ในฝันคือเรานอนอยู่ๆในห้องที่เราอยู่เลยแหละ แล้วอยู่ๆเรานอนอยู่ดีๆเหมือนมีอะไรซักอย่างพุ่งตรงเข้ามาทางหน้าต่างพุ่งมาเหมือนจะทำร้ายเรา แต่อยู่ก็เห็นหลวงปู่ดู่นั่งสมาธิในอากาศตรงปลายเตียงเราเลยมองไปคือเห็นเป็นแสงสีเหลืองประกายเลย แล้วสิ่งที่หลวงปู่ดู่พูดคือ ถ้าใจเองนิ่งพอ ไม่มีใครทำอะไรเองได้แล้วหลวงปู่ก็ให้ทำกำหนดลมหายใจเข้าออกตามหลวงปู่ แต่เหมือนสิ่งที่จะพุ่งเข้ามาก็พยายามพุ่งเข้ามา แต่หลวงปู่ยังคงให้กำหนดลมหายใจเข้าออกเหมินเดิมให้ใจเรานิ่งให้ได้แล้วจะมีมีใครทำอะไรเราได้ จนในที่สุด สิ่งที่พยายามพุ่งเข้ามาออกหายไป หลังจากนั้นก็รู้สึกตัวตื่นขึ้นมา ตื่นขึ้นมาคือเรานอนหันหน้าไปทางหน้าต่างนั้นมันเหมือนในความฝันเราทุกอย่าเลย แต่เราดันมีลางสังหรณ์และคิดถึงแม่(ไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกันหรือเพราะแม่เป็นคนใจอ่อนก็ไม่รู้)และแล้วก็เป็นอย่างที่เราคิดวันต่อมาจากที่เราฝันคือแม่เราป่วยและไปโรงบาล หมอบอกว่าถ้ามาช้ากว่านี้อีกอาจไม่รอดได้ (มันรู้ว่าเกี่ยวกันไหมนะกับเรื่องหรือแค่เรื่องบังเอิญ แต่เราสวดมนต์ไหว้พระและแม่ก็หายเป็นปกติ และก็บอกแม่เข้าวัดด้วย) 
ปล.เราไม่รู้นะว่ามีใครจะทำของใส่หรือไม่แค่ลางสังหรณ์