คือเราแอบชอบเพื่อนผู้หญิงคนนี้มานานและเข้าหาจากการเป็นที่ปรึกษาจนกลายเป็นเพื่อนสนิท
เราได้เที่ยวเล่นด้วยกันอยู่บ่อยเราก็ต่างมีโมเม้นน่ารักด้วยกันเช่นป้อนข้าวให้โอบไหล่ ปั่นจักรยานด้วยกัน นอนกอดกัน หอมหน้าผาก แบบความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนจนวันต่อมาผมจึงตัดสินใจที่จะบอกความรู้สึกในใจเขาก็ตอบแบบไม่ค่อยชัดเจนเท่าไหร่แต่เขาชอบผมนะ เขาบอกว่าไม่เข้าใจความรู้สึกของตัวเองเหมือนกันว่าสิ่งนี้มันคืออะไร เขาจึงเสนอว่างั้นให้เป็นคนคุยเอามั้ย เพราะตอนนี้เขาให้สถานะกับผมไม่ได้ ผมก็ตอบตกลงไปแต่พอไม่กี่วันผมก็รู้สึกได้ว่าเขาไม่สบายใจกับเรื่องแบบนี้ ผมจึงถามเขาไปว่ามีอะไรที่ไม่สบายใจก็บอกมาได้ตรงๆเลยนะ เขาบอกว่ารู้สึกอึดอัดใจ กลัวทำเรื่องแย่ๆใส่เรา กลัวทำให้เราเสียใจ กลัวว่าจะไม่ได้ชอบเราจริง เพราะเขาเป็นคนที่ไม่เข้าใจความรู้สึกของตัวเองและบอกอีกว่าไม่ต้องชอบเราจะได้ไหมกลัวผมจะเสียเวลา เพราะเขายังไม่อยากมีแฟน
ผมเองก็พอจะรู้คำตอบอยู่แล้วล่ะครับว่ามันคงออกมาประมาณนี้ผมเข้าใจเขานะครับว่ามันคงอึดอัดมากที่ผมทำอะไรแบบนี้
ผมก็บอกเขาไปว่าถ้ามันไม่เวิร์คก็กลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมก็ได้เราไม่ได้ซีเรียสผมพยายามพูดปลอบใจเขาจนมันมีบางประโยคที่เขาฟังแล้วเสียความรู้สึกผมได้พูดไปว่า "เรื่องที่บอกชอบไปอ่ะ ให้คิดซะว่าเป็นเรื่องเล่นๆก็ได้นะ" เขาได้ฟังแล้วเขาบอกว่าพูดได้แย่มาก ฟังแล้วรู้สึกไม่ดีเลย ขอยังไม่พูดกับผมก่อนได้ไหม ขอวางสายก่อน ผมก็ขอโทษไปเพราะว่าตอนนั้นผมไม่รู้ว่าผมพูดอะไรออกไป จนผมทนไม่ไหวเลยขับรถไปหาเขาที่บ้าน และก็ได้พูดคุยกันสักพัก เขาก็เลยบอกว่าเว้นระยะคุยกันไปก่อนดีมั้ย ผมก็ตกลงไปเพราะผมเป็นคนผิดจริงๆ ปากมันพล่อยไปเองผมแค่ ผมแค่พยายามพูดให้เค้าสบายใจไม่อยากให้คิดมากเรื่องพวกนี้ พอลาเขาแล้วผมก็มานั่งเศร้าอยู่ว่าผมจะกลับมาเป็นเพื่อนได้หรือป่าว อาจจะไม่100%แต่ก็อยากจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั้ย
🥺 ผมเหนื่อย ผมพร้อมที่จะเลิกชอบเขาแล้วล่ะครับ เขายังบอกอีกว่าคงไม่กล้าชวนผมไปเที่ยวแล้วเพราะกลัวให้ความหวังกับเรา ซึ่งผมก็ได้บอกเขาไปแล้วว่าผมคงไม่คิดแบบนั้นแล้วล่ะ
(อันนี้เป็นกระทู้แรกของผมอาจจะเขียนยังไม่ค่อยดีขอโทษด้วยนะครับ)
…เพื่อนๆคนไหนเคยเจอกับเหตุการณ์แบบนี้หรือประมาณนี้ขอแนวทางในการช่วยจิตใจหน่อยคับ
แล้วผมกับเขาจะยังสามารถเป็นเพื่อนกันได้อยู่มั้ยครับขอความคิดเห็นหน่อยนะครับตอนนี้ผมเศร้ามาก