เราเกิดมามีพ่อแม่เหมือนทุกคนจนเราได้3ขวบพ่อแม่แยหทางกัน เราอยู่กับยาย และแม่ พ่อก็ค่อยส่งตังค์มาให้เดือนละ2000ยายก็บอกว่าน้อย ไม่พอกิน แต่เราทำำงานได้เงินแค่นี้ไหนจะค่าหอพัก ค่ากิน ค่าไฟค่าน้ำปล. หอพักเขาให้จ่ายค่าน้ำค่าไฟเอง เราอายุ13แล้ว ยุคโควิดเราก็เรียนออนไลน์์แรกมันดี หลังยายเราเริ่มกดดันขึ้นมาก็เรื่อยๆ เราก็ไม่คิดอะไรเราคิดว่ายายคงกลัวเรามีงานค้างแหละมั้ง ที่ไหนได้อยากให้เราได้เกรดดีๆ เราก็ทำให้ได้แต่ยายเรากดดันมาก็กิน จนนิสัยเราเปลี่ยนจากคนอารมณ์ดีเป็นคนขี้รำคาญ เรารู้ว่าเขาหวังดี แต่มันมากเกินไปจนมันทำให้รำคาญวันหนึ่งเราคุยกับเพื่อน ยายให้เราเบาเสียงมันเสียงดัง แต่เราเบาสุดแล้ว แล้วลำโพงมือถือเรามันดังอยู่ เราก็เบาที่สุดเราบอกว่าเบาสุดแล้ว ยายก็ด่าเรา หาว่า เราบอกว่า เเล้วที่ยายดูทีวียังเสียงดังเลย ยายก็อ้างนู้นนี้ มันก็หลายครั้งมาก ปล.หลายครั้ง

ทุกวันเลย แล้ววันนั้น(ขออนุญาติไม่บอกวันนะครับ)

เราก็ทะเลาะกับยายจนยายโมโห โยนกรรไกรใส่คิวเราเกือบโดนตาเรา ยายตะโกนเรียกพี่เราให้พาไปร.บ ยายเราสร้างภาพแต่พี่เรารู้เพราะพี่เราเห็นและแอบได้ยินพอถึงร.บ พยามบาลถามเราไปโดนอะไรมาเราก็โกหกเพื่อปกป้องยายบอกว่ากรรไกรตกใส่หัว พยาบาลก็เชื่อมนิม

ผ่านไปได้ระยะหนึ่งยายเราก็ทำนิสัยเดิม จนคนด่าเริ่มแรงขึ้นจากนั้นก็ไล่เราไปอยู่พ่อ ทุกครั้งจนเราทนไม่ไหว ขอไปอยู่กับพ่อ พ่อก็พยามอ้างตลอด เราก็ทนได้จน มันไม่มีความที่จะอดทนมันหมดความอดทนความรักไปแล้วจนเราเกลียดยาย มาก เขามีพระคุณกับเรานะแต่เขาทำให้ต้องเครียด ต้องทำเราคิดฆ่าตัวตาย เราทักหาพ่อเราพ่อเราก็อ้างแบบเดิม เราก็แบบร้องไห้เรารู้ว่าพ่อไม่อยากให้ไปอยู่ด้วย เรายอมรับว่าเรา โง่ สกปรกนะเราก็บอกพ่อตรงๆเลย ว่าพ่อเคยสอนเราว่า ที่ไหนเห็นเรามค่า เราก็ต้องไปอยู่ที่เขาเห็นมีค่า แต่พ่อไม่รีบคำขอร้องของเราเลย จนเราเริ่มเมินพ่อ ไม่ทักใคร ไม่คุยกับใคร เก็บตัว เราเริ่มติดเกมมากๆ จนเรามีความสุขกับเกม

 ้เดะมาต่อ