สถานการณ์ปัจจุบันไม่ใช่เเค่ส่งผลกระทบต่อเศรษฐกิจ มันยังส่งผลกระทบต่อชีวิตเเละจิตใจใครหลายคน
จากที่เคยอยู่กลุ่มใหญ่สุดท้ายก็เหลือไม่กี่คน จากคนที่มีคู่เคียงข้างก็ได้อยู่ลำพัง "คนเดียว"
ตอนนี้รู้สึกเหมือนอยู่ในโลกเพียงลำพัง เวลาอยากระบายเรื่องให้ใครฟังก็ไม่มี
ใช้ชีวิตอยู่บน facebook IG เเละ Tiktok มีดูซีรี่ย์บ้าง วนไปจนหลับ
ใช้ชีวิตวนเวียนอะไรเดิมๆซ้ำๆ เวลาใครถามป่กยอกอยู่คนเดียวได้ เเต่ในใจมันอาจจะร้องไห้อยู่
พอเวลาผ่านไปนานวัน จากที่ชอบดูตลกซิดคอม มันไม่สนุกเหมือนเมื่อก่อน จากที่ชอบดูซีรี่ย์เป็นตอนก็ได้เเต่เอานิ้วเขี่ยเมาส์
หาเรื่องดูไม่ได้ก็นอนเขี่ยมือถือไปๆมาๆ ปกติเป็นชอบร้องเพลงตอนนี้เเค่อ้าปากยังยาก เพราะคนฟังคือตัวเราเอง
ทุกวันเหมื่อนใข้ชีวิตกินเเละตื่นขึ้นมา บ่ายออกกำลังกายถึงจะไม่มีเเรงจูงใจ
เเต่ก็ยังมีวินัยในการดูเเลตัวเอง อยู่กับวันเวลาที่ยังไม่มีจุดหมาย
ยอมรับเลยทั่มีชีวิตอยู่เพราะเเม่เเละหนีสินที่สร้างขึ้นมา ไม่ว่าจะบัตรหรือ กยศ. เพราะถ้าผมจากไป
ภาระจะตกที่เเม่ ที่ผ่านมาไม่รู้กี่ครั้งกี่หนที่อดทนพูดกับตัวเอง บ่นกับข้างฝา เเหงนหน้าดูบนฟ้าหรือเพดาน
ยังคงทำวนไปอยู่ในเเต่ละวัน มีเพียงช่วงเวลาเดียวที่ไม่คิดอะไรคือช่วงทำงาน
ผมเขื่อว่าในโลกใบนี้มีคนเเบบผมอยู่ไม่มากก็น้อย บางคนอาจจะถอยเเบะยอมเเพ้ไป
หลายคนได้รักใหม่มีกำลังใจขึ้นมา ยังคงมีอีกไม่น้อยที่รอคอยความหวัง ความรัก เเละ วันที่ฟ้าสดใจ
อาการเเบบนี้เรียกว่าเหงาหรือโรคซึมเศร้า
จากที่เคยอยู่กลุ่มใหญ่สุดท้ายก็เหลือไม่กี่คน จากคนที่มีคู่เคียงข้างก็ได้อยู่ลำพัง "คนเดียว"
ตอนนี้รู้สึกเหมือนอยู่ในโลกเพียงลำพัง เวลาอยากระบายเรื่องให้ใครฟังก็ไม่มี
ใช้ชีวิตอยู่บน facebook IG เเละ Tiktok มีดูซีรี่ย์บ้าง วนไปจนหลับ
ใช้ชีวิตวนเวียนอะไรเดิมๆซ้ำๆ เวลาใครถามป่กยอกอยู่คนเดียวได้ เเต่ในใจมันอาจจะร้องไห้อยู่
พอเวลาผ่านไปนานวัน จากที่ชอบดูตลกซิดคอม มันไม่สนุกเหมือนเมื่อก่อน จากที่ชอบดูซีรี่ย์เป็นตอนก็ได้เเต่เอานิ้วเขี่ยเมาส์
หาเรื่องดูไม่ได้ก็นอนเขี่ยมือถือไปๆมาๆ ปกติเป็นชอบร้องเพลงตอนนี้เเค่อ้าปากยังยาก เพราะคนฟังคือตัวเราเอง
ทุกวันเหมื่อนใข้ชีวิตกินเเละตื่นขึ้นมา บ่ายออกกำลังกายถึงจะไม่มีเเรงจูงใจ
เเต่ก็ยังมีวินัยในการดูเเลตัวเอง อยู่กับวันเวลาที่ยังไม่มีจุดหมาย
ยอมรับเลยทั่มีชีวิตอยู่เพราะเเม่เเละหนีสินที่สร้างขึ้นมา ไม่ว่าจะบัตรหรือ กยศ. เพราะถ้าผมจากไป
ภาระจะตกที่เเม่ ที่ผ่านมาไม่รู้กี่ครั้งกี่หนที่อดทนพูดกับตัวเอง บ่นกับข้างฝา เเหงนหน้าดูบนฟ้าหรือเพดาน
ยังคงทำวนไปอยู่ในเเต่ละวัน มีเพียงช่วงเวลาเดียวที่ไม่คิดอะไรคือช่วงทำงาน
ผมเขื่อว่าในโลกใบนี้มีคนเเบบผมอยู่ไม่มากก็น้อย บางคนอาจจะถอยเเบะยอมเเพ้ไป
หลายคนได้รักใหม่มีกำลังใจขึ้นมา ยังคงมีอีกไม่น้อยที่รอคอยความหวัง ความรัก เเละ วันที่ฟ้าสดใจ