คือตอนนี้หนูอายุ17 ไม่ได้เรียนแล้วแต่ก็ทำงานอยู่ หนูทะเลาะเรื่องไม่เป็นเรื่องกับแม่ทุกวันเลย และบ่อยมากตั้งแต่อยู่ด้วยกัน. หนูพึ่งได้ใช้ชีวิตอยู่กับแม่ไม่ถึง5ปีเลยค่ะ ตั้งแต่เกิดหนูอยู่กับปู่กับย่าค่ะโตมากับเขาปู่เข้าใจหนูที่สุด แต่แม่ก็พาหนูจากเขา หลังจากนั้นหนูมาอยู่กับยายที่มุกดาหารหนูทรมานใจตั้งแต่มายู่เลยค่ะหนูเก็บกดมาก สมัยนั้นหนูป.2 เตียงมันเล็กมันต้องเบียดกันนอนหนูก็เข้าใจ หนูก็ทนนอนจนป.4 ป.5ย้ายมานอนพื้นเพราะน้องเริ่มตัวโตแล้วเตียงนอนไม่พอหนูต้องลงมานอนข้างล่างกับลูกพี่ลูกน้อง ลูกพี่ลูกน้องคนนี้เขาโตมากับยายค่ะ หนูได้นอนพื้นที่มันขรุขระและปนขี้แมวแต่ลูกพี่ลูกน้องได้นอนอย่างดี เงินไปรร.เขาจะให้คนล่ะ10บาทวันไหนเงินไม่พอหนูก็ไม่ได้แต่เขาได้ วันไหนยายให้แบงค์20หนูจะไม่ได้เพราะลูกพี่ลูกน้องไม่ให้ค่ะ หนูร้องไห้ทุดคืนอยากอยู่กับแม่คิดว่าจะมีความสุขมากกว่า. แต่ไม่เลยค่ะ พอใกล้จบป.6หนูเริ่มเกเรจากการเก็บกดหัดกินเหล้าสูบบุหรี่ แต่มันช่วยหนูได้จริงมันทำให้หนูมีความสุขแบบที่ไม่เคยมี แต่หลังจากนั้นแม่ก็พาหนูไปต่อม.1 ที่กทม. เข้าไปตอนแรกโดนหาเรื่องเลยค่ะ อึดอัดมากแม่พาเรามาที่นี่ทำไม พอนานไปเริ่มมีเพื่อนเริ่มเกเรออกดึก ออกบ่อยจนรถชนเกือบตาย ตอนนั้นหนูคิดทำไมไม่ตายไปเลย ในเมื่ออยู่แล้วไม่มีความสุข พอผ่านไปๆเหตุการณ์ที่ทะเลาะกับแม่ก็บ่อยขึ้นมากขึ้น จนหนูหนี เหตุผลที่หนีเพราะเขาชอบไล่ค่ะ หนูเลยไป พอไปเขาก็ตาม หนูคิดจะหนีหลายครั้งมากแต่เขาบอกหนูต้องไปแต่ตัว หนูไม่มีทางออกเลยหนูได้แต่เก็บกดดังเดิม หนูอึดอัดค่ะหนูอยากมีความสุข จนปัจจุบันเมื่อปีที่แล้วหนูได้อยู่กับตาหนูมีความสุขมากค่ะ ตาเขาเข้าใจหนูและหนูก็มีความสุขมากอยูด้วยกันปีเดียวแม่พามาทำงานอีกแล้วค่ะ เขาพรากหนูจากสิ่งที่หนูรักอีกแล้ว จนปัจจุบันยังทะเลาะกันเหมือนเดิมค่ะ หนูอยากมีความสุข หนูอยากอยู่คนเดียว