สวัสดีค่ะ เราเป็นลูกคนกลางของบ้าน เราท้อมากเลยค่ะ เรากับแม่ทำทุกอย่างเพื่อให้มีชีวิตที่ดีขึ้น ทำทุกอย่างเพื่อให้ไม่ต้องเป็นขี้ปากชาวบ้าน ก้าวผ่านความจน แม่เรียนไม่สูง แต่เป็นผู้หญิงขยันทำงาน เก็บเงินค่ะ แม่ไม่ค่อยเที่ยว ไม่ค่อยใช้ของแพงๆ ของดีๆจะเสียดายเงินมาก งกเลยก็ว่าได้ค่ะ จนมาเจอกับพ่อ แรกๆพ่อดีมาก พอแม่ยอมใจอ่อนแต่งงานด้วยตั้งแต่มีลูกพ่อเราก็เล่นการพนันทุกอย่างเลยค่ะ ไม่สนใจเก็บเงิน ไม่สนใจครอบครัว แต่ไม่กินเหล้านะคะ (แพ้แอลกอฮอล์ค่ะ) แม่เก็บเงินได้เท่าไหร่ต้องตามใช้หนี้ให้พ่อจนหมดไม่เหลือ สงสารแม่มากค่ะ พี่ก็ไปมีครอบครัว ไม่ได้ช่วยเหลือที่บ้านมาก น้องเราเรียนอยู่ และเราก็เรียนอยู่ค่ะ เราเรียนใกล้จบแล้วค่ะ เราไม่ยอมทุกอย่างไม่ขอตังพ่อแม่เรียนตั้งแต่มัธยม ขยันทำงานรับจ้างหาตังใช้เอง แล้วก็พอมีเงินเก็บมาช่วยแม่ ซื้อกับข้าวกับปลาเวลาท่านไม่มีเหลือ แต่พอเราเริ่มขอเงินเราค่ะ ขอไปเล่นการพนัน พ่อไปติดหนี้คนเต็มไปหมด สงสารแม่และครอบครัวค่ะ เราไม่อยากจะสงสารตัวเองแล้วเพราะทุกวันนี้ก็ทำเต็มที่ทุกอย่าง ทั้งเรียน ทำงาน หาเงิน ทำหน้าที่ลูก อยู่ข้างๆแม่ แต่เราเหนื่อยเหลือเกินค่ะ เราแค่อยากให้พ่อเราคิดได้บ้าง เมื่อไหร่เค้าจพคิดได้คะ เค้าเล่นมาตั้งแต่หนุ่มจนแก่เค้าไม่คิดได้เลยหรอคะว่าของพวกนี้มันไม่ดี เราไม่อยากพูดกับพ่อค่ะ เราไม่ค่อยพูดเลย เรากลัวพูดอะไรที่มันทำร้ายจิตใจเขา เราเก็บเงียบไว้คนเดียว และให้เงินเท่าที่ให้ได้ เราว่าเราทำเต็มที่แล้ว แต่ในใจก็ยังหวังให้ครอบครัวกลับมามีความสุขค่ะ ถึงมันจะไม่มีหวังแล้ว ทำยังไงดีคะ ชี้ทางให้เราทีค่ะ ในฐานะเด็กคนนึงที่ตอนนี้มืดมิดจริงๆค่ะ