สวัสดีค่ะ ขอเกริ่นก่อนนะคะ เนื้อหาค่อนข้างเยอะนิดนึงนะคะ เราต้องการที่จะอธิบายนิดหน่อย คือเรากับแฟนคบกันมาได้ประมาณ1ปี แต่ใช้ชีวิตด้วยกันมาปีกว่าๆแล้วค่ะ และก่อนหน้านี้เรากับแฟนจะอยู่ด้วยกันตลอดเวลา ใช้ชีวิตด้วยกันแทบจะ24ชม. แต่ช่วง2เดือนหลังนี้ เราต้องย้ายเข้ามาทำงานในธุรกิจที่บ้านของเค้า แต่เข้ามาทำงานในฐานะลูกจ้างนะคะ ได้เงินเดือนปกติ เหมือนใช้ชีวิตเป็นพนักงานเงินเดือนคนหนึ่ง ส่วนที่พักฝ่ายครอบครัวของแฟนเค้าให้เราอยู่แต่คิดค่าเช่าในราคาที่ถูกมากๆ รวมถึงรถที่ใช้ขับในชีวิตประจำวันด้วยค่ะ เราทำงานจ.-ส.ค่ะ จะกลับไปหาเค้าทุกเย็นวันเสาร์-เย็นวันอาทิตย์ ถึงจะกลับมาที่พักตัวเอง

เราขอเข้าเรื่องเลยนะคะ ก่อนหน้าเราเคยมีปัญหาทะเลาะยุบยิบทั่วไปเป็นปกติ เรื่องเล็กบ้างใหญ่บ้าง แต่ก็พยายามปรับกันตลอด (ซึ่งเหมือนจะเป็นเราเองที่เป็นฝ่ายปรับ) แทบทุกครั้งที่ทะเลาะกันเค้ามักจะใช้คำพูดจากฝั่งเค้าอธิบาย ว่าทำไมถึงเป็นแบบนั้น ซึ่งมักจะเป็นข้ออ้างถูๆไถๆ ที่เราเองก็ไม่สามารถที่จะไปเถียงเค้าได้(เช่น เราขอให้เค้าขับรถกลับที่พักพร้อมกันได้มั้ย อาทิตนึงจะมีแค่วันเดียวที่เราจะได้กลับพร้อมกัน ซึ่งเราต้องขับรถกลับไปหาเค้าอีกที่หนึ่ง เราแค่ต้องการกลับพร้อมกันแค่นั้น เค้าก็จะอ้างว่า ไม่อยากรถติด ต้องกลับไปเก็บห้องบ้าง ทำความสะอาดบ้าง ซึ่งมันทำให้เราน้อยใจ) จนกลายเป็นว่าแทบทุกครั้งที่ทะเลาะเราเองเป็นฝ่ายผิด หลังๆมานี้เราเริ่มรู้สึกว่า เราเหมือนใช้ชีวิตคนเดียว เหงาคนเดียว จนเหมือนคนไม่มีแฟน โดยปกติแล้วเค้าเป็นคนใช้ชีวิตกลางคืนซะเป็นส่วนใหญ่ นอนไม่ต่ำกว่าตี4-5 ตื่นที่ก็บ่ายโมงเป็นต้นไป บางวันมีธุระต้องทำเช้า ก็ตื่นเช้าบ้าง ทำเสร็จก็หายไปนอนต่อ วันๆนึงแทบจะไม่ได้คุยกันเลยค่ะ แล้วบวกกับพฤติกรรมก่อนหน้า ที่เคยมีปัญหาเรื่องของชู้สาว กลับทำให้เราเริ่มมีความคิดระแวงเค้าขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ 

