เราอายุ 25 ค่ะ ตอนนี้ไม่ได้ทำงานมาเกือบปีแล้วค่ะ เราเรียนไม่จบมาหาวิทยาลัย ลาออกมาทำงานเพราะ เราเรียนไม่เก่ง หัวช้า เวลาออกไปนำเสนองานหรือทำกิจกรรมอะไรเข้าสังคมคนเยอะๆ เราจะประหม่า คิดอะไรไม่ค่อยออก ไม่ชอบเวลามีคนมองเยอะๆค่ะ เราคุยไม่เก่งมาตั้งแต่เด็กแล้วค่ะ คิดบทสนทนาไม่ค่อยออก เล่าเรื่องอะไรยาวๆไม่ค่อยได้ เพราะคิดคำพูดไม่ค่อยออก ลำดับความคิดไม่ค่อยดี ขี้ลืม ไม่ค่อยมีสมาธิ เพราะชอบกังวลและคิดมากตลอดเวลา ชอบฟุ้งซ่าน มโนอยู่ในโลกที่เราสร้างขึ้น เราทำงานมามากมาย แต่เราทำที่ไหนได้ไม่นานก็ต้องออก เพราะเราเข้ากับเพื่อนร่วมงานไม่ได้ เราเงียบเกินไป จนไม่มีเพื่อน เราพยายามแล้วยิ้มแย้ม แต่เวลาใครพูดอะไร ส่วนใหญ่เราก็ได้แต่หัวเราะอย่างเดียว ความรู้รอบตัวเรามีน้อยมาก เราไม่ค่อยสังเกตหรือจดจำอะไร จำเส้นทางไม่ค่อยได้ ให้อธิบายหรือบอกทางไม่ได้เลย เรากลัวแสดงความคิดเห็นโง่ๆออกไป ก็เลยเลือกที่จะเงียบ ทุกวันนี้เราไม่มีเพื่อนเลยซักคน ตั้งแต่เราออกจากงานล่าสุด เราก็เก็บตัวมาเกือบปี เพราะช่วงโควิดด้วย วันๆเราอยู่แต่ในห้องกับออกไปซื้อของบ้าง แล้วก็เข้าห้อง ไม่ได้พูดคุยกับใครเลย ล่าสุดเราก็ทะเลาะกับพ่อแม่ ที่พ่อแม่พูดแรงเกินไป เราตัดสินเปลี่ยนเบอร์ ตัดขาดจากพ่อแม่ซักพัก ตอนนี้เรารู้สึกว่ากว่าจะผ่านไปแต่ละวันมันทรมานเหลือเกิน พยายามฟังธรรมะก็ดีขึ้นแปบเดียวก็กลับมารู้สึกแบบเดิมอีก ทุกวันนี้เราเหมือนอยู่คนเดียวบนโลกนี้จริงๆ มองไปรอบข้างไม่มีใครเลยซักคนให้ระบายหรือพูดคุย