ตั้งแต่กูจำความได้ กูก็โดนเปรียบเทียบมาตลอด ในที่นี้คือ ชอบเอากูไปเปรียบกับคนนั้นคนนี่ ซึ่งเป็นพ่อกูแม่กู กูไม่เคยว่า ไม่เคยเสียใจ เท่ากับคนข้างบ้านกูที่เป็นป้าสะไภ้ตัวเอง ตั้งแต่เด็กโดนป้าคนนี้เปรียบเทียบกับหลานตัวเอง ตั้งแต่สมัยอนุบาลยันจบปริญญาตรี ถามว่าโดนประมาณไหน ก็ทุกเรื่องอะ ทั้งเรื่องเรียน เรื่องความรัก เรื่องเที่ยว โอ้ยยยย เยอะมาก พีคสุดคือ ไปเล่าให้กับคนในหมู่บ้านฟังเว้ย แบบสภากาแฟเงี้ยะ ไปเล่าเรื่องคนอื่น นินทาคือที่1 ไม่มีใคร ไม่รู้ว่าคนๆนี้เป็นคนยังไง ทุกคนรู้จักดี เรื่องลูกคนอื่นรู้ดีไปหมด เอาไปพูดไปเล่าจนสนุกปาก ไม่มีเรื่องที่ดีเลยน่ะ มีแต่เรื่องเสียๆหายๆ และไม่มีเรื่องที่เป็นจริงสักเรื่องเดียว ซึ่งเรื่องจริงก็มี แต่เอาไปปรุงแต่งสะจนฟังแล้วมันเกินไป และถ้าเป็นเรื่องของบ้านกูละก็ นางจะเล่าได้แบบสนุกปากมาก และนอกจากเรื่องของคนอื่นแล้ว เรื่องของคนในบ้านตัวเองนางก็เล่าค่ะ อย่างลูกสะไภ้คนไหนที่นางไม่ปลื้ม นางก็จะไปเล่าให้ร้ายเขา สาวใส้ให้กากิน (ประมาณนี้มั้ง) คือกูรู้มาตลอด คนที่โดนเหมือนกูเขาก็รู้เกือบทั้งหมู่บ้าน แต่เขาแค่ไม่อยากพูด แม่กูได้แต่บอกกูว่า ใครจะยังไงกับเราก็ช่างเขาเถอะ แต่เราต้องทำดีกับเขาให้มากๆ คือทำดีไม่ไหวหรอกกับคนแบบนี้ อยากรู้อะว่าลูกเต้าเคยรู้ไหมว่ามีแม่มียายเป็นคนแบบนี้ กูโดนสะจนเป็นปมเลยน่ะ ถามว่ารู้ได้ไง บางทีก็มีคนมาเล่าให้ฟัง บางทีก็ไปได้ยินมาเองก็มี กูถึงเชื่อไง ว่านางสัญดารเป็นแบบนั้นจริงๆ ลูกบ้านไหนที่ออกแนวเที่ยวหน่อย หึ ไม่มีใครไม่โดนจ๊ะ และที่กูเจ็บที่สุดคือ เวลาแม่กูทำอะไรสักอย่างอะ คือชอบขัดไปหมดอะ ตัวอย่างเช่นน่ะ เวลาแม่กูปลูกอะไร ชอบมาบอกว่า โอ้ยปลูกอันนี้ไม่ดีหรอกเดี่ยวก็ตายไปหมด อะไรประมาณนี้อะ ยิ่งเจ็บไปกว่านั้นคือ พอได้ผลผลิตปุ้บแม่กูก็เอาไปให้นางเว้ย แบบทำดีกับนางทุกอย่าง รู้ทั้งรู้ว่าลับหลังนางแหกเรื่องครอบครัวกูสะจนยับเยิน เวลาเดือดร้อนนางไปไหน ก็คงไม่พ้นบ้านกูหรอก เรื่องเงิน อะไรต่างๆนานา ก็มาหาแม่กูเฉย ละแม่กูคือใจดีมากกกกก แล้วมันคือไม่ละอายแก่ใจตัวเองบ้างออว่ะ ถามจริง เหนื่อยไหมเป็นคนหน้าไหว้หลังหลอกแบบนี้ กูนี่กลัวเหลือเกิน กลัวว่าหลานกูจะโดนเอาไปเปรียบเทียบกับหลานของนางอีก กูเชื่อน่ะว่าหลานกูจะเข้มแข็งเหมือนกู แต่กูแค่ไม่อยากให้มันเป็นปมในใจ เหมือนกู โตมาขนาดนี้ กูยังจำและเจ็บไม่มีวันลืม คือนางเป็นคนขยันอ่านอัลกรุอ่าน(คัมภีร์ของอิสลาท)มากน่ะ ไปเรียนแทบจะทุกวัน อ่านที่บ้านแทบจะตลอดเวลา สิ่งที่นางทำอยู่อะ ไม่ได้ซึมซับเข้าไปในหัวสมองนางเลยใช่ไหม ขนาดหลังเรียนเสร็จนางยังแวะนินทาได้เลยอะ กูละอายแทนคนในบ้านมันจริงๆ กูหนีมาอยู่กรุงเทพ กูยังไม่พ้นโดนนางพูดถึงเลยจ๊ะ กูเลยไม่ค่อยชอบที่จะสนทนากับนาง ปากหมา มาที่บ้านทีไหร่ กูต้องออกจากบ้านไปทำอะไรสักอย่าง ไม่อยากฟังเรื่องที่เอามาเล่าให้แม่กูฟัง #ก็อปมาจากที่โพสในเฟส