เราอายุ 27 ค่ะ แฟนอายุ 26 คบกันตั้งแต่เรียน แฟนเข้าเรียนช้ากว่าเกณฑ์ 2 ปี
เท่าเขาเรียนจบช้ากว่าเรา 2 ปีกว่า เราเริ่มตั้งแต่ช่วยหาที่เรียน อยากให้เขาเข้ารัฐเพราะไม่มีตังขนาดนั้น แต่ก็อืมเข้าเอกชนเพราะง่าย อาตามใจ พลักดันให้เขาตั้งใจเรียน แต่ก็เท่านั้น หนังสือไม่เคยอ่านสอบ  ก็จบมาได้แบบอืมก็จบอ่ะได้วุฒิ พลักดันให้หาฝึกงานบริษัทดีๆ แต่นั้นละค่ะเขาก็ตามเพื่อน เรียนวิศวะ ไปฝึกงานใน บริษัทเล็กๆแห่งหนึ่ง วันๆก็วิ่งส่งเอกสาร เหมือนแมสเซนเจอร์เลยค่ะ เราก็อืมเหนื่อยนะไม่เคยเชื่อ หลังจากเรียนจบก็เริ่มหาสมัครงาน ทำเรซูเม่ ก็ทำแบบ เห้อออ เราก็อยากให้เขาได้งาน ก็ได้ช่วย อย่าเรียกช่วยเลยแทบจะทำให้ทั้งหมด เราก็อยากให้สมัคร ตำแหน่งวิศวะ ตามสายเรียนมา เขามีเรียกนะ และเขาก็ยินดีรับเด็กจบใหม่ อืมแต่เลือกไปทำที่ที่เขาให้ตำแหน่งช่างเทคนิค บอกว่าตัวเองความสามารถไม่ถึง เดี่ยววันไหนถึงเขาก็ให้อัพ ทำได้ปีกว่า มีปัญหาตลอด เพราะเขาไม่เต็มที่กับมันทำไปงั้นๆ วันๆที่ ทักเฟส ไลน์ พักเที่ยงก็ต้องโทรหาเราตลอด จนทะเราะกันหลายรอบไม่ต้องโทรต้องทักในเวลางาน  สรุปคนในองค์กรเขาก็ไม่ไหวในความไม่กระตือรือล้น  เขาก็บีบให้ออก
หาที่ทำงานใหม่ วันๆ กดสมัครงานไปแค่ ที่ สองที่ เรซูเม่ก็ตามอี่ลอบเดิม ทำไปลวกๆ ผ่านๆ งั้นๆ เราก็ได้ต้องเข้าไปช่วย สมัครงาน เราก็รอไม่ไหวในความเอื่อยเชื่อย ก็เรานี้แหละหากดสมัครเองเลย สรุปก็ได้งาน เป็นช่วงโควิดหนักๆเขาให้ ทำงานที่บ้านตลอด ตั้งแต่เริ่มเข้างานได้ 3 อาทิตย์หลังจากนั้นก็ทำที่บ้านตลอด เขาทำงานเขียนแบบ ตื่นเช้า8.00 น. เช็คชื่อเข้างาน เสร็จ นอนเล่น ดูหนัง เจ้านายสั่งงานวันจันทร์ตะเอาศุกร์ ก็โน้นแหละประวิงเวลาไว้ จนวันศุกร์ก็ค่อยส่ง แถมส่งแบบ ทำขอไปที
ทำได้ 3 เดือน เขาก็ให้ผ่านโปรค่ะ แต่โดนด่าตลอดเรื่องงานที่ไม่เร่งรีบ ไม่กระตือรือล้น ไม่เรียบร้อย โดนด่าตลอด จนอีก 10 วันจะได้อัพเงินผ่านโปรเจาก็ส่งเรื่องไปแล้ว
เราได้รับโทรศัพท์บอกว่า แฮกากงานแล้วนะไม่ไหว ทำวันนี้วันสุดท้าย  เรานี่คือเหนื่อยไม่ไหวแล้ว คำส่ารักมันคงไม่พอเข้าใจก็วันนี้ ไม่ใช้เพราะว่าเขาถังแตก เขาไม่มีตัง เขาตกงานแล้วเราจะทิ้ง

