คือ เราอายุ20ปีค่ะ เรียนอยู่ปวส2 อีกประมาณ3เดือนเราจะเรียนจบเเล้ว วันนี้เราอยากจะมาระบายเเละขอความคิดเห็นจากทุกคนค่ะ ไม่ว่าจะเป็นวัยรุ่นวัยเดียวกันกับเรา หรือจะเป็นแม่ๆก็ได้ค่ะ เรามีแฟนทำงานอยู่ที่ปทุมค่ะ ช่วงนี้เราปิดเทอม ปิดแค่อาทิตย์เดียวนะคะ เราเลยอยากไปหาแฟนสัก3วัน โดยที่แฟนจะขี่รถมารมารับค่ะ เเฟนเราอายุ25ปี มีงานมีการทำเป็นหลักแหล่ง เขาจะมารับไปเล่นด้วย โดยที่เราไม่ต้องเอาเงินไปเลยสักบาทค่ะ เขาสามารถมีเงินให้เรากินได้ แต่ไม่ถึงขั้นโอ้โห้รวย มีเงินเหลือใช้ขนาดนั้น(แต่ขอไม่บอกนะคะว่าเเฟนทำงานอะไร) เรากับแฟนอยู่บ้านใกล้ๆกันค่ะ อยู่ที่บุรีรัมย์ เราเคยเจอเขาสมัยเรียนปวชตอนเราอายุ15ปี เขาอายุ20 ผ่านมา5ปี เราอายุ20เขาก็25 เราเลยได้มาเจอกันเลยตัดสินใจคบกัน พอเขาอยากมารับไปเล่นด้วย ไปทำความรู้จักกับพี่ๆที่ทำงานเขาใช่ไหมค่ะ เราก็เข้าใจ และคิดว่าทุกๆเคยผ่านจุดที่อยู่ห่างกันกับแฟนเเละคิดถึงกันเป็นธรรมดา เราก็อยู่ในจุดนั้นค่ะ เราเลยตัดสินใจที่จะขอแม่ดู เราไม่ค่อยกล้าคุยกับพ่อค่ะ พ่อเราโหดมากและหัวโบราณมากที่สุดในโลก เราเลยลองคุยกับแม่ ว่าแม่ขอไปหาแฟนที่ปทุมได้ไหมสัก3วัน แม่ก็บอกทันทีเลยค่ะว่าไปไม่ได้ ยังไงก็ไม่ได้ ตอนนั้นเราร้องไห้แล้วค่ะ เราคุยเหตุผลกับแก เพราะก่อนที่เราจะคุยกับเเม่เราก็ปรึกษาเพื่อนเราที่เขาเคยไปหาแฟน แล้วพ่อแม่เขาให้ไป เราเลยลองขอดูแต่สรุปแม่เราไม่ให้ไปค่ะ เรารู้สึกเสียใจมาก เราพยายามเอาเหตุผลคุย ว่าไม่ต้องห่วงเรานะ เราดูเเลตัวเองได้ ไม่ต้องกลัวเราจะพลาดหรือว่าอะไรทั้งนั้น เพราะเราฉีดยาคุมทุกเดือน ไม่พลาดมาให้พ่อแม่ขายหน้าเเน่นอน ไม่ต้องห่วง เราอยากออกไปเจอโลกภายนอกเหมือนที่เพื่อนเราไปเจอบ้าง เเต่พ่อแม่เราไม่ปล่อยเลย เพราะเขาหัวโบราณมากพ่อเราอายุ64แม่เรา58 คือเราพยายามอธิบายให้พ่อแม่ฟังว่าโลกสมัยนี้มันไปถึงไหนต่อไหนเเล้ว ออกจากยุคในโดเสาร์สักที พ่อแม่คนอื่นลูกอายุ17-18ทำไมเขาไปได้ หลานเราอายุเเค่17ตอนนี้ไปทั่วได้แทบจะทุกจังหวัด แต่เราที่อายุ20 ต้องนั่งอยู่บ้านเหมือนนกน้อยในกรงทอง คือเรารู้สึกแย่มาก เราเเค่อยากออกไปเจอไปเรียนรู้โลกภายนอกที่คนอื่นเขาได้เห็น เราอยู่ในเเค่บุรีรัมย์ ที่เรียนก็อยู่ห่างจากบ้านเเค่30โล เราอยู่เเค่นี้ ทั้งที่เพื่อนเราไปเกือบจะทั่วโลก มีแฟนที่ไปไหนมาไหนได้ด้วยกัน ไปเล่นกัน ทำไมครอบครัวคนอื่นเขาถึงได้ไปล่ะ ทั้งที่พ่อแม่เขาก็อายุราวเดียวกันกับพ่อแม่เรา เขาพูดตรงๆ พ่อแม่เขาก็ให้ไป โดยที่เเค่พูดว่าดูแลตัวเองดีๆนะ  เราก็พูดตรงๆเหมือนกัน ดีกว่าเราหนีไป ทำไมไม่เข้าใจกันบ้าง ทั้งที่พ่อแม่น่าจะเข้าใจเราที่สุด เพราะเขาเคยเป็นเด็กมาก่อน แต่ไม่เลย