้เลยห้ามเดินผ่าน ก็ต้องเดินลงจากชั้นเก้าอ้อมชั้นหก อ้อมทีสามสิบชั้นอ่ะ แต่ตอนเดินขึ้น ขึ้นไปแค่สองชั้นก็ถึงดาดฟ้า คือไรอ่ะกลัวนะ 😟 ไปถึงก็เห็นระเบียงมีผ้าเหมือนพวกผ้าบางๆ พาดไปพาดมา เปิดผ้าดูแล้วก็คือโล่งนะ ราวระเบียงสูงแค่หัวเข่า ละมีผนังกันตกห่างออกไปวานึงอ่ะ คือถ้าตกอ่ะ ร่องช่องว่างนั้นก็ตกได้ป่าว เราก็เปิดผ้าหาประตูนะทั้งเปิดผ้าทั้งควานมือหาประตูว่าประตูอยู่ไหนแต่ก็ไม่มี เอ้ะ! ตรงนี้เอ้ะในใจแล้วอ่ะ คนปกติเดินขึ้นมาไม่มีประตูเดินลงไปใช่ป่าว แต่เรายังหา ก้มลงดูไต้ราวระเบียงช่องน้อยๆไม่ถึงศอกนึงอ่ะเปิดๆผ้าหาอีก ทั้งหาทั้งกลัวอ่ะ กลัวไรไม่รู้ เหมือนอะไรจะโผล่ออกมา แต่ยังหาอยู่ พอไม่เจอจริงๆก็โอเคกลับ ตอนจะเดินลงบันไดหันไปดูมีประตูขึ้นมาเฉยเลย เราก็อ่าวนี่ไงทำไมเมื่อกี้หาไม่เจอโถ่ //โถ่อะไรขนาดนี้ต้องวิ่งแล้วไหมม// ซึ่งอาจารย์กับรุ่นพี่ที่มาด้วยกันนี่หน้าซีดละนะ หน้าประตูกับหน้าต่างเหมือนหอพักเลย มีผ้าแขวนพะรุงพะรังมากเราก็หยิบออกแล้วกระแทกให้ประตูออกมา เออเว้ย กระแทกเข้าแล้วประตูเปิดออกมาว่ะ พอเปิดประตูได้ก็เข้าไปหาของนะ แต่ไม่รู้ว่าหาอะไร ก็หาแบบ งานที่ทำตอนเรียนแต่ในห้องนั่นมันเหมือนเป็นห้องเก็บของ ของนักเรียนอ่ะ ตอนหาก็ทั้งกรอบทั้งฝุ่น พี่คนนึงเดินเข้ามาถามหาไร เราก็หางานไง แถมชี้ให้ดูด้วยว่าเนี่ย สวยป้ะ ทำเองเลยนะ ประมาณภูมิใจอ่ะ ช่วยกันทำเป็นผลงานนักเรียนงี้ เขาถามอีกว่าทำตอนเด็กหรอ เราบอกว่าตอนโตนี่แหละเด็กอะไร แล้วไล่พี่คนนั้นไปจับผ้าม่านหน้าประตู ไม่ไปไหน คือกลัวแหละไม่อยากถูกปิดประตูขังอ่ะ ในหัวมันคิดงี้ พอมองของที่อยู่ในห้องเหมือนงานฝีมืออ่ะ และงานวาดรูปต่างๆ มันคุ้นแต่ก็นึกไม่ออก ยืนมองก็เออ ทำตอนไหนวะ แล้วอยู่ๆอ่ะ รู้สึกเสียวสันหลังมีคนเดินผ่านเลยหันไปดู ก็เห็นคนนึงใส่ชุดนักเรียนเดินไ
มันแปลก แปลกทั้งหมด เราคุ้นเคยที่นั้นแบบไม่มีใครรู้ว่ามีที่ตรงนั้นคือตรงนั้นมันระเบียงดาดฟ้าอ่ะ ทั้งที่เป็นตึกเดียวกันแต่มีแค่ห้องเดียว ไม่มีใครขึ้นมา พอเข้าไปก็เป็นห้องอีกแบบที่คุ้นมากๆ ของทุกชิ้นในห้องเรารู้จักแน่ๆอ่ะ นึกยังไงก็เหมือนของที่เคยทำเคยเรียน แต่ก็เหมือนจะไม่ใช่อีก แล้วคนที่เดินผ่านก็หน้าคุ้นมากเหมือนเคยเห็นที่ไหนนึกไม่ออก หน้าก็เห็นไม่ชัดอีก ทำหน้าบึ้งแต่ไม่ใช่หน้าโกรธอีก เหมือนมองว่ามาทำไมทำอะไรหาอะไร
ตอนนั้นน่าจะเดินตามไปข้างหลังนะอยากรู้จัง แต่กลัวอีก 😫 ตอนนี้แค่นึกถึงตอนเดินผ่านกับหันหน้ามาก็รู้สึกเสียวสันหลังแปลกเห้อออ ต้องทำบุญให้จริงๆ แต่ไม่รู้ชื่ออะไรอีก