.
สายเรียกเข้าจากกวิตาสายแรกเขาไม่รับ จำได้ขึ้นใจว่าเบอร์นี้เป็นเบอร์ของอดีตที่เคยเจ็บช้ำ ครั้งแรกเขาไม่ยอมรับสาย ปล่อยให้โทรศัพท์สั่นอยู่อย่างนั้น สายแรกจบไปมีสายที่สองเข้ามาอีก เป็นเบอร์หมายเลขเดิม เขาจึงตัดสินใจกดรับสาย
“ครับ มีธุระอะไรหรือเปล่า” พิธาถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“แหม… วิตาต้องมีธุระเหรอคะ ถึงจะโทรหาคุณได้ “ น้ำเสียงของสาวเจ้าบ่งบอกว่ากำลังงอนอยู่ “ทำไมโทรหาครั้งแรกไม่ยอมรับสายวิตาคะ ต้องให้โทรครั้งที่สอง”
“จำเป็นด้วยเหรอครับ ผมแค่เห็นว่าไม่มีอะไรจำเป็นที่จะต้องคุยกับคุณ ก็เลยไม่อยากรับสาย เห็นคุณโทรมาอีกรอบก็เลยรับ” ครูหนุ่มตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชาเช่นเดิม ทำให้คนปลายสายสะอึกนิดหน่อย ทว่าก็ยังต้องการที่จะคุยต่อ
“คุณยังไม่หายโกรธวิตาอยู่อีกเหรอคะ วิตาขอโทษ วิตาอยู่กรุงเทพค่ะ พรุ่งนี้วิตาจะไปหาคุณที่โรงเรียนนะคะ” หล่อนพูดด้วยความไม่พอใจที่ชายหนุ่มทำเหมือนไม่ยินดียินร้ายด้วย ที่ผ่านมาใคร ๆ ก็รู้ว่าพิธาครูหนุ่มคนนี้หลงตนเองหัวปักหัวปำแค่ไหน
“ไม่จำเป็นครับ ผมไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ” พิธาปฏิเสธ ไม่เหลือความรักให้ครูสาวคนนี้อีกต่อไป
“แต่วิตาอยากคุยกับคุณค่ะ วิตาอยากเจอคุณนะพิธา วิตาคิดถึงคุณ วิตามีเรื่องอยากปรับความเข้าใจกับคุณนะคะ วิตาอยากขอโทษคุณ” สาวเจ้าออดอ้อนสุดกำลัง
“ผมไม่โกรธวิตาแล้วครับ ผมให้อภัยวิตา แต่ เราอย่าเจอกันอีกเลยดีกว่า แค่นี้นะครับ”
“เดี๋ยว ! พิธา..” ไม่ทันได้พูดจบพิธาก็ตัดสายทิ้งไปเสียแล้ว สร้างความไม่พอใจให้แก่เธอเป็นอย่างมาก ก่อนจะกรี๊ดออกมาสุดเสียงในห้องพัก พิธาจะทำแบบนี้กับตนเองไม่ได้ ถึงอย่างไรก็ต้องง้อกลับคืนมาให้ได้คอยดู นึกด้วยความเจ็บใจ
เธอรู้ว่าเธอผิดที่ขอเลิกกับพิธาไปแต่งงานกับผู้ชายอีกคน ที่มีดีกรีเป็นถึงลูกนักการเมืองท้องถิ่นของที่นั่น ทั้งที่ทราบดีว่าพิธารักตนเองมากแค่ไหน และ ตอนนั้นยังท้องลูกของพิธาด้วย ทว่าเธอก็ได้ทำอะไรแบบไม่คิดไปแล้วเพื่อผู้ชายที่ดีกว่า เพื่ออนาคตที่ดีกว่าของตนเอง เธอไม่ได้ตั้งใจ สถานการณ์มันบีบบังคับให้ต้องทำ เธอผิดไปแล้ว พิธาต้องยกโทษให้เธอ ต้องยอมกลับมารักกับเธออีก
เพราะเธอรู้แล้วว่าไม่มีใครรักเธอเท่าพิธาคนนี้ สามีที่แต่งงานกันไปเอาเปรียบเธอทุกอย่าง เพราะเห็นว่าเธอเป็นแค่ครูบ้านนอก ๆ คนหนึ่ง ตนเองนั้นมีเงินมีทองมากมาย จะทำอะไรก็ได้ จะกดขี่ข่มเหงเธอเช่นไรก็ได้ เที่ยวผู้หญิงให้เธอเจ็บช้ำใจทุกวัน ล่าสุดทำร้ายร่างกายของเธอจนทำให้ตัดสินใจหย่า และ มาตามพิธาที่กรุงเทพ พรุ่งนี้เธอจะต้องได้เจอพิธาปรับความเข้าใจกันให้ได้
……………………………………………….
