คือเราเหนื่อยค่ะเหนื่อยกับทุกอย่างไม่เคยได้รับความรักจากเเม่สิ่งเดียวที่ได้คือความกดดันตอนนี้เราอายุ13เราเหนื่อยมากแม่ไม่เคยทำหน้าที่แม่ที่ดีแม้แต่อาหารที่แทบไม่มีจะกินนอกจากมาม่ากับไข่ต้องกินอย่างนี้ทุกวันๆแทบไม่ได้กินเนื้อสัตว์พอได้กินกูเป็นแบบเศษๆแค่1ถุงแบบเป็นเศษในแกงอ่ะค่ะแล้วเราก็ต้องแบ่งกับน้องกันอีก มันใช่หรอแม้แต่น้ำเปล่าเวลาเราจะกินเรายังต้องมานั่งเขี่ยฝั่นออกในขณะที่แม่นั่งกินกาแฟที่ออฟฟิต เพื่อนเราบอกว่าไม่ไปซื้อข้าวแถวบ้านกินล่ะ1คือเราไปไม่ได้เพราะผู้ใหญ่ในบ้านไม่อนุญาติ2ถ้าซื้อกินแล้วจะไม่มีข้าวให้พ่อ ซึ่งแม่เราเลือกที่จะซื้อกับข้าวให้พ่อกิน บ้านวิกิตพ่อไม่มีงานแม่หนีหนี้ แต่แค่เจ้าหนี้ไม่โหดเป็นคนน่ารักพวกเขาชอบให้เงินเรากับน้องบ้างแต่สุดท้ายก็ตกที่แม่ แม่เอาไปซื้อข้าวที่เรากับน้องแทบจะกินไม่ได้บางอันก็เผ็ดเกินอีกอันก็ไม่พอกินมันอยู่อย่างนี้แทบทุกวันจะได้กินเนื้อสัตว์แค่ตอนยายกับป้าซื้อมาให้
เราจำได้ตอนป.3มันเป็นวันที่ไม่เคยลืมหลังจากวันนั้นเราก็ไม่มีความสุขอีกเลยเวลาเห็นหน้าแม่
วันนั้นเราปวดหัวมากบอกกับแม่ไปแล้วแต่แม่ก็ไม่ได้ด้อะไรทั้งที่เห็นว่าลูกป่วยแต่กลับไม่เลือกที่จะดูและพ่อเราเลยไปส่งเราตอนนั้นเรากำลังจะขึ้นห้องอยู่ดีๆก็อ้วกพุ่งออกมาเพื่อนเราอยู่ตรงนั้นก็เห็นและเป็นพยานให้เราได้ว่าเราป่วยจริงวันนั้นเราอ้วกที่โรงเรียนประมาณ4-5รอบจนครูบอกให้เรียกผู้ปกครองมารับ ซึ่งแม่เราบอกว่าถ้าไม่ป่วยถึงขั้นให้คนหามไปส่งโรงบาลห้ามกลับบ้านเพราะตั้งแต่ป.1-3เราแทบจะไปโรงเรียนแบบวันเว้นวันเพราะเราน่าจะเป็นโรคกระเพาะตั้งแต่ป.1แม่ให้เรากินแค่นมกล่องเล็กๆอย่างนั้นทุกวันเราเลยปวดท้องแต่ก็ไม่ได้คิดอะไรว่าป่วยเป็นโรคกระเพาะ  เราเลยตัดสินใจโทรให้พ่อมารับพอถึงบ้านเท่านั้นแหละค่ะอ้วกพุ่งอีกรอบต่อหน้าพ่อเลยแล้วหลังจากนั้นแม่ก็มาแม่ไม่เชื่อที่เราป่วยแม่คิดว่ามันเป็นแค่การแสดง เด็กป.3ที่ไม่มีมือถือไม่ได้ดูสื่อใดๆนอกจากการ์ตูนจะไปหาวิธีอ้วกได้จากไหน แม่ไม่เคยเชื่อเราหลังจากนั้นแม่ก็ไม่สนใจเราแม้จะบอกว่าป่วยมากแค่ไหนท่านก็คิดว่าเราแค่แสดงจะป่วยจนถึงขั้นร้องไห้แล้วหายใจไม่ทันท่านก็คิดแค่การแสดง เราเครียดเราไม่มีความสุข พอกลับไปเจออาจารย์ก็โดนท่านทักว่าผอมจังทำไมตัวเหลืองอย่างนี้ในขณะที่แม่ไม่ได้สนใจตัวเราเลย ทุกครั้งที่คิดเรื่องนี้มันก็ร้องไห้ตลอดร้องออกมาทุกคนแต่ก็ต้องกลั้นเราเป็นพี่ของน้องเราต้องเข้มแข็งต่อหน้าน้องแม่จะเห็นพ่อแม่ทะเลาะกันจนเกือบหย้าเราก็ต้องอดทนต้องแอบร้องไห้คนเดียว