ณ์ จขกท. ยุติการตั้งครรภ์ 16 week คะ
เราปัจจุบัน อายุ 31ปี คะ
-เราตั้งท้องลูกคนที่3 ได้เดือนกว่า ดีใจมากคะ เพราะเว้นระยะห่างคนที่สองนานถึง7ปี พอรู้ว่า ท้อง รีบไปฝากครรภ์ ตั้งแต่เนิ่นๆๆๆ บำรุงตัวเอง เพื่อให้สุขภาพลูกแข็งแรง เรามีลูก 2คน ผ่าคลอดหมด ลูกแข็งแรงสมบูรณ์ ทั้งสอง เป็น ญ1 ช1
-ครรภ์ที่3 เราเลยกังวล เพราะ คนแถวบ้าน บอก ผ่าคลอดมาสองคนแล้ว คนที่สาม จะอันตราย เลยดูแลตัวเอง ดีทุกอย่าง พอเข้า12สัปดาห์ เราตรวจเลือดคัดกรองดาวน์ซินโดรม พอ2สัปดาห์ หมอโทรมา ให้เราไปฟังผล ว่า มีความเสี่ยงดาวน์ต่ำ 1:100000คน แต่ค่าความเสี่ยง trisomy 13,18 มีความเสี่ยงสูงมาก ส่งตัวไป รพ.จังหวัด เจาะน้ำคล่ำ หลังกลับมาจากหาหมอ เราใจไม่ดีแล้ว กลับมาหาข้อมูลทุกอย่าง เพื่อเตรียมตัว ตรวจน้ำคล่ำ แค่ผลเลือด ก็ ร้องไห้ เครียด กินไม่ได้ นอน ไม่หลับ สวดมนต์ ภาวนา ขอให้ ลูกปลอดภัย
-18 ตุลาคม หมอนัดเจาะน้ำคล่ำ วันนั้น ตื่นเต้น คิดมากตลอด กลัวผลออกมา ไปหมด ได้แต่แฟนที่คอยให้กำลังใจ พยาบาล เรียกเข้า ห้อง อัลตร้าซาวด์ ก่อนเจาะน้ำคล่ำหมอจะอัลตร้าซาวด์ ดูเด็ก "วินาทีใจสลายมาถึง ได้ยินคุณหมอบอก วันนี้ไม่จำเป็น ต้องเจาะน้ำคล่ำแล้ว ละ เด็กไม่มีชีพจร ไม่มีเสียงหัวใจเด็ก แล้ว คาดอาจเสียชีวิตมา1สัปดาห์ แล้ว "น้ำตาไหล ลงมา ช้อก พูดไรไม่ออก ได้แต่บอกหมอ ดูให้แน่ใจอีกที ได้มั้ยคะ หมอบอกแม่ทำใจดีดี นะคะ น้องไม่อยู่แล้ว เราจะทำการยุติการตั้งครรภ์ ให้คะ เสียงหมอพูดจบ ร้องไห้โฮ กลาง ห้องอัลตร้าซาวด์ แฟนมาดู บอกแฟน แฟนน้ำตาซึม จับมือเราไว้ ปลอบเรา ว่า "ไม่เป็นไร นะ"เค้าปลอบเราทั้งที่เค้าเองก้อเจ็บปวดมาก
-หมอให้ แอดมิท คืนนั่น เลย เวลา16:30น. ของวันที่18 พยาบาล ให้เปลี่ยนเสื้อผ้า สักพัก ก็ตรวจภายใน หลังจากนั้น เหน็บยา ทางช่องคลอด...เพื่อเร่งคลอด ตัวเด็กออกมา วินาทีนั้น ใจสลาย พูดกับลูกใน ใจ "แม่เจ็บปวดเหลือเกิน อยากให้ทุกอย่าง เป็นความฝัน ถ้าหนูไป พาแม่ไปด้วยนะ "เราคอยโทษตัวเองตลอดเวลา ร้องไห้ตลอด พอผ่านไป2ขม.ความเจ็บปวดท้อง เริ่มมา ทีละนิด เราก็พยายาม นอน อดทน ในใจก็สวดมนต์ ภาวนา ตลอดขอให้ ลูกไปอย่างสงบ ขอให้กลับมาเกิดเป็น ลูกแม่ อีก พอเวลา เข้า21:00น.