“สวัสดีค่ะคุณพิธา วันนี้งานลีไม่ยุ่งค่ะ มารับเจ้าอ้วนได้ทันเวลา” อัญชลีทักทายคุณครูประจำชั้นของลูกชายอย่างคุ้นเคย พร้อมยีผมลูกชายเล่นด้วยความรักมากที่สุด
เขายิ้มให้สาวเจ้า ยิ้มที่มีความหมายมากกว่าผู้ปกครองกับครูประจำชั้น มันมีความหมาย และ ลึกซึ้งมากกว่านั้น “ถึงว่าไม่เห็นคุณลีฝากข้อความหาผมครับ” เขาตอบ “แต่ผมก็แอบลุ้น ๆ อยู่ว่าคุณลีจะติดปัญหาอะไรหรือเปล่า แบบไม่มีเวลาส่งข้อความมาบอกผมอะไรแบบนี้ครับ”
“ถ้าลีไม่ว่าง ไม่ต้องห่วงนะคะ ลีจะรีบส่งข้อความมาบอกคุณครูก่อนแน่นอนค่ะ” ทั้งสองคนยืนคุยกัน มีผู้ปกครองหลายคนที่มารับลูก ๆ กลับบ้าน จึงดูไม่เป็นที่สนใจของบรรดาผู้ปกครองคนอื่น ๆ นัก เพราะทุกคนก็ล้วนสนิทกับครูหนุ่ม
พวกเธอยืนคุยกันอยู่ภายใต้การมองของใครอีกคน กวิตาดูทั้งสองคนคุยกันในรถ มีความรู้สึกว่าทั้งสองคนดูสนิทสนมมากกว่าผู้ปกครองกับครูประจำชั้น หรือว่าจะเป็นแฟนใหม่พิธา ไม่ได้ ! ไม่มีทาง ! พิธาต้องกลับมารักกับตนเองอีกครั้ง ผู้หญิงคนนั้นมีลูกอยู่ทั้งคน พิธาจะไปคว้ามาเป็นแฟนได้อย่างไร พอนึกอย่างนั้นจึงขับรถเข้าไปจอดใกล้ ๆ ทั้งสองคน แล้วลงจากรถเดินมาหาครูหนุ่ม
“พิธาคะ ! “ กวิตาเรียกอดีตแฟน ที่กำลังจะกลับมาเป็นแฟนกันในไม่ช้า กวิตามองหญิงที่อยู่ตรงหน้าตั้งแต่หัวจดเท้าไม่มีอะไรดีสู้ตนเองสักอย่าง ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ ๆ พิธา เกาะแขนแสดงความสนิทสนมให้กับผู้คนที่อยู่ที่นี่รับรู้ โดยเฉพาะผู้หญิงคนนี้กับลูกชาย
คนถูกมองไม่ชอบใจนัก ที่ถูกสาวเจ้ามองด้วยสายตาตั้งแต่หัวจดเท้าแบบนี้ อัญชลีหันมองพิธาด้วยสายตามีคำถาม เจ้าตัวรู้ในทันที ก่อนจะรีบแกะมือของกวิตาออกจากแขนของตน “กวิตาคุณมาทำอะไรที่นี่ครับ”
“พิธาทำไมคุณถามแบบนี้คะ ก็วิตาบอกคุณไปแล้วนี่คะเมื่อคืน ว่าวิตาจะมาหาคุณอ่ะ” หล่อนพูดออดอ้อน มองหน้าชายหนุ่มอย่างมีเลศนัย พร้อมปรายตามองอัญชลีด้วยท่าทางเยาะเย้ย อยากให้อัญชลีรู้ว่าพิธาเป็นของหล่อน
