ตั้งแต่ผมโตมาทุกคนก็เริ่มไม่สนใจผมเอาแต่ใช่ผม มี่ครั้งหนึ่งเขาใช้ผมให้ไปยกของและมันหนัก ผมบอกผมยกไม่ได้แพราะปวดแขนแต่เขาไม่เชื่อเขาบอกว่าเป็นเด็กเป็นเล็กไม่เป้นไรหรอก พอผมไปยกให้เขาเสร็จตอนกลางคืนผมก็ปวดแขนหนักมากแต่ไม่กล้าบอกใคร และปวดมากเลยนอนร้องให้ เช้ามาผมก็ทำไรไม่ได้ได้แต่เอายามาทาและนวดเอง มันเกิขึ้นบอกมากในหลายสถานะการ พอผมกินข้าวมากไปก็ว่าผมพอกินน้อยก็หาว่าปราชด และชอบบอกว่าอ้วนไม่หน้ามีใครรักหรอ555+ เขาชอบผมในหลายอย่างมาก เขาชอบบังคับให้ผมเรียนอย่างเดียวเล่นเกมก้เล่นไม่ได้ เขาอยากให้ผมเรียนเป็นราชการแต่ผมไม่อยากเป็นเพราะผมไม่น่าเรียนได้เพราะผมโง่อยู่แล้ว ผมอยากเรียนเกี่ยวกับสัตว์เลียงเพราะผมชอบสัตว์ แต่เขาบอกว่ามันไรสาระการงานไม่แน่นอน เขาชอบทำเหมื่อนว่าผมเป็นของเล่น อยากให้ทำอะไรก็ต้องทำ ผมเคยคิดว่าอยากตาย อยากไปให้ใกลจากโลกนี้  แต่ผมเอาเรีองนี้ไปบอกเพื่อนเพื่อนบอกว่าให้ลองพูดกับเขาดู แต่พูดไปไงก้ไม่มีใครเข้าใจหรอกแพราะผมไม่มีใครรักเลย ผมเคยคิดว่าอยากไปหาหมอแต่ไม่กล้า เพราะอะไรก้ไม่รู้ ถามใคก็ไม่ได้ แต่ผมชอบดุหนังแพราะว่าผมคิดว่าหนังบางเรื่องมันก็เหมื่อนกับชีวิตเรา เวลาผมดูหนังก็จะรู้สึกผ่อนครายบ่าง เเต่ก้ยังมี่ที่หน้าผิดหวังกับชีวิตอยู่ ผมอยากถามเพื่อนๆว่าใครเป็นมังและมี่วิธีรับมืออย่างไร