เขาด่าเราสารพัด เราพยายามเอาเหตุผลมาคุย แกก็ออกทะเลไปเรื่อย จนแกพูดถึงเรื่องเงิน จนเราเข้าใจว่า ที่เ้เกไม่ให้เราไป เพราะเราไม่มีเงินให้แกใช่ไหม แกถึงไม่ให้เราไป แกกลัวเราสบายกว่าใช่ไหม เหมือนถ้าจะให้เราไป ก็เอาเงินมาให้สิจะให้ไป สรุปแกจะขายเรากินใช่ไหม (ทุกวันนี้เราไม่ได้ขอเงินแกใช้นะคะ เเฟนเราคนโอนให้ใช้ตลอด) จนคุยไปคุยมาแกก็ยิ่งออกทะเลไปไกลกว่าเดิมอีก เราเลยพูดว่าถ้าเราขอพ่อเเล้วพ่อไม่ตีเราเราก็ไปขอพ่อแล้ว นี่เราคิดว่าเเม่พูดง่ายเเละเข้าใจเราที่สุด แต่ไม่เลยมันเเย่มาก สุดท้ายเราเลยพูดกับเเม่ไปค่ะว่าแม่มั่นใจไหมล่ะว่าถ้าไปขอพ่อ พ่อจะไม่ตี แม่ก็รับปากไม่ได้ จนเราพูดอะไรไม่ออก อะไรๆก็เรื่องเงิน ไม่เคยเห็นใจเราเลย เราเลยเลือกที่จะพูดกเเค่นี้ค่ะ แต่ในลึกๆระหว่างคุยกันมันมีเรื่องอื่นลึกซึ้งมากกว่านั้นค่ะ จนมันจุกแทบพูดไม่ออก เราเลยเลือกที่จะเดินหนีออกมา เราไม่รู้จะไปปรึกษาใครค่ะ ปรึกษาเพื่อน เพื่อนก็ยังไม่เข้าใจพ่อแม่เราเลยว่าทำไมไม่เข้าใจเราบ้าง เราเลยอยากที่จะเข้ามาระบาย เเละขอความคิดเห็นที่ทำให้เรารู้สึกดีขึ้น ไม่เเย่ไปกว่าเดิม หรือคำพูดคำปรึกษาอะไรก็ได้ ว่าครอบครัวใครเป็นเเบบเราบ้าง เเละทำยังไง นอกจากคำว่าอดทนอดทนอดทน (เเต่ไม่ใช่ว่าเราไม่เข้าใจพ่อแม่นะคะ เรารู้ว่าพ่อแม่ห่วงเรา แต่เราอยากถามพ่อแม่ว่าทำไมไม่เข้าใจเรา เเละเชื่อใจในคำพูดของเราบ้าง ว่าเราสามารถดูแลตัวเองได้ เราไม่พลาดเพราะเราฉีดยาคุมทุกเดือน ไม่ทำให้พ่อแม่อับอายเเน่นอน ทำไมไม่เชื่อใจเราบ้าง) ขอเสริมอีกนิดนะคะ เรื่องแกกลัวว่าเราจะทำให้แกอับอาย เพราะชาวบ้านรู้ไปทั่วว เราก็งงว่าทำไมชาวบ้านรู้ว่าเราไปหน คบกับใคร รู้นิสัยเรายังไง ทำไมรู้ เราพึ่งมารู้ทีหลังค่ะว่าแม่เราเอาเรื่องเราไปเล่า เชิงว่าปรึกษาค่ะในเครือญาตินี้แหละ ว่าเราเป็นแบบนั้นแบบนี้ ทำไงดี ทำไมแม่เราถึงเชื่อใจญาติขนาดนั้นไปเล่าเรื่องลูกตัวเองให้ฟัง เเล้วคิดเหรอว่าญาติจะหวังดีกับเราทุกคน เขาก็เอาไปเล่าต่อจนรู้ไปทั่ว แล้วมารู้ถึงหูแม่อีกที แม่ก็มาว่าเราว่าเราไปทำตัวไม่ดีให้เขาเห็น ทั้งที่ต้นต่อมันก็มาจากแม่แล้วก็ญาติเรานี้แหละคนพูด ปกติเราไปไหนเราไม่เคยบอกใครอยู่แล้วยกเว้นเเม่เรา เราเป็นคนไม่ค่อยออกจากบ้านอยู่แแล้ว ไม่ค่อยมีคนได้เจอเราหรอก บางคนอยู่ข้างบ้านเรามาเป็นปียังไม่รู้เลยว่าเราอยู่บ้าน ถ้าเราไปไหนจะมีใครรู้ถ้าเเม่เราไม่เอาไปพูด ทำไมไม่เงียบๆไปใครถามทำไมไม่บอกว่ามันอยู่บ้านนั่นแหละ เเค่นี้ก็จบ แต่นี้เห็นว่าเขาเป็นญาติก็เล่าบอกเขาหมดปัญหาในครอบครัว ญาติก็ไปเล่าต่อ มันทำให้เรารู้สึกแย่มากจริงๆ พูดไรก็ไม่ได้ เพราะแม่เข้าข้างญาติเขา บอกว่าญาติเขาไม่มีทางทำแบบนั้น