พิธาตกใจกับท่าทางของกวิตามาก อีกทั้งเกรงใจอัญชลีด้วย อัญชลีจะคิดเช่นไร คะแนนที่ตนเองทำมาคงหายไปหมด “เอ่อคุณลีครับ คือ ผมกับวิตาเราเป็นเพื่อนกันนะครับ” แววตาที่มองอัญชลีสื่อถึงความบริสุทธิ์ใจจริง ๆ ตนเองกับกวิตาไม่ได้เป็นอะไรกันจริง ๆ “คุณลีต้องเชื่อผมนะครับ”
“คุณพิธาจะเป็นอะไรกับเธอ ทำไมลีต้องรู้คะ อคิณครับ ปะกลับบ้านเราเถอะลูก”
“แต่คุณลีครับ ! คุณกำลังเข้าใจผมผิด”
“อคิณขึ้นรถครับ กลับบ้านเราเถอะพ่อ ๆ รออยู่” อัญชลีไม่อยากรับฟัง ชวนลูกชายขึ้นรถกลับบ้านไปในทันที ไม่สนใจสายตาเว้าวอนของครูหนุ่มที่มองตามสักนิด
“กวิตาคุณทำอะไรของคุณ” เมื่ออัญชลีกับลูกชายขับรถออกไปแล้ว เขาหันมาถามกึ่งตะคอกกวิตา
“แล้วทำไมคุณต้องตะคอกวิตาด้วยคะ แล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นอะไรกับคุณ” สาวเจ้าถามกลับ “คงไม่ใช่ผู้ปกครองกับครูประจำชั้นธรรมดา ๆ สิท่า หึ” ค่อนขวับให้พิธา
“เธอกับผมจะเป็นอะไรกันมันก็ไม่เกี่ยวกับคุณวิตา” พูดพลางเดินมายังรถของตนเองเพื่อกลับบ้าน โดยมีกวิตาเดินตามมาด้วย “ผมไม่ได้เป็นอะไรกับคุณ ผมจะคบใครก็ไม่เกี่ยวกับคุณ” ชี้หน้าต่อว่ากวิตา พยายามเก็บความโกรธที่หล่อนทำกับเขาเอาไว้
“พิธาวิตาขอโทษ” สาวเจ้าสวมกอดพิธาแบบไม่อายสายตาของใครในโรงเรียน ส่วนคนที่เลิ่กลั่กคือพิธาเอง
“กวิตาคุณทำอะไรครับ ปล่อยผม ! นี่มันในโรงเรียนนะครับ ปล่อยผมเดี๋ยวนี้” พยายามแกะมือสาวเจ้าออก ทว่าไม่เป็นผล มีสายตาของครูในโรงเรียนบางคนมองมายังพวกเขา
“ไม่ ! คุณต้องสัญญากับวิตาก่อนว่าจะไม่โกรธวิตา”
“ผมไม่โกรธคุณตั้งนานแล้วครับ คุณกวิตา ปล่อยผมได้แล้วครับ” กวิตาร้องไห้ ยอมปล่อยชายหนุ่มตามที่เขาพูด “คุณกลับบ้านไปเถอะ ผมมีธุระต้องไปทำต่อ”
“คุณจะไปง้อนังนั่นใช่มั้ย” กวิตาหมายถึงอัญชลี
