เริ่มแรกถ้าแท็กห้องไหนผิดขออภัยด้วยนะคะ

ดิฉันอายุ 26 ปี เรียนจบ ย้ายไปอยู่กับแฟน 2 คน ที่กทม (แฟนเรียนจบด้วยกัน คบกันมา 3 ปีกำลังเข้าปีที่4 เช่าคอนโดอยู่)
เป็นคนชอบชีวิตกทม มากๆ เรากับแฟนก็รักมาก อยู่กันดีจนไม่คิดว่าจะมีวันจบกันไป มีแพลนจะแต่งงาน มีลูก ด้วยกันแล้วค่ะ เขาดีกับเรามาก ๆ
จนกระทั่งวันนึงแฟนชวนย้ายเข้าไปอยู่ในบ้าน หลังจากนั้นอะไร ๆ ก็เปลี่ยนไป 
เขาบอกเลิกเรา ไล่เราออกจากบ้าน แต่เหตุผลขอไม่ลงลึกไปกว่านี้ 
เอาเป็นว่า "เขาไม่เอาเราแล้วและไม่อยากมีเราอยู่ในชีวิต เขาเอ่ยปากมาว่า ไม่มีเราอยู่ในชีวิตดีกว่าอีก"
รวมถึงโควิดทำให้เครียดมาก ชีวิตคู่ก็เปลี่ยนไปด้วย เรายอมรับจุดนี้
เราทั้งคู่เปลี่ยนสังคม แล้วแฟนเราเป็นคนหัวอ่อน นิสัยจะเปลี่ยนไปตามสังคมที่อยู่ค่ะ

เราก็เก็บของย้ายตัวเองกลับมาที่บ้านค่ะ มาตั้งหลักก่อน อะไรดีขึ้นว่าจะกลับไปใช้ชีวิตใน กทม อีก 
ระหว่างทำใจเรื่องแฟน เราก็อยู่แต่บ้านไม่ได้ไปไหน โควิด + แถวบ้านไม่มีอะไรด้วยค่ะ
เพื่อนก็มีแวะเวียนมาหามาให้กำลังใจตลอด
(ดิฉันมีธุรกิจส่วนตัวเป็นของที่บ้าน แต่งานเข้ากระเป๋าตัวเองเป็นอาชีพเสริม ไม่มั่นคงแต่เน้นกอบโกยค่ะ)

เลิกกับแฟนได้ประมาณ 2 อาทิตย์ เริ่มทำใจเรื่องแฟนได้ในระดับนึง
น้องหมาที่รักมาก ๆ อยู่ด้วยกันมา 6 ปี มาจากเราไปอย่างไม่มีวันกลับมา (2 วันที่แล้ว)
เรากับน้องนอนด้วยกันทุกวัน ผ่านชีวิตมหาลัยมากับน้อง เรารักน้องมาก 
ไม่คิดว่าวันนี้จะมาถึงไวขนาดนี้เลยค่ะ 

เราทำใจไม่ได้ ไม่มีแรงบรรดาลใจทำอะไร
ทั้งที่ก่อนหน้านี้เราเป็นคน แอคทีฟ บ้างาน ไฮเปอร์อยู่เฉย ๆ ไม่ได้

แต่ตอนนี้ชีวิตค่อนข้างพัง สภาพจิตใจย่ำแย่มาก ๆ กลัวว่าวันนึงเป็นโรคซึมเศร้าขึ้นมาจะแย่มาก
คุณพ่อนอนป่วยติดเตียงมา 3 ปี แต่สภาพจิตใจดีเหมือนตอนท่านยังไม่ป่วย
ถ้าเราสภาพจิตใจแย่ ไม่อยากนึกภาพเลยค่ะ

ตอนนี้ไม่รู้จะฮีลตัวเองยังไงเลย
ขอกำลังใจจากสมาชิก พันทิพย์ หน่อยนะคะ 
ใครเคยมีประสบการ์ณคล้ายกัน หรือ ชีวิตดิ่งมาก ๆ ผ่านมาได้ยังไง และมีวิธีทำใจยังไงบ้างคะ

ตอนนี้ไม่ไหวจริงๆ