สวัสดีค่ะ เรามีพี่ชายคนนึงค่ะเค้าไม่ใช่พี่ชายแท้ๆ อายุห่างกันค่อนข้างมากพอสมควรการพูดคุยระหว่างเรากับเค้าค่อนข้างทางการประมานนึงเวลาเราคุยกับเค้าเราจะต้องพูดคะ ค่ะ ขา ลงท้ายด้วยเสมอ มันเลยทำให้เราไม่กล้าที่จะพูดความคิดของเราออกไปในเวลาที่เค้าทำให้เราบั่นทอนจิตใจ และรู้สึกอึดอัดจนอยากร้องไห้ออกมาให้รู้แล้วรู้รอด เค้าคอยดูแลเรามาตลอด รักและเป็นห่วงซับพอร์ตเราเหมือนน้องสาวแท้ๆ เราค่อนข้างเข้าใจนะคะว่าทุกอย่างที่ทำเค้าห่วงเรา เพราะส่วนนึงเราอยู่ในช่วงวัยรุ่น แต่คือช่วงนี้สักพักใหญ่ๆเรารู้สึกอึดอัดกับเค้ามากๆ สาเหตุนึงก็มาจากปัญหาในอดีตค่ะ คือพี่เราเขามักดุหรือค่อนข้างน่ากลัวสำหรับเรามาตั้งแต่เด็ก จนวันนึงเราอยู่ม.2 และเริ่มมีเพื่นผู้ชายเข้ามคุยกับเราแต่เราไม่ได้อะไรนะคะ พอเค้ารู้เค้าก็ตบเรากลางวงกินข้าว แม้แต่พ่อแม่หรือภรรยาเค้า ก็ห้ามไม่ให้เค้าหยุดทำได้ ไม่รู้ว่าเพราะสาเหตุนี้หรือเพราะอะไรทุกวันนี้เรารู้สึกอึดอัดมาก ไม่ว่าจะเป็นการพูดคุย การมองหน้าเราก็ไม่อยากมอง ยิ่งเราโตเรายิ่งรู้สึกอึดอัดบทสนทนาระหว่างเรากับเค้า มันเลยทำให้เราค่อนข้างเก็บตัวเงียบและกลายเป็นว่าไม่ค่อยพูดเรื่องส่วนตัวของเราให้ใครฟังเลยแม้แต่พ่อแม่ บางครั้งเราเหนื่อยเราท้อ เค้ากับพูดจาที่มันตัดพ้อเรามากทั้งๆที่เราเต็มที่มาก(เราไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอดนะคะอยู่เฉพาะเสาร์-อาทิตย์) บางครั้งเค้าก็ทำเหมือนจับผิดเรา มันทำให้เราเครียดและทำให้เราเข้าโรงพยาบาลสองรอบแล้ว แต่ว่าเค้าก็ไม่เคยนึกกลับมองย้อนดูตัวเองเลยว่าที่เราเป็นแบบนี้เพราะเค้าหรึเปล่าเค้ากลับโทษเราด้วยซ้ำ เรามีแฟนคนนึงค่ะคบมา 5 ปี แต่ว่าเค้าก็เข้าใจปัญหาที่บ้านของเราเราไปไหนมาไหนด้วยกันน้อยมากเริ่มแรกเราคบกับแฟนพี่เราก็โทรไปบอกเค้า ว่าให้เค้าเลือกว่าจะคบต่อ แล้วให้เราเลิกเรียน หรืออยากให้เราเรียนต่อเราอธิบายพูดทุกอย่างจน้ราได้คบกัน สถานการณ์ก็ดีขึ้นบ้างแต่พี่ชายเราก็ค่อนข้างจุกจิกกับเรามาก เราไม่สามารถคุยโทรศัพท์ต่อหน้าเค้าได้ ไปไหนมาไหนด้วยกันค่อนข้างยากมาก แฟนเราบอกกับเราว่าถ้าเราไม่ไหวไปอยู่กับเค้านะแต่เราก็ไม่ได้ไป เรามีแค่เค้าที่คอยเป็นกำลังใจในวันนี้ที่เราไม่ไหว เราอดทนอยู่กับสถานการณ์แบบนี้เพราะเราไม่สามารถโต้ตอบเค้าได้พี่ชายเราเป็นคนที่ไม่ค่อยฟังเราสักเท่าไหร่ บางครั้งเหมือยจะใส่ใจความรู้สึกเราแต่ก็เปล่าเลย เราคิดมาตลอดว่าเราจะผ่านมันได้อดทนไว้ถือว่าเป็นบทเรียนที่คอยสอนให้เราเข้มแข็ง จนวันนี้เราเริ่มไม่ไหว เรารู้สึกอดอู้ เหนื่อย ท้อมากๆ เครียด  แล้วแม้เราป่วยด้วยค่ะเป็นเส้นเลือดในสมองเราค่อนข้างเข้าใจ แต่พอเดี๋ยวนี้มันกลับกลายเป็นว่าเหมือนคนละคนกัน ไม่เหมือนแม่คนก่อน การพูดคุยกันมันเลยยากเค้าชอบพูดเหมือนกับพี่ชายแต่แค่เบากว่าเท่านั้น จนมันทำให้เรารู้สึกอึดอัดกับคนทั้งบ้านมาก ไม่ว่าจะเรื่องอะไรมันเลยทำให้เราต้องเก็บความคิดต่างๆไว้ อยู่คนเดียว และยังทำให้เรารู้สึกว่าบ้านหลังนี้มันไม่ได้น่าอยู่และอบอุ่นเลย เราอยากรู้ว่าเราควรทำยังไงกับตัวเองดีคะ 
ปล.ขออภัยคนอ่านด้วยนะคะที่พิมพ์ยาว หรืออาจจะทำให้งงตรงไหน และก็ขอบคุณร่วงหน้านะคะ