จะเล่าคร่าวๆนะคะ ปัจจุบันเราอายุ15ปี คือว่าเราอาศัยอยู่กับพ่อซึ่งเราเป็นคนที่ชอบเถียงพ่อมาก แต่พ่อไม่เคยเถียงกลับเลย ยอมตลอด จะมีเถียงคืนบ้างบางครั้ง ตอนเด็กพ่อทำงานเป็น รปภ. ไม่มีเวลาให้เลย พอออกจาก รปภ. ไปทำงานในเมืองก็ไม่มีเวลาให้เหมือนเดิม เราตื่นเช้ามาก็จะเจอเงินวางไว้40บาท นั่นก็คือพ่อไปทำงานแล้ว ตกเย็นพ่อก็จะเอาเราไปกินข้าวบ้านป้า แล้วพ่อก็ไปกินเหล้า จนกระทั่งเราขึ้นม.1เราก็อยู่บ้านกับพ่อ ยิ่งคุยกันยิ่งเถียงกัน(พยายามพูดดีแล้ว แต่พ่อเป็นคนแบบปากไม่ดีมากๆ) จากนั้นเราก็ไปเยี่ยมแม่(พ่อกับแม่เลิกกันนานแล้ว) จนตอนนี้ไปหาแม่บ่อยมาก เราก็เป็นแม่ลูกที่ดี(แม่เลี้ยงเราแบบวัยรุ่นนะคะ อารมณ์แบบเป็นกันเอง) พอมาวันนึงเราเริ่มเถียงแม่ แม่เราร้องไห้หนักมาก เราก็รู้สึกผิดเช่นกัน แต่ก็คือเถียงแบบนี้มาเรื่อยๆจนแบบเราคิดว่า เราไม่อยากคุยกับแม่แล้ว ถ้าคุยต้องเถียงแน่ๆ เราพยายามคุยดีมาก แต่บางครั้งแม่ใส่อารมณ์คืนตลอด บางครั้งแม่ก็พูดดีแต่เรารำคาญ เราก็จะเถียง เราเคยถามแม่ว่าเกิดเรามาทำไมหรอ? แม่ตอบว่า"ก็มันพลาดไปแล้ว จะให้ทำไง" เราก็ขำๆแหละค่ะ เติบโตมากับถ้อยคำแรงๆแบบนี้ตั้งแต่เด็ก จนพอมาวันนึงเราถามแม่ว่า
เรา:" แม่! ทำไมตอนเถียงพ่อ พ่อไม่เคยเถียงกลับเลย
แม่:" เพราะมันไม่อยากเถียงคืนไง"
เรา:"ทำไมพ่อถึงไม่สอนตอนเด็กๆ นี่ไงมันถึงติดเป็นสันดานลูกมา"
แม่:"เพราะว่าสอนแล้วมันไม่ฟังไง เลยไม่อยากสอน"
แล้วแม่ก็เดินหนีขึ้นห้อง
เรารู้สึกงงมากๆเลย เพราะ ในความทรงจำตอนเด็กพ่อแม่ไม่เคยสอนเลย พ่อก็กินเหล้า แม่ก็ทำงาน พอไปกันไม่รอด ก็เลิกกัน เราเป็นเด็กที่ต้องคิดเองทำอะไรเอง คือช่วงเรียนออนไลน์ไม่มีความสุขเลย เถียงกับแม่ อยากจะไปโรงเรียนเร็วๆ อยากเจอสังคมภายนอก ที่ไม่ใช่สังคมครอบครัว ในหัวตอนนี้คือ อบากโตไวๆ ไม่อยากอยู่แบบนี้อีกแล้ว มันทรมานมากที่ต้องเถียงกับพ่อกับแม่ แล้วโดนอ้างว่า "กูเกิดมา" เราควรทำยังไงคะ ใครเห็นต่างไม่ว่าค่ะ จะยอมรับทุกความคิดเห็น