ปัญหาเรื่องความระแวงเราเคยคุยกันไปแล้วรอบนึงค่ะ เราเองยอมรับผิดเพราะเคยระแวงมากจนเกินไป ก็ปรับกันไปแล้วรอบนึง แล้วปัญหานี้ก็เริ่มจะเกิดขึ้นอีกในตอนที่เราต้องแยกกันอยู่ เราพยายามไม่คิดห้ามตัวเองตลอด แต่ดูเหมือนสมองมันจะไม่เชื่อฟังเลย ยิ่งแทบไม่ได้คุยกันก็ยิ่งมีความคิดฟุ้งซ่านเต็มไปหมด 
เราเป็นคนที่น้อยแล้วจะเก็บ ไม่ชอบระบายให้อีกฝ่ายรู้เพราะกลัวจะโดนมองว่างี่เง่า อย่างกรณีเช่น พน.เค้ามีธุระต้อง9โมง ซึ่งเราก็เห็นว่าเค้าตื่นมาออนโซเชียลตอน9โมง แต่เค้าไม่ตอบข้อความของเรา แต่เลือกจะตอบอีกทีตอนบ่าย ซึ่งเราไม่เข้าใจว่าทำไมแค่สละเวลามาตอบคุยกันไม่กี่นาทีเค้าถึงไม่ทำ และมีบางวัน(บ่อยครั้ง) เค้ามักจะนอนช่วงเย็น6โมง-3ทุ่ม ซึ่ง3-4ทุ่มก็คือเวลาที่เราต้องเข้านอนแล้ว ก็เท่ากับว่าทั้งวันเราแทบไม่มีเวลาให้คุยกันเลยค่ะ ำให้เราบ่นเหงากับเค้าบ่อยๆ ซึ่งเค้าก็ไม่ได้จะพยายามคุยกับเรามากขึ้น เพียงแค่ตอบประมาณว่า ชีวิตต้องปรับกันไปเดี๋ยวก็ชิน 
มาช่วงที่เราชีวิตกับเค้าบ้างค่ะ อาทิตนึงเราจะได้อยู่ด้วยกันซักวันนึง ซึ่งมันก็วนลูปตามเดิม คือเรากลับไปถึงที่พักเค้าประมา6โมง-1ทุ่ม ทำนู่นทำนี่ไม่เกิน4-5ทุ่มเราก็ง่วงและหลับไปแล้ว เราชวนเค้ากินข้าวด้วยกันเค้าด็มักจะบ่ายเบี่ยงมัวแต่ทำอย่างอื่นไม่สนใจ ทั้งๆที่กิจกรรมที่เค้าทำอยู่ไม่ได้สำคัญอะไรเลย วันอาทิตไม่เกิน9โมงเราตื่น เค้าหลับไปตอนเกือบเช้า เราก็ต้องหาข้าวกินเองนั่งเล่นนอนเล่นคนเดียว เค้าตื่นอีกทีก็ไม่ต่ำกว่าบ่าย2 มีเวลาใช้ชีวิตด้วยกันไม่กี่ชัวโมง เราก็ต้องกลับที่พักเราแล้ว ซึ่งมันเป็นกิจกรรมที่วนลูปแบบนี้มาได้ประมาณ2เดือนแล้วค่ะ เคยคุยกันเรื่องปัญหานี้ตั้งแต่เดือนแรก แต่สรุปแล้วก็ยังเป็นเหมือนเดิม และเราก็ต้องฝ่ายที่จะปรับความคิดตัวเองไม่ให้คิดมากงี่เง่าเหมือนเดิม

ปัญหาตอนนี้คือ อยู่ดีๆเราก็นั่งคิดว่าเราเหมาะที่จะใช้ชีวิตกับคนนี้ๆจริงหรือเปล่า ถ้าเกิดต้องแต่งงานอยู่ด้วยกัน40-50ปี ตอนนั้นเราจะเป็นยังไง เราอยากมีชีวิตตอนแก่เหมือนคู่คุณตาคุณยายข้างบ้านที่เค้าจูงมือกันเดิอนออกกำลังกายตอนเย็น แต่ตอนนี้เรากลับสับสนไปหมด เราไม่รู้ว่าระหว่าง40-50ปีเราจะมีความสุขกับคนนี้ๆมั้ย บอกตามตรงถ้าปล่อยให้ความสัมพันธ์มันยาวนานไปกว่านี้ เรากลัวจะกระโดดออกมาไม่ทันแล้ว เพราะตอนนี้เราเหมือนเข้าไปทำงานเป็นกลไกลหนึ่งในครอบครัวของเค้า แต่จะให้ตัดสินใจตัดความสัมพันธ์นี้เลยอีกใจเราก็กลัวและยังไม่แข็งพอ เราอยากได้คำแนะนำ ที่พอจะทำให้เรามองเห็นภาพความสัมพันธ์นี้ให้มันชัดเจนขึ้น เราควรปรับที่ตัวเรา หรือเราควรทำยังไงต่อไปดีคะ