รีวิว Chungking Express : ความหวังแห่งการเฝ้ารอนั้นช่างแสนโหดร้ายและเดียวดาย ความเหงาจาก หว่อง กา ไก

[CR] รีวิว Chungking Express : ความหวังแห่งการเฝ้ารอนั้นช่างแสนโหดร้ายและเดียวดาย ความเหงาจาก หว่อง กา ไก

กระทู้รีวิว

ภาพยนตร์ ภาพยนตร์ต่างประเทศ ภาพยนตร์ชีวิต ภาพยนตร์รัก นักแสดงภาพยนตร์

Chungking Express

ท่ามกลางเมืองที่เต็มไปด้วยแสงสีและผู้คน
ไม่สามารถทำลายความเดียวดายในใจของผู้เฝ้ารอไปได้

** รีวิวนี้ไม่มีสปอย ใครดูแล้วอยากอ่านรีวิวเต็มรูปแบบที่มีการเปิดเผยเนื้อหาสำคัญของหนั สามารถอ่านได้ที่นี่เลย https://iknowyouhavegoodtaste.blogspot.com/2021/10/chungking-express.html **

หนังเรื่องแรกของหว่อง กา ไว ที่เราได้ดู และก็ทำให้เข้าใจว่าทำไมคนถึงยกให้เขาเป็นตำนาน เป็นเจ้าพ่อแห่งความเหงา และมีชื่อเรียกสไตล์การทำหนังเป็นของตัวเองอย่างการ “กระทำการหว่อง”

Chungking Express เป็นหนังที่เหมือนมีหนังสั้นสองเรื่องที่ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกัน แต่ดำเนินเรื่องอยู่ ณ สถานที่แห่งดียวกัน และพูดถึงความอ้างว้างในความสำพันธ์เหมือนกัน เรื่องแรกเล่าึงตำรวจหนุ่มที่ถูกแฟนบอกเลิกในวัน April Fool’s Day เข้าเฝ้าบอกตัวเองว่าเธอคงล้อเล่น และเธอจะกลับมาหาเขาในซักวันหนึ่ง ทุกวันที่ผ่านไปนั้นเต็มไปด้วยการเฝ้ารออย่างไร้ซึ่งจุดหมาย จนวันหนึ่งเขาได้ไปพบกับสาวผมทองปริศนาในบาร์ ทั้งคู่ใช้เวลาค่ำคืนหนึ่งด้วยกัน และมันจะเป็นความทรงจำที่เขาไม่มีวันลืม

พา์ทหลังของหนังเล่าถึงตำรวจหนุ่มอีกคน ที่ชีวิตแต่ละวันเต็มไปด้วยความเศร้าหลังจากแฟนสาวแอร์โฮสเตสไปบินและไม่ได้กลับมาหาเขาอีกเลย เขาใช้ชีวิตไปวันๆ โดยได้แต่หวังว่าซักวันหนึ่งความรู้สึกนี้จะดีขึ้น และไม่ได้รู้ว่า “อาเฟย” พนักงานสาวของร้านอาหารที่เขามักโผล่เข้าไปนั้นค่อยๆ เข้ามาเปลี่ยนชีวิตอันโศกเศร้าของเขาทีละน้อย

ดูแว้บแรกสิงที่สัมผัสได้เลยคือพลังของบรรยากาศที่ดูเศร้า แม้ในบรรยากาศของฮ่องกงที่หนังเลือกหยิบมาฉายนั้นจะเต็มไปด้วยแสงสีเสี่ยงอันโอ่อ่า มีผู้คนมากมายเคลื่อนไหวขวักไขว่อยู่รอบกาย แต่ความรู้สึกของเรามันกลับหว่าเว้และโดดเดี่ยว ด้วยวิธีการถ่ายภาพที่มีเสนห์ พื้นหลังของซีนมักจะเป็นการเคลื่อนไหวที่พร่าเบลอของผู้คนและแสงสี มันทำให้เรารู้สึกว่าต่อให้จะมีคนมากมายอยู่ล้อมรอบขนาดไหน แต่มันไม่สำคัญเท่าความรู้สึกอันโดดเดี่ยวในใจที่ไม่สามารถกำจัดออกไปได้เสียที

อีกสิ่งที่เรานึกถึงคือความเป็น “มาโคโตะ ชินไค”
ถ้าชินไคเป็นผู้ที่สนิทกับความเหงาที่สุดคนหนึ่ง หว่องกาไวก็คงไม่ต่างกัน

