คือ....เรายังเรียนมหาลัยอยู่นะคะ แต่ว่าใกล้จบแล้ว แล้วตอนนี้เรียนไปด้วย ทำงานไปด้วย ค่าใช้จ่ายค่าเทอม ค่ากิน ทุกอย่างของตัวเรา เราหาเอง แต่มันติดตรงที่ยังไม่พอจะออกไปอยู่เอง เพราะแค่ค่าเทอมก็แทบจะไม่เหลือไว้กินข้าวละค่ะ พ่อแม่ไม่ได้ให้เงินมา3 ปีแล้ว แล้วก็ต่างคนต่างมีครอบครัวใหม่ เราอยู่กับพ่อ ตั้งแต่พ่อแต่งงานใหม่ก็มีไรก็เอาใจแต่เมียตัวเอง เราจะหาเงินทันมั้ย ไม่มีใครจะสนใจนะคะ วันนี้คังพอกินข้าวมั้ย ไม่มีใครมานั่งถาม วันไหนมีเราก็กิน วันไหนไม่มีก็อยู่แบบประหยัดเงียบๆ คนเดียว แล้วที่ประสาทสุดๆ....คือเวลาเรามีปัญหาเราปรึกษาอะไรครอบครัวไม่ได้เลย ไม่มีใครเป็นที่พึ่ง ไม่มีใครที่สามารถชี้ทางออกให้ได้ ใจอยากเรียนจบเร็วๆ อยากมีงานทำที่พอออกไปอยู่เองได้ ไม่มีภาระเรื่องค่าเทอมอีกอะไรแบบนี้อ่ะค่ะ แต่ที่ประสาทไปมากกว่านั้นคือ เมียใหม่พ่อเรานี่แหละ มันไม่ได้มาในเชิงแบบละครที่เจอลูกเลี้ยงแล้วตบแล้วตีนะ มันมาในรูปแบบหวังดีประสงค์ร้าย555+ ชอบยุแยงให้เราทะเลาะกับพ่อ เช่น วันเกิดเรา เมียใหม่ซื้อกระเป๋ามาให้ เราก็ดีใจนะคะ ขอบคุณเขาตลอด แต่ไปบอกพ่อเราว่าเราอยากได้กระเป๋า จนพ่อเราต้องมาดุเราว่าทำไมไปขอของเขาแบบนั้น ซึ่งฉันไม่เคยจ๊ะ ไม่เคยอยากได้กระเป๋าสีชมพูเลยสักใบเพราะฉันไม่ชอบสีชมพู เราไม่เคยมีของชิ้นไหนสีชมพูด้วยซ้ำ แต่....กระเป๋าที่เขากล่าวหาเรามันคือสีชมพูค่ะ โป๊ะนะ แต่พ่อดูไม่ออก งงป่ะ5555555555 ก็ทะเลาะกับพ่อไปพักนึงก็จบไป กระเป๋าใบนั้นเราทิ้งถังขยะไปเลยอ่ะ โมโห แล้วอีกครั้งก็ไปบอกพ่อเราว่าเราเอารองเท้าเขาไปใส่ ฮัลโหล่ววววว ~ จะบอกว่ารองเท้าเรามีเป็น 10+ คู่ ยังไม่นับที่ซื้อมาละยังไม่ได้แกะออกจากกล่อง แล้วไซส์ก็คนละไซส์ จะไปใส่ของเขาทำไม แล้วยังไงก้คือเราก็ทะเลาะกับพ่ออีก มันน่าตบมั้ยละคะ5555 เราเริ่มเกลียดเขาทั้งที่แรกๆไม่ได้อะไร แล้วทีนี้นางเริ่มออกลาย เริ่มทวงบุญคุณ เริ่มแบบบอกว่าอันนี้ฉันใช้เงินชั้นซื้อมานะ ยังงั้นยังงี้ เราก็ทำหน้านิ่งๆกวนตีนๆละตอบไปแล้วใครขอ สารแนอยากซื้อ อยากทำตัวเป็นคนดีต่อหน้าพ่อเราแล้วมาพูดแบบนี้ต้องการอะไรอ่ะ เราไม่เคยเป็นที่ก้าวร้าวนะ แต่คุณทำแบบนี้กับเราเอง คุณเริ่มสงครามเอง (แล้วเราเป็นคนไม่ยอมคนด้วย ทำมาทำกลับอ่ะบอกเลย) แล้วนางนิสัยคุณนายมากกก จะกินข้าวเมื่อก่อนก็ต้องให้เราไปซื้อจ้าาา ประตูก็ต้องคอยมาเปิดให้ พอทะเลาะกันใหญ่โตแทบจะตบกัน หายเป็นง่อยต้องไปซื้อเอง สมน้ำหน้า แล้วนางเนียนนะคะชอบไปพูดกับพ่อเราว่าอยากกินอันนี้ๆ เราก็ต้องซื้อกับข้าวให้พ่ออยู่แล้วนางเนียนไงจะให้เรารวดไปซื้อ เราเลยซื้อแต่ของพ่อ 555555 อยากกินก็ไปซื้อเองนะก็เห็นไปซื้อได้หนิ มีหลายครั้งมากที่นางปั่นประสาทให้เราทะเลาะกับพ่อเรา ทวงบุญคุณทั้งๆที่ไม่ได้ส่งฉันเรียนนะ ข้าวปลาไรฉันทำงานหาเงินของฉันเอง กระเป๋า เสื้อผ้าราคาเท่าไหร่ฉันก็ซื้อเองด้วยเงินที่ฉันหามาเอง ทวงเอาอะไรงง ล่าสุดค่ะทุกคนนางทวงบุญคุณว่าตู้เย็นนางซื้อมาจะแช่จะทำอะไรเกรงใจนาง (เราก็เคยตอกหน้าไปว่าเดี๋ยวนะ ตู้เย็นนี้พ่อกูได้มาจากการจับของขวัญปีใหม่ ทวงเอาไรงง) ถ้าหวงมากซื้อมาทำไมอ่ะ ใครให้ซื้อเราขอให้ซื้อหรอ สารแนซื้อเองป่ะ55555555 แบกกลับบ้านไปดิ (โมโหอ่ะค่ะ) แล้วมานั่งคิดๆดูว่าถ้าเราต้องแบบมาทนมาอยู่แบบนี้ยันเรียนจบทำงานเราคงต้องเป็นประสาทตายก่อน ใจเราอยากจะแยกไปอยู่เองมากๆ แล้วส่งเงินให้พ่อเอา ให้เขาดูแลกันสองคนถ้าเขาอยากจะอยู่ด้วยกันแต่ขอบายอ่ะ ไม่ไหวเจรงๆ แล้วพ่อเราก็เข้าข้างเขาสุดอะไรสุด กับแม่เราเขาไม่เคยจะมาทำตัวเป็นขี้ข้าขนาดนี้ อยู่บ้านด้วยแล้วปวดหัว เขามาบ้านแต่ละทีก็มาโวยวาย รำคาญเสียงอ่ะ55555 อยากหนีไปให้พ้นๆ