เราคิดแค่ว่าจะทำอะไรไมไม่คิดดีๆ ทำไม่ปรึกษากันก่อน ทั้งบ้านทั้งรถ เงินเดือนก็จะได้อัพอยู่แล้วสิ้นเดือน ผ่านโปรก็ผ่านแล้ว  ถึงแม้จะออกก็ควรจะหางานก่อน เราไม่ได้ตัวป่าว เหมือนเด็กๆไม่มีภาระ ทุกอย่างมาประดังที่เรา  กลับกลายเป็นว่าต้องมาตกงาน ต้องมาเคว้ง

พอเราเลิกงานกลับมาเจอกัน ถามว่าเริ่มสมัครงานยัง ฝากจ๊อปยัง สรุปสมัครไป 2 ที่
คือทั้งวันสมัครไป 2 ที่ และบอกว่าคนอะไรจะมาหางานทั้งสันมันก็ต้องมีเวลารีแรกร่างกายสมองบ้าง คือจะบ้าตายจริงๆค่ะ
คนตกงาน คนไม่มีเงิน มันอยู่ในสถานะที่พูดคำนี้ทำตัวแบบนี้ได้ไหม เรซูเม่หางานก็นี้ก็ทำแบบห่วยแตกเหมือนทุกรอบ เราก็ต้องทำให้เรียบเรียงให้ เรานอนไม่หลับ เราไม่เป็นอันทำงาน กลายเป็นเราเคลียดที่สุด เราต้องนั้งหางาน นอนหางาน

แทนที่แฟนเราจะตั้งหน้าตั้งตาหางาน แต่ไม่ค่ะ เขาตั้งหน้าตั้งตา ประกอบลำโพง อยากจะขายในลาซาด้า แต่ไม่มีทุนไม่มีอะไรเลยค่ะ มีเงิน 2,000 จะทำของขาย และตะให้เรากดบัตรเครดิตของเราเพิ่งเอาเงินมาลงทุน เราควรจะไว้ใจและทุ่มเทกับคนแบบนี้ไหม ถ้าตอบตอนนี้ก็คือไม่ค่ะ มันไม่เคยทำอะไรให้เห็นสักอย่างแล้วก็ทะเราะกันเรื่องนี้ ว่าไม่ช่วย ไม่ซัพพอร์ต

แต่วันนี้เขาได้งานแล้วนะค่ะ ไปสัมภาษณ์ที่แรกก็ได้เลย จริงๆเขานัดมา 2 ที่ อีกที่เขากดหนดฐานไว้สูงกว่าที่ที่นางได้ 5,000 แต่นางบอกจะไม่ไปเสียเวลาได้งานแล้ว งานที่นี่ทำจันทร์ถึงเสาร์ ก็คือพอ นั้นละค่ะ ทะเราะกันอีก ในเมื่ออีกที่เขาสนใจเขาเรียกมา ฐานสูงกว่า หยุดเสาอาทิตย์ ด้วย จะไม่ไปลองคุย

เราไม่เข้าใจทำไมเขาต้องทำทุกอย่างที่สวนทางกับที่เราหวัง

แต่เขาก็บอกว่ารักเรามากขาดเราไม่ได้ ไปไหนต้องตัวคิดกันตลอด แค่เราตอนนี้ก็รักน่ะ แต่ความรู้สึก รักอย่างเดียวมันไม่พอแล้วอ่ะ    เหนื่อยค่ะ แค่หาที่ระบาย พูดกับใครก็ไม่ได้ค่ะ ที่บ้านยิ่งให้รู้ไม่ได้ไม่อยากให้ใครห่วง ทุกข์ เวรกรรมอะไรไม่รู้ค่ะ ทำไมเลือกชะตาชีวิตให้ตัวเองเป็นแบบนี้ก็ไม่รู้ จะตัดทีไรก็มีเหตุให้ไม่ขาด