เราชอบคิดเรื่องความตาย การสูญเสีย 
ตอนนี้ไม่มีความสุขมากๆค่ะ อาจเป็นเพราะช่วงปิดเทอมที่ว่างเกินไปและอยู่กับตัวเองนานเกินไป
มันถึงทำให้เราเป็นแบบนี้ พยายามทำทุกอย่างที่เคยชอบฟังเพลงเกาหลี ดูคลิปkpopที่เคยหัวเราะที่เคยยิ้ม
ทั้งที่คลิปมันสนุกและเราเคยยิ้ม
แต่ตอนนี้ไม่มีปฏิกิริยาใดๆเลยค่ะ มันทรมานสุดๆกับอาการนี้
เราก็คิดนะว่าคนที่ไม่เคยคิดเรื่องความตาย
จะมีความสุขขนาดไหน เป็นแบนี้1เดือน+ค่ะ ตอนแรกยังไม่หนักนะหลังๆมาหนักสุดๆ คิดไปเรื่อยเปื่อย
ปกติยิ่งชอบเก็บเรื่องไร้สาระมาคิดตอนแรกก็คิดแค่ว่าสุดท้ายเราก็ต้องตาย
แต่หลังๆมาเริ่มมาคิดถึงคนในครอบครัวด้วยนะสิ เฮ้อ คิดว่าเขาจะตายยังไง คิดว่าเขาจะอยู่กับเราอีกกี่วัน
คิดว่าถ้าเขาตายไปเราจะอยู่ยังไง คงไม่มีความสุขมากแน่ๆ
แต่เราไม่เคยคิดที่จะฆ่าตัวตายเลยนะคะ ยิ่งไม่อยากตายด้วยซ้ำ คิดว่าถ้าชีวิตเป็นแบบในละครก็
คงดีแต่ก็ยังคิดอีกว่าคนในละครพอออกมานอกจอเขาก็ต้องตายอยู่ดี
พอเราออกไปข้างนอกไปเจอผู้คนนึกว่าจะดีขึ้นกลับคิดอีกว่า
คนพวกนี้สุดท้ายก็ต้องตายแล้วเวลาที่ทำอะไรแบบเช่นอาบน้ำ ก็จะคิดว่าถ้าเราตายไปห้องน้ำนี้จะอยู่อีกกี่ปี
บ้านนี้จะเป็นเหมือนเดิมมั้ย
ยิ่งเจอคนแก่นี่ยิ่งหนักค่ะคิดหนักกว่าเดิมอีกเราพยายามเลิกคิดนะแต่มันก็แค่ชั่วคราว
เดี๋ยวก็กลับมาคิดเหมือนเดิม ร้องไห้ทุกวันไม่มีวันไหนที่ไม่เสียน้ำตา
เหมือนเรามีชีวิตอยู่แค่รอให้วันนั้นมาถึง อ่านธรรมะก็แล้ว ทำสิ่งที่เคยชอบก็แล้ว แต่อาการนี้จะเป็นสลับไปมาบ่อยๆไม่ได้เป็นทุก 24ชั่วโมง แค่เป็นทุกวัน
เราเล่าให้น้องฟังพอเราเล่าเสร็จก็ถามว่ากลัวมั้ย น้องก็บอกไม่กลัวนะ แต่ก็เคยคิดแบบนี้แหละคิดแค่บางครั้ง ไม่ได้เก็บมาคิดซ้ำๆ ทุกแก้ปัญหาอย่างไรคะ ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