พยาบาล มาเหน็บยา ให้ครั้งที่2 คราวนี้ความเจ็บปวด เพิ่มทวีมาก นอนขดตัว มีมูกใส ๆออกมาปวดมาก เลยขอยาแก้ปวดพยาบาล ให้มา1เใ็ด ไม่สามารถ บรรเทา ความปวดได้เลย เพิ่งรู้รสชาติการ คลอดเอง มันเจ็บปวดขนาดนี้ พอมาตอนนี้ ไม่ไหวละ พูดกับลูกในใจ "แม่รักหนูมากนะ แค่ตอนนี้แม่เจ็บมากไม่ไหวแล้ว ขอให้หนู รีบ ออกมาเถอะนะ"สักพัก เราก็เริ่ม รู้สึกมีก้อนเลือด ตกมา ในชักโครก เลยเรียกพยาบาล ตรวจภายในดูว่า ปากมดลูกเปิดกี่เซ็น ปากมดลูกเปิด3เซ็น แล้ว พยาบาล พาเราไปห้องคลอด เตียงขาหยั่ง สักพัก ตัวเด็กก้อหลุดออกมา พร้อมกับ รก แต่ความโชคร้ายของเรา สิ่งที่กลัวก้อเกิด รกออกไม่หมด หมอต้อง วางยา ขูดมดลูก ได้ยิน พยายาลกับหมอพูด ขึ้นมา ความกลัวก็เกิดขึ้น "เสียงพยาบาลถาม คุณแม่อยากดูลูกมั้ยคะ ด้วยความกลัวเรารับไม่ได้ เลยตอบไม่ดู แต่สักพัก ก้อตัดสินใจดู ลูก น้ำตาไหลตลอด ลูกมี แขน ขา ครบหมด สงวสารลูกมาก ณ เวลานั้น ความกลัว เรื่องขูดมดลูกหายไปเลย คิดในใจไม่มีรัยจะเจ็บปวดเท่าเสียลูกอีกแล้ว สักพัก พยาบาลก็เข็น เราเข้า ห้อง ผ่าตัด ทำความสะอาด ช่อง คลอด หลังจากนั้น ก้อวางยา ทำการขูดมดลูก เพื่อนำรกที่ค้าง ออกมา เรามารู้สึกตัวอีกที 6:00น.ของวันที่19 ตุลาคม ห้องพักฟื้น หลังคลอด ตื่นมาอยู่ก็ร้องไห้เลยเห็นเตียงข้าง เขา ให้ลูกกินนม เปลี่ยนผ้าอ้อม คนอื่นมารอคลอด แต่เราเหมือน มาส่งลูก เจ็บปวดเหมือน คนอื่นทุกอย่าง แต่คนอื่น เจ็บปวดแล้ว ได้ เจอลูก เราเจ็บปวดแล้ว เสียลูก วินาทีนั้น อยากออกตาก รพ.มาก ไม่อยากเห็นภาพเหล่านั้น ยอมรับ เสียใจมาก ทำใจไม่ได้ รับไม่ได้เลย
-20 ตุลาคม หมอให้กลับบ้านได้...เรากลับมาอยู่บ้านพักฟื้น ที่บ้าน กลับมาบ้าน เราไม่คุยกับใคร เงียบ ร้องไห้ ตลอด ก่อนมาถึงบ้าน ไปวัดทำบุญให้ลูก สวดมนต์ตลอดขอให้เค้า กลับมาเกิดเป็นลูกแม่ อีก เราเริ่มรู้สึกว่า ตัวเอง กลายเป็นคนซึมเศร้า ร้องไห้ ง่ายแค่เห็นสมุดฝากครรภ์ สีชมพู ก็ร้อง แฟนได้แต่ปลอบใจ บอก เดี๋ยวเราค่อยมีใหม่นะ ยอมรับ เลย จนถึงตอนนี้ก็ไม่กล้า คิดที่จะมี อีกกลัวการสูญเสียมาก ไม่รู้อีกนานแค่ไหน จะผ่านพ้น ช่วงเลวร้ายนี้ไป