“คุณลีไม่เกี่ยวครับ ผมมีธุระของผมต่างหาก ผมจะไปหาเจ้าสิฐน้องชายผม” เขาตอบปัดรำคาญไป ความจริงก็กะว่าจะไปที่บ้านของอัญชลีนั่นแหละ “คุณก็ควรจะกลับบ้านไปหาสามีของคุณได้แล้วนะครับ มาหาผมแบบนี้เดี๋ยวก็มีปัญหากันหรอก “ ไม่พูดเฉยเปิดประตูเข้าไปในรถ สตาร์ทรถขับออกไป โดยไม่สนใจกวิตาที่ยืนอึ้งอยู่ตรงนี้
กวิตายืนกรี๊ดเบา ๆ ด้วยความขัดใจ อยากกรี๊ดออกมาดัง ๆ ทว่าเกรงใจสถานที่ นาทีนี้ก็มีสายตาของครูหลายคนมองมายังตนเอง อีกทั้งภารโรงแก่ ๆ ด้วย “มองอะไรไอ้ภารโรงกระจอก” ตะคอกไปก่อนจะรีบเดินไปขึ้นรถของตนเอง เจ็บใจนัก พิธาไม่มีสิทธ์มาทำแบบนี้ ถึงอย่างไรก็จะตามเอาพิธากลับคืนมาให้ได้ ก่อนจะรีบขับรถออกไปจากโรงเรียน
ถวิลภารโรงส่ายหัว มองจากสถานการณ์ที่เห็นเมื่อครู่ ก็พอจับใจความได้ ผู้หญิงจัดจ้านคนนี้ต้องเป็นแฟนเก่าของครูพิธาแน่ ๆ คุณอัญชลีมีคู่แข่งไม่ธรรมดาเสียแล้ว “ถ้าครูพิธากลับไปคบกับยัยปากจัดคนนี้นะ ผมจะเลิกคบครูพิธา หึหึ” ถวิลบ่นอุบอิบคนเดียว ก่อนจะทำงานของตนเองต่อ…
จบบท…
ขอจองได้ไหมหัวใจดวงนี้…..บทที่ 9
.
สายเรียกเข้าจากกวิตาสายแรกเขาไม่รับ จำได้ขึ้นใจว่าเบอร์นี้เป็นเบอร์ของอดีตที่เคยเจ็บช้ำ ครั้งแรกเขาไม่ยอมรับสาย ปล่อยให้โทรศัพท์สั่นอยู่อย่างนั้น สายแรกจบไปมีสายที่สองเข้ามาอีก เป็นเบอร์หมายเลขเดิม เขาจึงตัดสินใจกดรับสาย
“ครับ มีธุระอะไรหรือเปล่า” พิธาถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“แหม… วิตาต้องมีธุระเหรอคะ ถึงจะโทรหาคุณได้ “ น้ำเสียงของสาวเจ้าบ่งบอกว่ากำลังงอนอยู่ “ทำไมโทรหาครั้งแรกไม่ยอมรับสายวิตาคะ ต้องให้โทรครั้งที่สอง”
“จำเป็นด้วยเหรอครับ ผมแค่เห็นว่าไม่มีอะไรจำเป็นที่จะต้องคุยกับคุณ ก็เลยไม่อยากรับสาย เห็นคุณโทรมาอีกรอบก็เลยรับ” ครูหนุ่มตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชาเช่นเดิม ทำให้คนปลายสายสะอึกนิดหน่อย ทว่าก็ยังต้องการที่จะคุยต่อ
