เราขอพื้นที่ในการระบายนะคะ อยากได้คำแนะนำ หากทำให้ใครที่เข้ามารู้สึกแย่เราต้องขออภัยจริงๆค่ะ
เราเพิ่งมีปากเสียงกับคุณแม่มาร้อนๆเลยค่ะ อยากมาเล่าให้ฟังเพื่อมีคำแนะนำอะไรบ้าง เราคิดไม่ออกจริงๆว่าควรทำยังไง
เราเป็นคนนึงที่ชอบเล่นเกม เราเล่นหนักมากตั้งแต่ม.ต้นเคยฝันว่าจะไปแข่งต่างประเทศ เกือบได้แข่งแต่ติดเรื่องอายุ เราเป็นนักร้องของโรงเรียนมีผลงานระดับประเทศ ผลการเรียนก็จะได้ตลอด 3.6 อัพทุกเทอมเพราะเรากะจะยื่นโควต้าเรียนต่อ ซึ่งจากสถิติการยื่นเรายื่นผ่านแน่ๆ แต่เรามีความฝันที่อยากจะสอบเข้าโรเรียนในกรุง เลยตั้งใจอ่านหนังสือ ฟังติวเตอร์ ซื้อคอร์สเรียนจากสถาบัญดีๆมาเรียนทบทวน ถึงขนาดเก็บเนื้อหาม.ต้นทั้งหมด จดสรุปให้จำได้ แล้วก็ติวข้อสอบเก่า แต่พอเราออกมาจากห้องหลังจากติวหนังสือ พ่อกับแม่มักบอกว่าเราเล่นเกม ไม่สนใจเรียน วันๆเอาแต่เล่นเกม เล่นมันทั้งวัน เราเป็นคนที่ชอบอยู่ในห้องค่ะ ทำอะไรก็ในห้อง มันรู้สึกสงบใจและมีสมาธิ เราก็คิดว่าที่เขาเอาแต่ว่าเราเพราะเขาไม่เคยเห็นเราเลยเปิดหน้าต่างให้เห็นว่าติวจริง (ที่ห้องเราพอเปิดหน้าต่างจะเห็นระเบียงบ้านอีกหลังที่ท่านชอบเดินผ่านไปมา) แต่ไม่รู้เพราะอะไรก็ยังว่าเราเหมือนเดิมค่ะ
ช่วงหลังๆเรียนออนไลน์มันมีเหตุการณ์ที่ครูคณิตศาสตร์(วิชาที่เราไม่เก่ง)เขามักจัดสอบออนไลน์ 50 ข้อ 30 นาที ไม่แน่ใจว่าเวลานี้รึเปล่าแต่ตกข้อละ 36 วินาทีค่ะตอนเห็นเพื่อนบ่นในไลน์ เขาจัดสอบมาประมาณ 3 ครั้งแล้ว เราค่อนข้างเครียดเรื่องคะแนนถึงมันจะเกินครึ่งผ่านแต่ยังไม่ดีค่ะ เพราะเกรด 4 มันใช้คะแนน 80/100 แล้วเราผิดไปเยอะทำให้ไม่ได่เกรดสี่แน่ๆ เราเรียนพร้อมอ่านหนังสือเนื้อหาล่วงหน้าไปพร้อมๆกันค่ะรู้สึกกดดันมาก แถมสิ้นเดือนตุลา(อีกเดือนเดียว)เราจะต้องไปลองสอบสนามทดลองของโรงเรียนในกรุงอีก
พอมาตอนนี้สาเหตุที่เราทะเลาะกับแม่ตอนเช้าคุณย่าเข้ามาโม้เรื่องการเรียนของลูกพี่ลูกน้องหรือคนอื่นๆเรื่องเรียนค่ะแต่พาดพิงเปรียบเทียบเรา พ่อก็ซ้ำเติมแถมสร้างเรื่องที่ไม่จริงมาบอกคุณย่าให้เรากับน้องเราเสียหาย พอใกล้เวลาที่ท่านจะไปทำงานท่านก็บ่นว่าเครียดที่ต้องดูแลเราและก็เรื่องงานอีก(แม่เขาทำงานแนวๆสอบสวนผู้ร้องเรียนค่ะ บางครั้งก็โดนด่า)เราเข้าใจเขานะคะ เราก็บอกว่าเราก็เครียดเหมือนกัน ท่านก็โมโหแล้วก็พูดย้ำๆว่าเครียดอะไรแค่เรียนเอง มีหน้าที่แค่นั่งๆนอนๆแล้วก็เรียนมันยากตรงไหน เราเสียความรู้สึกมากค่ะ เขาไม่แม้แต่จะเห็นความพยายามของเรายังพูดแบบนี้ เราเลยระเบิดความเครียดที่สะสมออกมาให้ท่านฟัง เรามันโง่รึเปล่าคะที่เอาอารมณ์มาใช้ เรารู้สึกไม่อยากอยู่ต่อแล้วค่ะแต่เรากลัว ส่วนนึงเราไม่อยากให้น้องเราเสียใจที่เราหายไปแถมถ้าเราหายไปท่านจะดูแลน้องเราดีขึ้นไหมคะ ไม่อยากให้น้องเป็นแบบเรา อย่างไรขอคำแนะนำไม่ก็กำลังใจหน่อยได้ไหมคะ เราไม่เคยได้กำลังใจเลย
มาถึงตรงนี้ขอบคุณที่คอยอ่านสิ่งที่เราเขียนนะคะ ขอบคุณมากๆค่ะ
พ่อแม่ไม่เข้าใจไม่เคยเห็นสิ่งที่เราพยายาม แถมยังว่าเรา เปรียบเทียบเรา ควรทำยังไงดีคะ ?