ณ์ จขกท. ยุติการตั้งครรภ์ 16 week คะ
เราปัจจุบัน อายุ 31ปี คะ
-เราตั้งท้องลูกคนที่3 ได้เดือนกว่า ดีใจมากคะ เพราะเว้นระยะห่างคนที่สองนานถึง7ปี พอรู้ว่า ท้อง รีบไปฝากครรภ์ ตั้งแต่เนิ่นๆๆๆ บำรุงตัวเอง เพื่อให้สุขภาพลูกแข็งแรง เรามีลูก 2คน ผ่าคลอดหมด ลูกแข็งแรงสมบูรณ์ ทั้งสอง เป็น ญ1 ช1
-ครรภ์ที่3 เราเลยกังวล เพราะ คนแถวบ้าน บอก ผ่าคลอดมาสองคนแล้ว คนที่สาม จะอันตราย เลยดูแลตัวเอง ดีทุกอย่าง พอเข้า12สัปดาห์ เราตรวจเลือดคัดกรองดาวน์ซินโดรม พอ2สัปดาห์ หมอโทรมา ให้เราไปฟังผล ว่า มีความเสี่ยงดาวน์ต่ำ 1:100000คน แต่ค่าความเสี่ยง trisomy 13,18 มีความเสี่ยงสูงมาก ส่งตัวไป รพ.จังหวัด เจาะน้ำคล่ำ หลังกลับมาจากหาหมอ เราใจไม่ดีแล้ว กลับมาหาข้อมูลทุกอย่าง เพื่อเตรียมตัว ตรวจน้ำคล่ำ แค่ผลเลือด ก็ ร้องไห้ เครียด กินไม่ได้ นอน ไม่หลับ สวดมนต์ ภาวนา ขอให้ ลูกปลอดภัย
-18 ตุลาคม หมอนัดเจาะน้ำคล่ำ วันนั้น ตื่นเต้น คิดมากตลอด กลัวผลออกมา ไปหมด ได้แต่แฟนที่คอยให้กำลังใจ พยาบาล เรียกเข้า ห้อง อัลตร้าซาวด์ ก่อนเจาะน้ำคล่ำหมอจะอัลตร้าซาวด์ ดูเด็ก "วินาทีใจสลายมาถึง ได้ยินคุณหมอบอก วันนี้ไม่จำเป็น ต้องเจาะน้ำคล่ำแล้ว ละ เด็กไม่มีชีพจร ไม่มีเสียงหัวใจเด็ก แล้ว คาดอาจเสียชีวิตมา1สัปดาห์ แล้ว "น้ำตาไหล ลงมา ช้อก พูดไรไม่ออก ได้แต่บอกหมอ ดูให้แน่ใจอีกที ได้มั้ยคะ หมอบอกแม่ทำใจดีดี นะคะ น้องไม่อยู่แล้ว เราจะทำการยุติการตั้งครรภ์ ให้คะ เสียงหมอพูดจบ ร้องไห้โฮ กลาง ห้องอัลตร้าซาวด์ แฟนมาดู บอกแฟน แฟนน้ำตาซึม จับมือเราไว้ ปลอบเรา ว่า "ไม่เป็นไร นะ"เค้าปลอบเราทั้งที่เค้าเองก้อเจ็บปวดมาก
-หมอให้ แอดมิท คืนนั่น เลย เวลา16:30น. ของวันที่18 พยาบาล ให้เปลี่ยนเสื้อผ้า สักพัก ก็ตรวจภายใน หลังจากนั้น เหน็บยา ทางช่องคลอด...เพื่อเร่งคลอด ตัวเด็กออกมา วินาทีนั้น ใจสลาย พูดกับลูกใน ใจ "แม่เจ็บปวดเหลือเกิน อยากให้ทุกอย่าง เป็นความฝัน ถ้าหนูไป พาแม่ไปด้วยนะ "เราคอยโทษตัวเองตลอดเวลา ร้องไห้ตลอด พอผ่านไป2ขม.ความเจ็บปวดท้อง เริ่มมา ทีละนิด เราก็พยายาม นอน อดทน ในใจก็สวดมนต์ ภาวนา ตลอดขอให้ ลูกไปอย่างสงบ ขอให้กลับมาเกิดเป็น ลูกแม่ อีก พอเวลา เข้า21:00น.