เรื่องเล่านี้ต้องหยิบมาเล่า ตั้งแต่สมัยอยู่บ้านเกิดที่ ตจว เป็นเรื่องเกี่ยวกับ (งู) บ้านเกิดถือว่าเป็นเขตที่มีความชุ่มชื่นในระดับหนึ่งมีต้นไม้เล็กต้นไม้ใหญ่คละๆกันไป คือ ด้วยความชื่นของพื้นที่อันเล็กๆนี้ ทำให้เจองูบ่อยมากที่บ้านเกิดจะมีห้องใต้ดินซึ่งเราก็ซุกซนชอบไปเดินเล่นที่เจอคือซากงูตัวใหญ่มากที่สุดเท่าที่เคยเจอมา 10 นิ้ว โห้ คำสมัยนี้คือแถบร้องขอชีวิต 5555 คือ เข้ามาได้ไงกันค่ะ และเจองูเจ้าที่อาหลวงที่เป๋นล่างทรงมาทำพิธี และเจอไข่งูก็เอามาเล่นด้วยสมัยยังเด็ก และอีกแล้วงูอีกแล้ว จนย้ายมา ตจว.ที่2 ที่นี้แฟนเป็นคนเจอนางถ่ายรูปส่งมาให้เราซึ่งเราติดธุระอยู่ต้องบอกว่าขอโทษ แต่มันก็ติดตรงในใจว่างู จนเลิกลากับนางไป พอมา ตจว.ที่3 ใกล้คลองกะไปนั่งเล่น เจออีกแล้วจ้า งู เป็นงูตัวเล็กคิดในใจก็แค่งูตัวเล็กพอนั่งเล็กสักพักสัมมาอะระหังมาแบบ 3D เลื่อยมาแล้ว คือ ทางซ้ายคือป่า ข้างหน้าคือคลอง ข้างหลังก็ไปไม่ได้ งูเลื่อยมาช้าๆทำอะไรไม่ถูกคิดในใจให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์คุ้มคลอง จนคว้าไม้ไผ่มาท่อน1ได้ป่าใส่งูแล้วงูก็หยุดโผมาแค่หัวและเลื่อยกลับตัวงูเกือบเท่าแขนคิดในใจอีกแล้วนี่ถ้างูไม่ยอมเลื่อนไปนะไม่อยากจะคิดพนมมือไหว้งูอีกด้วยคือใกล้ศาลต้ยโพธิ์(งูน่าจะมีพิษ) และพอนึกถึงเรื่องงูมาอีกที่นีลูกงูเห่าเข้ามาในบ้านต้องคิดแหล่ะมี1ก็ต้องมี2 และวันนี้เจออีกแล้วเปิดประตูไปรดน้ำต้นไม้รอบแรกที่เปิดประตูไปไม่เจอมาเจอรอบที่2 ช่องกระจกที่2 คือระดับหัว ระยะ1ไม้บรรทัด วิ่งค่ะ อดคิดไม่ได้เลยฉันทำอะไรผิดไปกับงูหรือเปล่า มันทำให้ฉันไม่กล้าคิดถึงเรื่องงูจิตนึกถึงครั้งไหนงูก็มาเหมือนวันนี้.