“คุณยังไม่หายโกรธวิตาอยู่อีกเหรอคะ วิตาขอโทษ วิตาอยู่กรุงเทพค่ะ พรุ่งนี้วิตาจะไปหาคุณที่โรงเรียนนะคะ” หล่อนพูดด้วยความไม่พอใจที่ชายหนุ่มทำเหมือนไม่ยินดียินร้ายด้วย ที่ผ่านมาใคร ๆ ก็รู้ว่าพิธาครูหนุ่มคนนี้หลงตนเองหัวปักหัวปำแค่ไหน
“ไม่จำเป็นครับ ผมไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ” พิธาปฏิเสธ ไม่เหลือความรักให้ครูสาวคนนี้อีกต่อไป
“แต่วิตาอยากคุยกับคุณค่ะ วิตาอยากเจอคุณนะพิธา วิตาคิดถึงคุณ วิตามีเรื่องอยากปรับความเข้าใจกับคุณนะคะ วิตาอยากขอโทษคุณ” สาวเจ้าออดอ้อนสุดกำลัง
“ผมไม่โกรธวิตาแล้วครับ ผมให้อภัยวิตา แต่ เราอย่าเจอกันอีกเลยดีกว่า แค่นี้นะครับ”
“เดี๋ยว ! พิธา..” ไม่ทันได้พูดจบพิธาก็ตัดสายทิ้งไปเสียแล้ว สร้างความไม่พอใจให้แก่เธอเป็นอย่างมาก ก่อนจะกรี๊ดออกมาสุดเสียงในห้องพัก พิธาจะทำแบบนี้กับตนเองไม่ได้ ถึงอย่างไรก็ต้องง้อกลับคืนมาให้ได้คอยดู นึกด้วยความเจ็บใจ
เธอรู้ว่าเธอผิดที่ขอเลิกกับพิธาไปแต่งงานกับผู้ชายอีกคน ที่มีดีกรีเป็นถึงลูกนักการเมืองท้องถิ่นของที่นั่น ทั้งที่ทราบดีว่าพิธารักตนเองมากแค่ไหน และ ตอนนั้นยังท้องลูกของพิธาด้วย ทว่าเธอก็ได้ทำอะไรแบบไม่คิดไปแล้วเพื่อผู้ชายที่ดีกว่า เพื่ออนาคตที่ดีกว่าของตนเอง เธอไม่ได้ตั้งใจ สถานการณ์มันบีบบังคับให้ต้องทำ เธอผิดไปแล้ว พิธาต้องยกโทษให้เธอ ต้องยอมกลับมารักกับเธออีก
เพราะเธอรู้แล้วว่าไม่มีใครรักเธอเท่าพิธาคนนี้ สามีที่แต่งงานกันไปเอาเปรียบเธอทุกอย่าง เพราะเห็นว่าเธอเป็นแค่ครูบ้านนอก ๆ คนหนึ่ง ตนเองนั้นมีเงินมีทองมากมาย จะทำอะไรก็ได้ จะกดขี่ข่มเหงเธอเช่นไรก็ได้ เที่ยวผู้หญิงให้เธอเจ็บช้ำใจทุกวัน ล่าสุดทำร้ายร่างกายของเธอจนทำให้ตัดสินใจหย่า และ มาตามพิธาที่กรุงเทพ พรุ่งนี้เธอจะต้องได้เจอพิธาปรับความเข้าใจกันให้ได้
……………………………………………….
