เรื่องมีอยู่ว่าเรารู้สึกอึดอัดกับเพื่อนที่ทำงานมากก โดยเฉพาะตอนที่ต้องนั่งข้างๆอยู่ใกล้ๆ เมื่อ สามสี่เดือนก่อนที่ทำงานเรามีคนติดโควิดกันเยอะ ทำให้เราต้องกักตัว พอหลังจากทุกคนกลับมาทำงานเรามีความรู้สึกว่านิสัยเพื่อนสนิทเราเปลี่ยนไปมาก เริ่มเห็นแก่ตัว ไม่ยอมทำงานวันๆมานั่งคุยโทรศัพท์แล้วก็กลับบ้าน เมื่อก่อนเราจะกลับบ้านพร้อมเพื่อนเราคนหนึง แต่เดี๋ยวนี้นางไม่ยอมให้เราขึ้นรถเพราะนางบอกกลัวโควิดทั้งที่เรากับนางไม่เคยเป็นโควิด  เราก็ไม่ได้สนอะไรเดินไปป้ายรถเมล์เองได้ และก็มีเพื่อนอีกคนมีนิสัยอยู่กับเราว่าคนอื่นและเราก็รู้ว่าอยู่กับคนอื่นว่าเรา เวลาทำงานเราก็จะเป็นตัวหลักในการทำงานทั้งที่งานจริงๆต้องช่วยกันทำงาน นางจะบ่นโวยวายเสมอถ้านางต้องทำงานคนดียว และมีนิสัยชอบโยนงานมาก เราก็ทำๆไปเพราะกลัวงานไม่เสร็จ แต่มาวันนี้เรารู้สึกโกรธนางทั้ง 2 คนมาก เพราะนางคนที่ชอบโยนงานกับนางคนที่ไม่ให้เราขึ้นรถ มาพูดกับเราว่าวันนี้เธอกินข้าวคนเดียวนะ ฉันต้องเอารถไปทำ แต่ทีนี้เราลงไปข้างล่างเราเห็นรถนางจอดอยู่ สรุปนางไปกินข้าวกับพี่ที่ห้องที่เราไม่คุยด้วยเพราะพี่คนนี้เคยเอาเรื่องเราไปนินทาให้คนอื่นฟังเราเลยไม่ชอบคุยกับนาง ซึ่งเราก็รู้ เอาจริงๆถ้านางบอกกับเราตรงๆจะดีซะกว่าเพราะเราไม่ใช่เด็กแล้วที่จะต้องมาโกหกอะไรกัน อยากจะไปไหนกันเราไม่สนใจหรอก แต่เวลาทำงานไม่ต้องมาให้เราช่วยด้วยจะเลย ทำไมสังคมการทำงานต้องมีการใส่กัน และทำตัวเหมือนตัวเองดี ทั้งที่เราเองไม่ค่อยยุ่งกับใครเลย พอมีงานเราก็ทำให้เสร็จ เพราะมันเป็นหน้าที่ บางทีเราโดยจับคู่ให้ทำงานกับเพื่อนขี้โวยวายนางก็เหมือนให้เราทำคนเดียว เราอยากเลิกยุ่งกับคนพวกนี้และย้ายฝ่ายมาก อยากทำงานโดยไม่โดยเอาเปรียบ จะได้สบายใจ อยู่ที่ฝ่ายนี้รู้สึกอึดอัดมากเหมือนจะสนิทกันดีต่อกันแต่จริงๆแล้วเป็นแค่เปลือก