ทั้งคู่เข้าใจถึงความรู้สึกเจ็บปวดในใจคน และเข้าใจถึงวิธีการถ่ายทอดมันออกมาในรูปแบบที่จะทำให้ผู้คนที่ไม่เคยแม้จะได้รับความเจ็บปวดนั้นเข้าใจถึงมัน ผ่านการเปรียบเทียบง่ายๆ ประโยคธรรมดาๆ หรือวิถีชีวิตประจำวันที่ดูจะปกติสุดๆ ที่พอมาคิดดูดีๆ ในแง่มุมของความเจ็บช้ำ มันกลับแสดงให้เห็นถึงความเหงาและโดดเดี่ยวในใจ ความเจ็บปวดที่บางครั้งเราไม่สามารถจะอธิบายมันออกมาได้ แต่หว่องกาไวทำได้ผ่านภาพยนตร์ของเขา

การเปรียบเทียบเด็ดๆ หรือวลีทองคำในเรื่องมันทำให้เรารู้สึกว่า
“ต้องเป็นคนที่เข้าใจความเศร้าขนาดไหน ถึงจะคิดอะไรที่คมคายและเจ็บปวดแบบนี้ได้”

จะมีใครบนโลกที่คิดเอาความรักเปรียบเทียบกับสัปปะรดกระป๋องที่ใกล้หมดอายุ มองเห็นความเศร้าผ่านห้องพักรูหนู เปรียบความรักเป็นเหมือนเครื่องบินซักลำ มันเป็นอะไรที่น่าสนใจ และถูกพูดออกมาผ่านวอยซ์โอเวอร์บนภาพตัวละครที่มันไม่ได้ฟูมฟาย ไม่ได้แปะป้ายตัวเองว่ากำลังเศร้า แต่คนดูอย่างเราสัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่ว่างเปล่าในใจเขา

อีกสิ่งที่เราชอบมากๆ ในเรื่องนี้คือการที่หนังมันไม่ต้องพูดอะไรเยอะ ไม่ต้องแนะนำตัวละคร ไม่ต้องเล่าที่มาและความสำคัญ ไม่ต้องบอกถึงพื้นเพหรือนิสัยใจคอของพวกเขา หนังพาเรามามองที่ “ความรู้สึก” ของตัวละครเพียงอย่างเดียวเท่านั้น เราไม่จำเป็นต้องรู้อะไรนอกจากตัวละครนี้ “เขารู้สึกอย่างไร” สิ่งที่เขาเคยทำ กำลังทำ หรือคิดจะทำ มันไม่จำเป็นต้องมีเหตุผลหรือคำอธิบายมารองรับ หนังแค่ต้องการถ่ายทอดความรู้สึกของคนๆ นี้ออกมาให้คนดูเข้าใจมากที่สุดเท่นั้นเอง ซึ่งมันอาจเป็นสาเหตุที่ทำให้บางคนไม่ค่อยเอ็นจอยกับเรื่องนี้นัก เพราะหนังไม่ได้เน้น “เล่าเรื่อง” แต่เน้น “เล่าความรู้สึก”

สุดท้ายนี้ นักแสดงเป็นอีกหนึ่งตัวขับเคลื่อนอารมณ์ของหนังได้อย่างดีมากๆ อย่างพระเอกทั้งสองคน 233, 663 เป็นผู้ชายสองคนที่ถ่ายทอดความเหงาออกมาได้เท่และน่ามองมากๆ ซีนยืนเหม่อ สูบบุหรี่ หรือการคุยกับตัวเอง ภายใต้แววตาอันแสนเศร้ามันกลับดูดีแต่ก็ทำให้เราเศร้าตามไปได้ แต่พอพลิกไปความหวาน น่ารัก โรแมนติก ก็สามารถส่งสายตาที่เต็มไปด้วยความรัก ความอ่อนโยนออกมาได้

และนางเอกทั้งสองพาร์ทอย่างสาวผมทองที่เราไม่ได้แม้แต่เห็นดวงตาของเธอภายใต้แว่นกันแดด แต่เราก็สัมผัสได้ถึงเสน่ห์อันล้นเหลือที่ทะลุออกมาผ่านแว่นกันแดดอันนั้นได้ และสุดท้าย นางเอกพาร์ทที่สองอย่างอาเฟยนั้นน่ารักมากๆ ใครที่ไม่ตกหลุมรัก ไม่หลงเสน่ห์เธอต้องมีจิตใจที่แกร่งกล้ามากๆ (ฮ่าาา) ทุกอย่างที่ตัวละครนี้แสดงออกมามัดูเป็นธรรมชาติ น่ารักแบบไม่ปรุงแต่ง โดยเฉพาะซีนเต้นไปพร้อมๆ กับเพลง California Dreaming มันคือเสน่ห์ที่ใครก็ทำแบบนี้ไม่ได้ เป็นความสดใสเล็กๆ ที่ทำให้เราส่งยิ้มออกมาได้ในเส้นเรื่องที่แสนจะปวดร้าวของหนัง ทุกครั้งที่เราฟังเพลงนี้ เราไม่สามารถสลัดใบหน้าของอาเฟยคนนี้ออกไปจากหัวได้เลยแม้แต่น้อย

9/10
I Know You Have Good Taste