“สวัสดีค่ะคุณพิธา วันนี้งานลีไม่ยุ่งค่ะ มารับเจ้าอ้วนได้ทันเวลา” อัญชลีทักทายคุณครูประจำชั้นของลูกชายอย่างคุ้นเคย พร้อมยีผมลูกชายเล่นด้วยความรักมากที่สุด
เขายิ้มให้สาวเจ้า ยิ้มที่มีความหมายมากกว่าผู้ปกครองกับครูประจำชั้น มันมีความหมาย และ ลึกซึ้งมากกว่านั้น “ถึงว่าไม่เห็นคุณลีฝากข้อความหาผมครับ” เขาตอบ “แต่ผมก็แอบลุ้น ๆ อยู่ว่าคุณลีจะติดปัญหาอะไรหรือเปล่า แบบไม่มีเวลาส่งข้อความมาบอกผมอะไรแบบนี้ครับ”
“ถ้าลีไม่ว่าง ไม่ต้องห่วงนะคะ ลีจะรีบส่งข้อความมาบอกคุณครูก่อนแน่นอนค่ะ” ทั้งสองคนยืนคุยกัน มีผู้ปกครองหลายคนที่มารับลูก ๆ กลับบ้าน จึงดูไม่เป็นที่สนใจของบรรดาผู้ปกครองคนอื่น ๆ นัก เพราะทุกคนก็ล้วนสนิทกับครูหนุ่ม
พวกเธอยืนคุยกันอยู่ภายใต้การมองของใครอีกคน กวิตาดูทั้งสองคนคุยกันในรถ มีความรู้สึกว่าทั้งสองคนดูสนิทสนมมากกว่าผู้ปกครองกับครูประจำชั้น หรือว่าจะเป็นแฟนใหม่พิธา ไม่ได้ ! ไม่มีทาง ! พิธาต้องกลับมารักกับตนเองอีกครั้ง ผู้หญิงคนนั้นมีลูกอยู่ทั้งคน พิธาจะไปคว้ามาเป็นแฟนได้อย่างไร พอนึกอย่างนั้นจึงขับรถเข้าไปจอดใกล้ ๆ ทั้งสองคน แล้วลงจากรถเดินมาหาครูหนุ่ม
“พิธาคะ ! “ กวิตาเรียกอดีตแฟน ที่กำลังจะกลับมาเป็นแฟนกันในไม่ช้า กวิตามองหญิงที่อยู่ตรงหน้าตั้งแต่หัวจดเท้าไม่มีอะไรดีสู้ตนเองสักอย่าง ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ ๆ พิธา เกาะแขนแสดงความสนิทสนมให้กับผู้คนที่อยู่ที่นี่รับรู้ โดยเฉพาะผู้หญิงคนนี้กับลูกชาย
คนถูกมองไม่ชอบใจนัก ที่ถูกสาวเจ้ามองด้วยสายตาตั้งแต่หัวจดเท้าแบบนี้ อัญชลีหันมองพิธาด้วยสายตามีคำถาม เจ้าตัวรู้ในทันที ก่อนจะรีบแกะมือของกวิตาออกจากแขนของตน “กวิตาคุณมาทำอะไรที่นี่ครับ”
“พิธาทำไมคุณถามแบบนี้คะ ก็วิตาบอกคุณไปแล้วนี่คะเมื่อคืน ว่าวิตาจะมาหาคุณอ่ะ” หล่อนพูดออดอ้อน มองหน้าชายหนุ่มอย่างมีเลศนัย พร้อมปรายตามองอัญชลีด้วยท่าทางเยาะเย้ย อยากให้อัญชลีรู้ว่าพิธาเป็นของหล่อน
พิธาตกใจกับท่าทางของกวิตามาก อีกทั้งเกรงใจอัญชลีด้วย อัญชลีจะคิดเช่นไร คะแนนที่ตนเองทำมาคงหายไปหมด “เอ่อคุณลีครับ คือ ผมกับวิตาเราเป็นเพื่อนกันนะครับ” แววตาที่มองอัญชลีสื่อถึงความบริสุทธิ์ใจจริง ๆ ตนเองกับกวิตาไม่ได้เป็นอะไรกันจริง ๆ “คุณลีต้องเชื่อผมนะครับ”
“คุณพิธาจะเป็นอะไรกับเธอ ทำไมลีต้องรู้คะ อคิณครับ ปะกลับบ้านเราเถอะลูก”
“แต่คุณลีครับ ! คุณกำลังเข้าใจผมผิด”
