สวัสดีชาวสมาชิกทุกท่านที่ผ่านมาเจอกระทู้นี้นะคะ นี้เป็นกระทู้ที่ 2 ของ จขกท. ปัญหาความสัมพันธ์คาราคาซังระหว่างเรา พ่อแม่ และคนคุยของเราค่ะ

    ขออนุญาติเข้าเรื่องเลยนะคะ เราคุยกับคนคุยนี้มารวมนับเป็นเวลาครึ่งปี เราเป็นเพื่อนร่วมชั้นกันมาก่อน บทสนทนาเริ่มมาจากการเป็นเพื่อน และบ้านเราก็อยู่หมู่บ้านเดียวกันอย่างที่แจ้งไปที่หัวข้อกระทู้ ความสัมพันธ์ระหว่างเรามีความรู้สึกมากขึ้นเรื่อยๆ จนมั่นใจว่าเราอยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ไปมากยิ่งขึ้น  แต่ว่าติดปัญหาตรงที่เวลาเขาชวนเราไปไหนมาไหน เขามักจะโทรมาชวนเราออกไป มากกว่าเดินมาชวนที่หน้าบ้าน ทั้งที่บ้านเราห่างกันไม่มาก ทำให้พ่อกับแม่เรามีความรู้สึกไม่โอเคที่เขาไม่แสดงความจริงใจออกมา ไม่ว่าเราจะคุยกันในฐานะใดก็ตาม ในความคิดตัวจขกท.เอง ก็เห็นตามแบบพ่อและแม่ คืออยากไปไหนก็มาชวนที่บ้านได้ แต่คนคุยของเราให้เหตุผลว่าบอกไปไหนก็บอก ไปขอพ่อกับแม่และเดี๋ยวเขาจะมารับหน้าบ้านเอง พอเราบอกเหตุผลเขาก็บอกว่าเราบังคับให้เขามาที่บ้าน คะยั้นคะยอจนเขามีความรู้สึกรำคาญ  ทั้งที่เหตุผลง่ายๆของพ่อแม่และตัวของ จขกท. นั้อคือการที่เขาพยายามที่จะเข้าหาเราและอสดงออกอย่างจริงใจต่อหน้าพ่อและแม่เรา แต่เขาก็มักจะพร่ำบอกเสมอว่านั่นมันเป็นเรื่องที่ยังไม่ถึงเวลาที่เขาต้องทำ เขาไม่ได้มองว่ามันจำเป็นกับการที่เขาจะต้องรู้จักกับคนที่บ้านเราตอนนี้ เพียงเพราะว่าเรา 2 คนยังไม่ได้เป็นแฟนกัน ซึ่งเราเองก็ทำความเข้าใจกับคนคุยของเรา และก็เข้าใจครอบครัวของตัวเองด้วย จนบางทีมีเรื่องอึดอัดใจเพราะเป็นคนกลางของเรื่องนี้ค่ะ

   รบกวนชาวสมาชิกกระทู้พันทิปโปรดบอกทีคะ ว่าความคิดของคนคุยเราและครอบครัวเราปกติหรือไม่คะ และอยากทราวด้วยค่ะ ว่าเป็นชาวสมาชิกคิดว่าหากเป็นคุณ บ้านใกล้กับคนที่คุยอยู่ด้วย คุณอยากเดินเข้าหา หรือให้คุณผู้หญิงเดินออกไปหาคะ