ผมเคยทดลองนะ มีช่วงหนึ่งสงสัยคุณของความเมตตา แต่ว่าเราก็ยังฝึกตัวได้ไม่ดีเท่าไร แล้วมันมีเหตุการณ์ที่เลี่ยงไม่ได้ ไม่มีทางออก ตอนนั้นเลยใช้เมตตาเป็นหลัก เจอนักเลงเก่าที่มาก่อกวนแต่ไล่ไม่ได้ ผมเลือกจะเจรจาด้วยเมตตา ตอนนั้นใจไม่ว่อกแว่ก ไม่คิดเรื่องอื่นเลย สมาทานเมตตาชนิดที่ว่าตายก็ไม่เป็นไร ความคิดอื่นก็ไม่มี ไม่ฟุ้งซ่าน นิ่งอยู่กับความเมตตาชนิดที่ว่าทำได้ครั้งเดียวในชีวิต

คุยไป ๆ เขาก็ยกมือขึ้นจะชกแล้วก็หยุด เป็นแบบนี้หลายรอบ เราคุยด้วยเหตุผลและความบริสุทธิ์ใจ คุยกันเป็นชั่วโมง พอเขาจะชกผมก็อยู่กับเมตตา ชกก็ชก ไม่โกรธ ไม่เกลียด ยึดธรรมเป็นชีวิต

พอเขาหยุดก็ถามมาหลายคำถาม เราก็ตอบไปตามเหตุผล แล้วอีกอย่างเขาอยู่ในอารมณ์บ้ากาม มันไม่ใช่วิสัยที่พูดคุยด้วยได้ พอเราตอบก็จะชกทุกครั้ง

จนสุดท้ายเขายอม เขาบอกว่าเข้าใจแล้ว เขาเชื่อว่าเราไม่ได้เกลียดเขา เขาเชื่อว่าเราหวังดีกับเขา เขาเชื่อว่าเราไม่ได้ทำเพื่อคิดจะแย่งผู้หญิง (ซะงั้น) เขาเป็นนักเลง เขาว่าไม่เคยมีใครพูดกับเขาแบบนี้แล้วไม่โดนชก เขาขึ้นโรงพักเป็นปกติ เข้าโรงพยาบาลเป็นปกติ

ผมเมตตาโดยเชื่อว่าก้นบึ้งของมนุษย์จะต้องมีความอยากดีอยู่ แต่เขาแค่หลงทางอยู่ในความมืด แน่นอนเราไม่ได้เก่งพอจะไปรับมือกับใครไปทั่ว แต่เมื่อมันเลี่ยงไม่ได้และไม่มีตัวช่วย ก็เอาธรรมคือความเมตตานี่แหละไม่เหลือตัวช่วยอื่นแล้ว

หลังจากนั้นเขาก็เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือเหมือนม้าพยศที่สงบลง ทั้ง ๆ ที่เขาทำตัวเกะกะเกเรและลวนลามผู้หญิงทุกวัน เขาถามเรื่องการปรับปรุงตัว เขาถามเรื่องการฝึกฝนตนเอง เขาถามว่าอย่างเขานี่จะทำได้ไหม เขาว่าเขาจะลองไปบวช นั่นคือเรื่องสุดท้ายที่ผมคุยกับเขา เขาเลิกก่อกวนคนอื่นแล้วก็หายหน้าไป

เมตตาธรรมเป็นธรรมค้ำจุนโลก ไม่ใช่ค้ำจุนแค่ตัวเรา ในอดีตก่อนสมัยพุทธกาล มีฤาษีชื่อกบิลดาบส ได้แผ่เมตตาอยู่เป็นนิจ จนที่บริเวณนั้นสงบสุข ไม่มีเวร ไม่มีภัย กระต่ายและสิงโตก็มีจิตเมตตาต่อกัน ไม่ฆ่ากัน ไม่อาฆาตกัน ไม่มีสัตว์ที่ตายในพื้นที่นั้น แม้กระทั่งสัตว์ที่ใกล้ตาย ก็ยังกระกระสนไปตายนอกพื้นที่

ความเมตตาก็เหมือนน้ำที่เราปะพรมให้ผู้อื่น ความชุ่มเย็นจะถูกส่งต่อ จิตใจของผู้อื่นจะอ่อนโยนและนุ่มนวลขึ้น แม้สัตว์ที่ไม่มีปัญญาหรือคนที่มืดบอดก็ยังรับรู้ถึงความเมตตาได้ แม้จะเพียงเล็กน้อย แต่ทุกครั้งที่เราแผ่เมตตา นั่นคือการที่เรากำลังเปลี่ยนแปลงโลกใบนี้ให้ดีขึ้น