“อคิณขึ้นรถครับ กลับบ้านเราเถอะพ่อ ๆ รออยู่” อัญชลีไม่อยากรับฟัง ชวนลูกชายขึ้นรถกลับบ้านไปในทันที ไม่สนใจสายตาเว้าวอนของครูหนุ่มที่มองตามสักนิด
“กวิตาคุณทำอะไรของคุณ” เมื่ออัญชลีกับลูกชายขับรถออกไปแล้ว เขาหันมาถามกึ่งตะคอกกวิตา
“แล้วทำไมคุณต้องตะคอกวิตาด้วยคะ แล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นอะไรกับคุณ” สาวเจ้าถามกลับ “คงไม่ใช่ผู้ปกครองกับครูประจำชั้นธรรมดา ๆ สิท่า หึ” ค่อนขวับให้พิธา
“เธอกับผมจะเป็นอะไรกันมันก็ไม่เกี่ยวกับคุณวิตา” พูดพลางเดินมายังรถของตนเองเพื่อกลับบ้าน โดยมีกวิตาเดินตามมาด้วย “ผมไม่ได้เป็นอะไรกับคุณ ผมจะคบใครก็ไม่เกี่ยวกับคุณ” ชี้หน้าต่อว่ากวิตา พยายามเก็บความโกรธที่หล่อนทำกับเขาเอาไว้
“พิธาวิตาขอโทษ” สาวเจ้าสวมกอดพิธาแบบไม่อายสายตาของใครในโรงเรียน ส่วนคนที่เลิ่กลั่กคือพิธาเอง
“กวิตาคุณทำอะไรครับ ปล่อยผม ! นี่มันในโรงเรียนนะครับ ปล่อยผมเดี๋ยวนี้” พยายามแกะมือสาวเจ้าออก ทว่าไม่เป็นผล มีสายตาของครูในโรงเรียนบางคนมองมายังพวกเขา
“ไม่ ! คุณต้องสัญญากับวิตาก่อนว่าจะไม่โกรธวิตา”
“ผมไม่โกรธคุณตั้งนานแล้วครับ คุณกวิตา ปล่อยผมได้แล้วครับ” กวิตาร้องไห้ ยอมปล่อยชายหนุ่มตามที่เขาพูด “คุณกลับบ้านไปเถอะ ผมมีธุระต้องไปทำต่อ”
“คุณจะไปง้อนังนั่นใช่มั้ย” กวิตาหมายถึงอัญชลี
“คุณลีไม่เกี่ยวครับ ผมมีธุระของผมต่างหาก ผมจะไปหาเจ้าสิฐน้องชายผม” เขาตอบปัดรำคาญไป ความจริงก็กะว่าจะไปที่บ้านของอัญชลีนั่นแหละ “คุณก็ควรจะกลับบ้านไปหาสามีของคุณได้แล้วนะครับ มาหาผมแบบนี้เดี๋ยวก็มีปัญหากันหรอก “ ไม่พูดเฉยเปิดประตูเข้าไปในรถ สตาร์ทรถขับออกไป โดยไม่สนใจกวิตาที่ยืนอึ้งอยู่ตรงนี้
กวิตายืนกรี๊ดเบา ๆ ด้วยความขัดใจ อยากกรี๊ดออกมาดัง ๆ ทว่าเกรงใจสถานที่ นาทีนี้ก็มีสายตาของครูหลายคนมองมายังตนเอง อีกทั้งภารโรงแก่ ๆ ด้วย “มองอะไรไอ้ภารโรงกระจอก” ตะคอกไปก่อนจะรีบเดินไปขึ้นรถของตนเอง เจ็บใจนัก พิธาไม่มีสิทธ์มาทำแบบนี้ ถึงอย่างไรก็จะตามเอาพิธากลับคืนมาให้ได้ ก่อนจะรีบขับรถออกไปจากโรงเรียน
ถวิลภารโรงส่ายหัว มองจากสถานการณ์ที่เห็นเมื่อครู่ ก็พอจับใจความได้ ผู้หญิงจัดจ้านคนนี้ต้องเป็นแฟนเก่าของครูพิธาแน่ ๆ คุณอัญชลีมีคู่แข่งไม่ธรรมดาเสียแล้ว “ถ้าครูพิธากลับไปคบกับยัยปากจัดคนนี้นะ ผมจะเลิกคบครูพิธา หึหึ” ถวิลบ่นอุบอิบคนเดียว ก่อนจะทำงานของตนเองต่อ…
จบบท…