เราเพิ่งมีปากเสียงกับคุณแม่มาร้อนๆเลยค่ะ อยากมาเล่าให้ฟังเพื่อมีคำแนะนำอะไรบ้าง เราคิดไม่ออกจริงๆว่าควรทำยังไง
เราเป็นคนนึงที่ชอบเล่นเกม เราเล่นหนักมากตั้งแต่ม.ต้นเคยฝันว่าจะไปแข่งต่างประเทศ เกือบได้แข่งแต่ติดเรื่องอายุ เราเป็นนักร้องของโรงเรียนมีผลงานระดับประเทศ ผลการเรียนก็จะได้ตลอด 3.6 อัพทุกเทอมเพราะเรากะจะยื่นโควต้าเรียนต่อ ซึ่งจากสถิติการยื่นเรายื่นผ่านแน่ๆ แต่เรามีความฝันที่อยากจะสอบเข้าโรเรียนในกรุง เลยตั้งใจอ่านหนังสือ ฟังติวเตอร์ ซื้อคอร์สเรียนจากสถาบัญดีๆมาเรียนทบทวน ถึงขนาดเก็บเนื้อหาม.ต้นทั้งหมด จดสรุปให้จำได้ แล้วก็ติวข้อสอบเก่า แต่พอเราออกมาจากห้องหลังจากติวหนังสือ พ่อกับแม่มักบอกว่าเราเล่นเกม ไม่สนใจเรียน วันๆเอาแต่เล่นเกม เล่นมันทั้งวัน เราเป็นคนที่ชอบอยู่ในห้องค่ะ ทำอะไรก็ในห้อง มันรู้สึกสงบใจและมีสมาธิ เราก็คิดว่าที่เขาเอาแต่ว่าเราเพราะเขาไม่เคยเห็นเราเลยเปิดหน้าต่างให้เห็นว่าติวจริง (ที่ห้องเราพอเปิดหน้าต่างจะเห็นระเบียงบ้านอีกหลังที่ท่านชอบเดินผ่านไปมา) แต่ไม่รู้เพราะอะไรก็ยังว่าเราเหมือนเดิมค่ะ
ช่วงหลังๆเรียนออนไลน์มันมีเหตุการณ์ที่ครูคณิตศาสตร์(วิชาที่เราไม่เก่ง)เขามักจัดสอบออนไลน์ 50 ข้อ 30 นาที ไม่แน่ใจว่าเวลานี้รึเปล่าแต่ตกข้อละ 36 วินาทีค่ะตอนเห็นเพื่อนบ่นในไลน์ เขาจัดสอบมาประมาณ 3 ครั้งแล้ว เราค่อนข้างเครียดเรื่องคะแนนถึงมันจะเกินครึ่งผ่านแต่ยังไม่ดีค่ะ เพราะเกรด 4 มันใช้คะแนน 80/100 แล้วเราผิดไปเยอะทำให้ไม่ได่เกรดสี่แน่ๆ เราเรียนพร้อมอ่านหนังสือเนื้อหาล่วงหน้าไปพร้อมๆกันค่ะรู้สึกกดดันมาก แถมสิ้นเดือนตุลา(อีกเดือนเดียว)เราจะต้องไปลองสอบสนามทดลองของโรงเรียนในกรุงอีก
พอมาตอนนี้สาเหตุที่เราทะเลาะกับแม่ตอนเช้าคุณย่าเข้ามาโม้เรื่องการเรียนของลูกพี่ลูกน้องหรือคนอื่นๆเรื่องเรียนค่ะแต่พาดพิงเปรียบเทียบเรา พ่อก็ซ้ำเติมแถมสร้างเรื่องที่ไม่จริงมาบอกคุณย่าให้เรากับน้องเราเสียหาย พอใกล้เวลาที่ท่านจะไปทำงานท่านก็บ่นว่าเครียดที่ต้องดูแลเราและก็เรื่องงานอีก(แม่เขาทำงานแนวๆสอบสวนผู้ร้องเรียนค่ะ บางครั้งก็โดนด่า)เราเข้าใจเขานะคะ เราก็บอกว่าเราก็เครียดเหมือนกัน ท่านก็โมโหแล้วก็พูดย้ำๆว่าเครียดอะไรแค่เรียนเอง มีหน้าที่แค่นั่งๆนอนๆแล้วก็เรียนมันยากตรงไหน เราเสียความรู้สึกมากค่ะ เขาไม่แม้แต่จะเห็นความพยายามของเรายังพูดแบบนี้ เราเลยระเบิดความเครียดที่สะสมออกมาให้ท่านฟัง เรามันโง่รึเปล่าคะที่เอาอารมณ์มาใช้ เรารู้สึกไม่อยากอยู่ต่อแล้วค่ะแต่เรากลัว ส่วนนึงเราไม่อยากให้น้องเราเสียใจที่เราหายไปแถมถ้าเราหายไปท่านจะดูแลน้องเราดีขึ้นไหมคะ ไม่อยากให้น้องเป็นแบบเรา อย่างไรขอคำแนะนำไม่ก็กำลังใจหน่อยได้ไหมคะ เราไม่เคยได้กำลังใจเลย
มาถึงตรงนี้ขอบคุณที่คอยอ่านสิ่งที่เราเขียนนะคะ ขอบคุณมากๆค่ะ