คือเมื่อวานเราเลิกกับแฟนค่ะ แฟนเด็กกว่าเรา 5 ปี เราทำงานแล้ว แต่แฟนยังเรียนมัธยมอยู่ (น้องอยู่ม.6 ) 1 ในสาเหตุที่เลิกก็คือครอบครัวค่ะ ครอบครัวเราไม่โอเคที่เราคบกับคนนี้ เพราะที่บ้านบอกว่ากลัวเราโดนหลอก เราเข้าใจนะคะว่าเขาเป็นห่วง  เพราะเราเองก็ยังไม่เคยเจอแฟนเลย สักครั้ง ช่วงโควิดเลยทำให้เจอกันลำบากหนะค่ะ (เราเจอกันในแอพๆนึง คุยกันทุกวันจนตกลงคบหากัน) แต่ในใจเราเองก็รู้อยู่เต็มอกว่าน้องเป็นคนยังไง เราเลยตัดสินใจยุติความสัมพันธ์ลงเพราะไม่อยากไปต่อกันนานกว่านี้ เอาจริงๆมันมีหลายสาเหตุมากๆที่ทำให้เราตัดสินใจแบบนี้ แต่หลักๆเลยคือเราอึดอัดกับที่บ้าน ที่เขามองว่าน้องเข้ามาแค่หลอกเรา เราเองก็ไม่อยากให้ที่บ้านมองน้องแย่ไปกว่านี้ และไม่อยากให้น้องรู้สึกไม่ดีกับที่บ้านเรา  หลายคนรอบตัวก็มองว่าเดี๋ยวน้องก็โตขึ้น ที่บ้านเราก็จะยอมรับได้เอง แต่เรารู้ดีค่ะ ว่าที่บ้านเราเป็นยังไง ถ้าได้ไม่ชอบ ไม่โอเคแล้ว มันก็ยากที่จะทำให้เขาชอบอีก และกว่าน้องจะพิสูจน์ตัวเองได้ มันก็คงกินเวลานานมากเกินไป จนเราเองอาจจะรอไม่ได้ รอไม่ไหว และถึงเวลานั้นเราอาจจะจบกันยากขึ้นและเจ็บปวดมากกว่าเดิมก็ได้

   ตอนนี้เราปล่อยน้องไปแล้วค่ะ เราบล็อกน้องทุกทาง แต่ตัดสินใจเหลือ IG ไว้ เพราะครั้งนี้มันก็ไม่ได้จบกันแบบแย่ ชนิดที่ว่าเกลียดกันจนไม่คิดนะเผาผีกัน เลยบอกน้องว่าจะเอาไว้ดูเธอเติบโตละกันนะ แต่เราจะไม่ทักไปแน่นอน เพราะต่างคนต่างขี้ใจอ่อน กลัวจะกลับไปหากัน แล้วก็ต้องเลิกกันซ้ำๆอีก คือเราเข้าใจนะคะว่ามันบั่นทอนน้อง และบางทีเราเองก็ดูเห็นแก่ตัวมากๆที่บอกเลิกน้องแล้วบล็อกกันแบบนั้น ทั้งๆที่น้องเองก็ไม่ได้ผิดอะไรด้วยซ้ำไป ถ้าจะมีตัวปัญหาก็คือตัวเราเองนี่แหละค่ะ ที่ไม่สามารถทำให้ที่บ้านเลิกห่วงเราได้ ไม่ว่าเราจะโตมากขึ้นแค่ไหนก็ตาม  เพราะเราป่วยทางจิตค่ะ เรารักษาอยู่ แต่การป่วยก็ไม่ใช่ข้ออ้างในการที่จะไปทำร้ายจิตใจใครข้อนี้เราก็รู้ดีนะคะ และน้องก็รู้ว่าเราป่วยด้วยเหมือนกัน แต่น้องก็ไม่เคยยกปัญหาข้อนี้ขึ้นมาพูดเลยตลอดเวลาเกือบครึ่งปีที่คบกันมา

  เอาจริงๆเราไม่รู้ว่าที่เราทำมันสมเหตุสมผลจริงๆ หรือว่าจะเป็นแค่ข้ออ้างที่หามาบอกเลิกอีกคนเพื่อที่ตัวเราเองจะได้หลุดพ้นจากความรู้สึกแย่ ความอึดอัดที่มันก่อตัวอยู่ หรือเราแค่เห็นแก่ตัวที่ปล่อยเบลอกับความสัมพันธ์ทั้งๆที่อีกคนไม่ผิด ไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลย  ซึ่งจริงๆปัญหาทุกอย่างมันอยู่ที่ฝั่งเราเกือบทั้งหมด  เราแค่ไม่อยากให้น้องเขามาบั่นทอนกับราเรื่อยๆหนะค่ะ  เขาใกล้จะจบแล้ว ต้องหาที่เรียนต่อ อนาคตยังไปได้อีกยาวเลย แตกต่างจากวัยทำงานแบบเราที่แก่ตัวลงทุกวัน

  เราทำแบบนี้มันดีที่สุดแล้วใช่ไหมคะ เราไม่รู้เลยว่าจะมีทางไหนที่ดีไปกว่าการปล่อยเขาไปไหม เรามองหาทางนั้นไม่เจอจริงๆค่ะ เรารู้ว่าเราแย่มากที่ดึงคนๆนึงเข้ามาในความสัมพันธ์แล้วผลักเขาออกไปแบบนี้  แต่เราไม่รู้จะทำยังไงแล้ว เพราะถึงยังไงเราก็แค่คนธรรมดาๆคนนึงที่อยากจะมีความรักกับเขาบ้าง แต่มันกลับพังตลอดเลยหลังจากนี้เราเลยตั้งใจไว้ว่าจะอยู่คนเดียวยาวๆเลยค่ะ เพราะเรากลัวว่าถ้าเมื่อไรที่เราจะเริ่มต้นใหม่อีกมันจะจบแบบเดิม เรากลัวใจเรารับไม่ไหว และกลัวจะเสียคนในชีวิตไปอีก