พยาบาล มาเหน็บยา ให้ครั้งที่2 คราวนี้ความเจ็บปวด เพิ่มทวีมาก นอนขดตัว มีมูกใส ๆออกมาปวดมาก เลยขอยาแก้ปวดพยาบาล ให้มา1เใ็ด ไม่สามารถ บรรเทา ความปวดได้เลย เพิ่งรู้รสชาติการ คลอดเอง มันเจ็บปวดขนาดนี้ พอมาตอนนี้ ไม่ไหวละ พูดกับลูกในใจ "แม่รักหนูมากนะ แค่ตอนนี้แม่เจ็บมากไม่ไหวแล้ว ขอให้หนู รีบ ออกมาเถอะนะ"สักพัก เราก็เริ่ม รู้สึกมีก้อนเลือด ตกมา ในชักโครก เลยเรียกพยาบาล ตรวจภายในดูว่า ปากมดลูกเปิดกี่เซ็น ปากมดลูกเปิด3เซ็น แล้ว พยาบาล พาเราไปห้องคลอด เตียงขาหยั่ง สักพัก ตัวเด็กก้อหลุดออกมา พร้อมกับ รก แต่ความโชคร้ายของเรา สิ่งที่กลัวก้อเกิด รกออกไม่หมด หมอต้อง วางยา ขูดมดลูก ได้ยิน พยายาลกับหมอพูด ขึ้นมา ความกลัวก็เกิดขึ้น "เสียงพยาบาลถาม คุณแม่อยากดูลูกมั้ยคะ ด้วยความกลัวเรารับไม่ได้ เลยตอบไม่ดู แต่สักพัก ก้อตัดสินใจดู ลูก น้ำตาไหลตลอด ลูกมี แขน ขา ครบหมด สงวสารลูกมาก ณ เวลานั้น ความกลัว เรื่องขูดมดลูกหายไปเลย คิดในใจไม่มีรัยจะเจ็บปวดเท่าเสียลูกอีกแล้ว สักพัก พยาบาลก็เข็น เราเข้า ห้อง ผ่าตัด ทำความสะอาด ช่อง คลอด หลังจากนั้น ก้อวางยา ทำการขูดมดลูก เพื่อนำรกที่ค้าง ออกมา เรามารู้สึกตัวอีกที 6:00น.ของวันที่19 ตุลาคม ห้องพักฟื้น หลังคลอด ตื่นมาอยู่ก็ร้องไห้เลยเห็นเตียงข้าง เขา ให้ลูกกินนม เปลี่ยนผ้าอ้อม คนอื่นมารอคลอด แต่เราเหมือน มาส่งลูก เจ็บปวดเหมือน คนอื่นทุกอย่าง แต่คนอื่น เจ็บปวดแล้ว ได้ เจอลูก เราเจ็บปวดแล้ว เสียลูก วินาทีนั้น อยากออกตาก รพ.มาก ไม่อยากเห็นภาพเหล่านั้น ยอมรับ เสียใจมาก ทำใจไม่ได้ รับไม่ได้เลย
-20 ตุลาคม หมอให้กลับบ้านได้...เรากลับมาอยู่บ้านพักฟื้น ที่บ้าน กลับมาบ้าน เราไม่คุยกับใคร เงียบ ร้องไห้ ตลอด ก่อนมาถึงบ้าน ไปวัดทำบุญให้ลูก สวดมนต์ตลอดขอให้เค้า กลับมาเกิดเป็นลูกแม่ อีก เราเริ่มรู้สึกว่า ตัวเอง กลายเป็นคนซึมเศร้า ร้องไห้ ง่ายแค่เห็นสมุดฝากครรภ์ สีชมพู ก็ร้อง แฟนได้แต่ปลอบใจ บอก เดี๋ยวเราค่อยมีใหม่นะ ยอมรับ เลย จนถึงตอนนี้ก็ไม่กล้า คิดที่จะมี อีกกลัวการสูญเสียมาก ไม่รู้อีกนานแค่ไหน จะผ่านพ้น ช่วงเลวร้ายนี้ไป