คบกับสามีมา 6 ปี เข้าปีที่ 7 สามีลาออกจากงานประจำที่ทำอยู่ทำให้ครอบครัวขาดรายได้ไป สามีออกจากงานมาโดยไม่ได้ปรึกษาเรา ออกมาเลย หน้าที่ทุกอย่างตกเป็นของเรา จากอดีตค่ากินอยู่ ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าโทรศัพท์ ค่ารถ เราเป็นคนจ่าย เค้าจ่ายค่าผ่อนบ้านราวๆ 17000 เราค่ากินอยู่ต่างๆ และค่าผ่อนรถราวๆ 25000 บาท ค่าใช้จ่ายทุกอย่างเราเป็นคนออกหมดให้เค้ารับผิตชอบผ่อนบ้าน ตอนนี้ภาระทั้งหมดมาอยู่ที่เรา

เค้าไม่มีแนวโน้มว่าจะหางานทำ มีแต่เล่นเกม กับเล่นการพนันบอล และขอเงินเราเป็นครั้งๆ ทีละ 10000 บาท เราไม่บ่น เคยแต่ถามว่ามีใครชวนไปทำงานไหม เค้าก็ไม่ตอบ ไม่สนใจ กินอยู่ปกติ ชวนทานอาหารนอกบ้านก้บเราโดยอ้างว่าเรากินยาก ต้องกินอาหารดีๆ ทั้งๆ ที่เราก็อยากประหยัดเงินไว้ใช้ยามจำเป็นอยากมีเงินเก็บไว้ยามป่วยไข้ แต่ก็ต้องดึงเงินเก็บออกมาใช้เรื่อยๆ เนื่องจากค่าใช้จ่ายมากขึ้น 

เราไม่รู้ว่าเค้าคิดอะไร เคยถามก็เงียบ ไม่ตอบ งานบ้านต่างๆ เราก็เป็นคนทำ บางทีทั้งเหนื่อยทั้งโมโหจนต้องร้องไห้ เคยขอให้เค้าช่วยก็ได้คำตอบว่าไม่อยากทำก็ไม่ต้องทำ แล้วก็ปล่อยบ้านรกไปจนเราทนไม่ได้ต้องทำเองอีก

เค้าช่วยขับรถให้เราเวลาทำงาน นอกนั้นก็มีแต่บ่นๆๆ เรา เราเบื่อพฤติกรรมเค้ามาก จนบางทีน้ำตาร่วง นอกจากเหนื่อยเรื่องงานแล้ว ก็จะเจอคำพูดบั่นทอนกำลังใจจากเค้าตลอด บ่นโน้นนี่ หน้าตาบอกบุญไม่รับ หงุดหงิดทุกอย่าง พูดจากทำร้ายจิตใจกระโชกโฮกฮาก เป็นนิสัยที่เรารังเกียจมากแต่เค้าก็ไม่เคยปรับปรุง ออกแนวกร้าวร้าว 

เราเหนื่อย และอยากจะหนีไปไกลๆ แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะเห็นแก่ที่เคยร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมา แต่บางครั้งความอดทนมันก็หมดเหมือนกัน  บางทีเราก็แอบคิดว่าเราทนเพื่ออะไร ทำไมเค้าไม่คิดสร้างอนาคตที่ดีกับเรา แล้วทำไมเค้าถึงไม่คิดหางานทำช่วยเราบ้าง 

เราจะพูดกับเค้ายังไงให้เค้าออกไปหางานทำ แบ่งเบาภาระเราบ้าง ผู้ชายเค้าคิดอะไรแบบนี้เราไม่เข้าใจ เราตกงานเราก็พยายามหางานทำจนได้ หรือจะคิดค้าขายต่างๆ เพื่อให้มีรายได้เข้ามา คือจะวางแผนชีวิตตัวเองตลอด

ใครเคยตกงานแล้วไม่คิดหางานทำบ้าง มีแนวคิดมาจากอะไร เราไม่เข้าใจแนวความคิดนี้จริงๆ เราจะก้าวผ่านความรู้สึกแย่ๆ แบบนี้ไปได้อย่างไร มีครอบครัวไหนเจอแบบเราบ้าง แล้วอะไรถึงทำให้ผ่านเรื่องนี้ไปได้บ้าง