เราเป็นคนที่คิดมาก มากๆเลยค่ะ เกียจตัวเองที่ทำตัวแบบนี้ กลัวสิ่งที่คิดไปเอง คิดในสิ่งที่ว่า เขาจะเกียจจะโกรธ เวลาพูดอะไรต้องคิดเผื่อว่าเขาจะโอเคไหม เหนื่อยใจ เพราะเคยช่างมันสิ ช่างมันแต่มันก็คิด เหมือนทำตัวเรียกร้องความสนใจ ไม่อยากให้ใครมองเราไม่ดี ต้นเหตุไม่รู้เป็นตอนเด็กๆไหม เรามีปมด้อย โดนเพื่อนแกล้งมาตลอด ร้องให้ง่าย เป็นคนขี้แงมากๆ เพื่อนแกล้งก็ร้องเราก็ฝึกนะ เราร้องให้จนอธิบายไม่ได้ น้ำตามันมาเอง (แม่เล่าให้ฟังว่าตอนแม่ท้องเราแม่ทะเลาะกับพ่อ แม่ร้องให้มาตลอดตอนท้อง เราได้ยินยังคิดว่าเกี่ยวไหม) เราเก็บอารมณ์แต่มันหลุดออกมา จนไม่มีเพื่อนคบ เราทน เวลาจะร้อง เราจะวิ่งไปห้องน้ำแล้วระบายออกมา ที่โดนแกล้งเพราะเรา เรียนไม่เก่ง เป็นคนเงียบๆ ไม่พูด เป็นคนขี้เหร่ ตัวดำ เพื่อนจะล้อไปจับคู่ผู้ชายในห้อง ทุกคนเลยไม่อยากมายุ่ง เราโดนล้อ โดนดูถูก ขนาดวันเรียนจบ ม.3 สมุดเฟรนชิพ ยังเขียน ว่าเราเป็นผี ที่ทำให้เพื่อนในห้องกลัว เราอ่านเราโยนทึ้งเลย เรามีเพื่อนคบที่เข้าใจแค่คนเดียว เราฝึกเก็บอารมณ์จนเก็บอารมณ์ได้ พอย้าย รร เราได้เพื่อนใหม่เปลี่ยนตัวเองเป็นคน ร่าเริงคุยได้ทุกเรื่อง ไม่อยากเสียเพื่อนตามใจ จนมีปัญหา เพระแคร์เพื่อนมากไป เราตั้งใจเรียนขึ้น เราพูดมากไป พูดในสิ่งที่อยากให้เพื่อนหัวเราะ จนเพื่อนใหม่ สมมุติ เอ ด่าเราว่าเรามันไร้สาระ ทำตัวปัญญาอ่อน เราก็ งง เราทำผิดไปตอนไหน เรามานั้งคิดมาก เราควรทำไงดี จนร้องให้ จนกินไม่ได้ นอนไม่หลับ โทรไปง้อ ทั้งๆที่เราก็ไม่รู้ว่าไปทำตัวให้เพื่อนไม่ชอบมันทรมานกับความคิด จนถึงปัจจุบัน ตอนนี้ปัญหา มาใหม่ ล่าสุด คือเรื่องครอบครัว พ่อแม่ทะเลาะกันทุกวัน น้องก็ไม่สนใจเรียน  งานก็โดนเอาเปรียบ คิดมากจนไม่อยากมีชีวิตแล้ว จะ 30 ปีแล้วไม่มีความสุขเลย เหนื่อยจนคิดว่าถ้าตายไป จะมีใครรักเราไหม จะมีคนแคร์เราไหม เพราะเคยพูดอ้อมๆถ้าเราตายให้คนในครอบครัวฟัง แต่เขาไม่สนใจเลย เขาจะยกปัญหาชีวิตเขามาพูดให้เราฟัง แต่เราอยากให้เขาฟังเรา ไม่กล้าบอกว่าเราคิดสั่นมาเกือบจะ 10 ปีแล้วมันอันในใจ ห่วงก็น้อง เรายังตายไม่ได้ ปวดไมเกรน เบื่อ เบื่อหนายทุกคน พูดอะไรก็ผิด เพื่อนร่วมงานก็ชอบเอาเปรียบ ทุกวันนี้น้ำตามันไม่ไหลแล้ว มันร้องไม่ออกแต่มันตกใน แข็งทื่อ แล้วเก็บตัวเงียบๆคนเดียวคิดจิตนาการ ถ้าเราตาย ทุกคนคงเสียใจแค่แปปเดียว นานไปคงลืม เราไม่มีสิ่งที่ระบายกับใครได้เลย เก็บกดมาแต่เด็กๆ เราเหนื่อย อิจฉาคนที่มีนิสัยกล้าชนกล้าเผชิญ ไม่ว่าผลออกมาจะไม่ถูกกัน เกียจกัน แต่ทำไมเราถึงไม่มีความกล้าพอ ท้อแท้ชีวิต ไม่อยากรับรู้อะไรแล้ว