เรื่องมีอยู่ว่าเรามีพี่กับน้องและเราเป็นคนกลาง ตอนแรกเราคิดว่าการมีน้องเป็นสิ่งที่เราไม่อยากมีเพราะเราเคยเป็นน้องคนเล็กมาก่อน เราก็ไปปรึกษารุ่นพี่หรือเพื่อนๆ เค้าก็บอกเราว่าการเป็นลูกคนกลางไม่ได้ดีเลยครอบครัวก็จะรักแค่น้องกับพี่คนโตที่สุด แต่เราก็คิดบวกว่าครอบครัวเราอาจจะไม่ใช่แบบนั้นแต่พอจริงๆมันเป็นแบบนั้น พี่คนโตสบายที่สุดไม่เคยได้ทำอะไรเองเลยใช้แต่เราทำพอน้องคลอด แม่กับพ่อก็รักน้องมากกว่าน้องเราทำให้เราโดนด่าทุกวันไม่มีวันไหนเลยที่เราจะไม่โดนแต่แม่บอกกับเราว่าเราคือคนที่โดนตามใจที่สุดแต่พอจริงๆแม่เข้าข้างน้องทุกอย่างน้องใส่ร้ายเราทุกอย่างว่าเราทำแต่จริงๆเราไม่ได้ทำอะไรเลย แม่เข้าข้างน้องทุกอย่างถึงจะไม่รู้ความจริงเลยพอแม่โมโหน้องแม่มาลงที่เราทุกอย่างบอกว่าเราไม่เลี้ยงน้องแต่เราทั้งเลี้ยงทำทุกอย่างเกือบเหมือนแม่คนนึงแต่แม่ชอบพูดว่าเราไม่ทำอะไรเลยเอ่แต่ตัวเองสบายแต่เราบอกแม่ว่าเราทั้งเรียนทั้งทำงานบ้านเลี้ยงน้องและต้องมานั่งฟังแม่ด่าเราทุกๆวัน เราเลี้ยงน้องจนเราไม่ได้เข้าเรียนไม่ได้ส่งงานครูจนครูตามงานแล้วครูก็โทรมาหาแม่ว่าเราไม่ส่งงานแม่ด่าเราว่าเราไม่ทำงานส่งครู แล้วพอเราทำการบ้านบอกให้เราไม่ต้องทำมาเลี้ยงน้องทำงานบ้าน จนเราไม่มีคะแนน พอมาถึงสอบปลายภาค เราเหนื่อยมากๆจากการสอบถึงจะสอบออนไลน์มันก็เหนื่อยค่ะ แต่แม่เราไม่สนแม่เราบอกจะนอน แล้วด่าเราว่านี่มันไม่เคยทำอะไรเลยเกิดมามีแต่เอาตัวเองสบายน้องแค่นี้ดูไม่ได้อย่าให้น้องมากวนกูอีกงั้นกูจะตี แต่เราพึ่งสอบเสร็จวิชาสุดท้ายเราปวดหัวมากๆเราอยากนอนพักเล่นมือถือแต่แม่เราเอาแต่ด่าเรา เราเคยคิดจะฆ่าตัวตายมาหลายรอบแล้วเพราะเราทนไม่ไหวกับการที่แม่กับเราแบบนี้ แต่เราคิดว่าถ้าเราตายความฝันเราจะหายไปเราก็ใจแข็งทนมาถึงปัจจุบันเราเคิดว่าถ้าเราโตเราจะไม่ส่งเงินให้แม่หรือคนในครอบครัว แต่พอเราทำงานได้เงินมาได้เยอะมากพอเราจะให้ครอบครัว 5 ล้านแล้วเราก็จะแยกกันอยู่เราคิดแบบนี้มันผิดมั้ยคะทุกคนจะคิดว่าเราเป็นลูกอกตัญญูมั้ยคะ ขอความคิดส่วนตัวทุกคนหน่อยค่ะเราเครียดมากๆ
เราควรทำยังไง