ชีวิตที่ต้องอดทนกับครอบครัวต้องอดทนกับทุกสิ่งเราเคยบอกกับแม่ไปแล้วว่าเราอยู่สึกยังไงแต่ แม่ก็ทำไม่ได้ยินไม่สนใจ เราเหนื่อยแล้วเหนื่อยกับชีวิตแบบนี้พอเราเอาไประบายกับเพื่อนเเล้วแม่แอบมาได้ยินเราก็บอกแม่ไปเลยว่าเหนื่อยเราครียดมันไม่ไหวแม่เลิกกดดันได้มั้ยไอ้วิธีที่เลี้ยงด้วยการกดดันในสิ่งต่างๆเพื่อให้ทนต่อสิ่งรอบข้างได้มันใช้กับเราไม่ได้เลิกได้มั้ยเชื่อคำพูดเราสักครั้งได้มั้ยเราเป็นลูกของคุณเเม้แต่คำพูดของเราคุณก็ไม่คิดจะเชื่อ เราเคยอยากตายเอาคัตเตอร์จี้คอแต่ก็คิดได้ทำไมคนที่ต้องตายถึงเป็นเรา ทั้งที่คนที่ทำให้เราต้องทรมานกับความรู้สึกพวกนี้คือแม่ ทำไมคนที่ต้องตายถึงไม่ใช่แม่ เราเครียดมากเครียดจนเมนส์ไม่มาแล้วคิดดูสิเด็กม.1ต้องทนกับความเครียดมากแค่ไหนต้องทนกับความรู้สึกด้านลบพวกนี้มากี่ปีแต่แม่ก็ไม่สังเกต ไม่แม้แต่จะสนใจ แม่สนแค่ตัวเองกับพ่อ เราเคยมีเพื่อนทุกครั้งที่อยู่กับเพื่อนเรามีความสุขไม่เครียดเราไม่เหนื่อยไม่ต้องอดทนได้เป็นตัวของตัวเอง แต่แม่ สุดท้ายแม่ก็แยกเราออกจากเพื่อเพราะความเป็นตัวเองของเราทำใแม่ไม่ชอบ!!!! ทำไม!!!! ทั้งที่แม่ไม่เคยอยู่บ้านเลี้ยงเราเอง แม่ไม่รู้ว่าเราเป็นคนยังไงมีแค่พ่อที่รับฟังแต่ก็ทำอะไรไม่ได้!!! ทำไมอ่ะทำไม เคยบอกพ่อไปครั้งนึงว่าอยากตาย มันเหนื่อยร้องไห้ต่อหน้าไปแล้ว บอกไปหมดก็แล้ว แต่พ่อก็ยังไม่เข้าใจพ่อบอกแค่ว่าถ้าเหนื่อยก็พักให้พักกับอะไรในเมื่อมันมาขนาดนี้ความรู้สึกที่อยู่บ้านแล้วเหมือนเป็นหุ่นให้แม่ต้องอยู่แค่เงียบๆไม่หัวเราะไม่แสดงความสุขเราชินแล้วชินจนสร้างกำแพงกั้น ต้องอยู่อย่างเงียบๆแม่ที่ไม่รู้เลยว่าเราจริงๆเป็นคนยังไงทุกวันนี้เวลาที่อยู่กับเพื่อนเเล้วแม่เห็นเรายิ้มเราหัวเราะแม่ก็แปลกใจ แม่คิดทุกอย่างเสมอว่าเราต้องเรียนเรียนเรียนบอกอย่างนี้ทั้งกับเราและเพื่อน เลิกกดดันได้มั้ยแค่อยากใช้ชีวิตอยากใช้ชิวิตแบบอิสระชีวิตที่ได้เลือกเอง แม้แต่ความฝันของเราแม่ก็ปิดกั้นและขัดขวางเราอยากเป็นไอดอลเราอยากไปเฉิดฉาย อยากทำในสิ่งที่มีความสุข แต่ไม่ แม่เคยสนับสนุนดูถูกเราเรารู้ว่าเราต้องทำให้เห็นแต่มันไม่ไหวมันเหนื่อยการเต้นเป็นสิ่งที่เรารักมากแต่แม่ก็พลากไป!!! ทำไม!!! แม่บอกแค่ว่าต้องสูงๆเหมือนแม่ เหมือนแม่ แม่ที่เรียนสูงแล้วอยากเป็นครูแต่สุดท้ายก็ได้พนักงานออฟฟิตที่ทำงานมา10ปีก็ไม่ได้เลื่อนขั้นงี้หรอ แม่อยากให้เราใช้ชีวิตงี้หรอ   
ขอบคุณที่อ่านถึงตรงนี้ค่ะ